دو دلیل برای یادکردن از عادل فردوسی‌پور
شب‌های روشن کجا رفت؟
طبیعتا در چنین شرایطی، رسانه‌ها به‌عنوان چشم و گوش افکار عمومی وظیفه دارند اتفاقات گوناگون را زیر نظر بگیرند و مانع از کجروی شوند، اما افسوس که مهم‌ترین و پرنفوذترین برنامه انتقادی فوتبال ایران درست چهار ماه قبل از پدیده «ویلموتس گیت» برای همیشه تعطیل شد. نمی‌گوییم اگر عادل هنوز سر کار بود و نود را اجرا می‌کرد، قطعا از این فاجعه جلوگیری می‌شد، اما فدراسیون در غیاب نود راحت‌تر از هر زمان دیگری توانست این اسناد زیان‌بار را امضا کند. بیم حضور عادل که هر هفته می‌توانست یک ضدحمله وحشتناک روی دروازه مدیران ناشی ترتیب بدهد، خیلی از اوقات باعث می‌شد آقایان با حواس جمع‌تر رفتار کنند و تن به هر لغزشی ندهند. قرارداد ویلموتس اما زمانی بسته شد که چراغ دوشنبه‌شب‌های تلویزیون خاموش بود. حتی بعدتر و با آغاز غیبت‌های بحث‌برانگیز مربی بلژیکی هم می‌شد مفاد قرارداد را زیر ذره‌بین برد و دست‌کم از چنین غرامت هنگفتی جلوگیری کرد. اتفاقا منتقدان هم به‌صورت جسته و گریخته اظهارنظر می‌کردند، اما تریبون واحدی مثل نود در کار نبود تا صدای جماعت معترض را انعکاس بدهد. بعدتر برنامه‌ای مثل فوتبال برتر که شاید یک‌دهم ضریب نفوذ نود را هم نداشته باشد، به شکلی بسیار دیرهنگام وارد داستان شد، اما مواجهه محمدحسین میثاقی و مهدی تاج مربوط به زمانی می‌شد که دیگر کار از کار گذشته بود و همه انتظار رسیدن حکم فیفا را می‌کشیدند. گفتیم دلیل دومی هم برای یاد کردن از عادل وجود دارد و آن، صعود آلومینیوم اراک به لیگ برتر است. این قصه، مخالفت سرسختانه فردوسی‌پور با انتقال امتیاز نفت تهران به استان مرکزی را به یاد می‌آورد. اوایل دهه نود نمایندگان وقت استان در پی تکرار یک اشتباه پوپولیستی برای جلب رضایت مردم منطقه بودند، اما عادل پای کار ایستاد و گفت: «خودتان تیم بسازید، از پایین بیایید بالا و لذتش را بچشید.» این اتفاق سرانجام امسال رخ داد و آلومینیوم اراک با شایستگی، روی پاهای خودش به لیگ برتر رسید، اما افسوس که نودی در کار نیست.
