حتی ساختمان ندارند، چطور قرار است واگذار شوند؟
سرخابی‌ها؛ پادشاهان اجاره‌نشین
یعنی اگر محمد دادگان در دوره موفقیت‌آمیز ریاستش بر فدراسیون از سر لطف دو ساختمان نمی‌خرید و به مدت ۹۹ سال در اختیار این دو باشگاه قرار نمی‌داد، الان لابد امورات محبوب‌ترین تیم‌های ایران در املاک اجاره‌ای اداره می‌شد. جالب است که همین تیم‌ها در یکی، دو فصل اخیر با بازیکنان‌شان قراردادهای ۱۰ و ۱۵ میلیارد تومانی بسته‌اند، اما حاضر نیستند پول یکی از این قراردادها را صرف تهیه ساختمانی به نام خودشان کنند. اصلا فرض کنیم آنها در همین ساختمان‌های مرحمتی راحت هستند؛ پول یکی از این قراردادها را بدهید و یک کمپ خوب برای تیم‌های نوجوانان و جوانان‌تان بسازید. این کار را نمی‌کنید، چون فقط کوتاه مدت برایتان مهم است. جالب‌تر از همه اینکه مدت‌هاست وعده خصوصی‌سازی پرسپولیس و استقلال داده می‌شود و هر بار یک رقم درشت را به‌عنوان دارایی دو باشگاه اعلام می‌کنند. بعد مشخص نیست تیم‌هایی که به اصطلاح اینقدر پول دارند، چطور ساختمان‌شان عاریه‌ای است؟ فرض کنید همین داستان اخیر شستا و پرسپولیس در شرایطی پیش می‌آمد که سهام این تیم در بازار سرمایه عرضه شده بود؛ در آن صورت چه بلایی بر سر سهام سرخ‌ها می‌آمد؟ اصلا مشتریان چرا باید با سرمایه حقیقی‌شان ریسک خرید سهام چنین شرکت‌هایی را بپذیرند؟ باشگاه‌هایی که انگار روی میدان مین هستند و هر لحظه ممکن است یک شکایت داخلی یا خارجی، کلی تبعات برای‌شان به همراه بیاورد.
