گفتوگو با سید محمود محمدی، مدیرعامل شرکت «سالیان کیش»
«سالیان» با تنوع و کیفیت محصولات نام خود را ماندگار کرده است
به طور مشخص فعالیت شرکت «سالیان» چیست؟
مجموعه «سالیان»، با هدف برنامه‌ریزی و طراحی کالکشن، سفارش گذاری و تولید برون سپار، کنترل کیفیت و توزیع راه‌اندازی شد. تنوع محصولات سالیان در هر کلکسیون فصلی بالغ بر ۵۰۰ مدل است و در حال حاضر بالغ بر ۴۰ واحد تولیدی به صورت مستقیم با سالیان مشغول به همکاری هستند. سبد محصولات سالیان نیز عبارت است از پوشاک، کیف، کفش زنانه، مردانه و بچه‌گانه (۲ سال تا ۱۴ سال) و حداقل متراژ برای فروشگاه‌های سالیان ۱۰۰۰ متر در نظر گرفته شده است.
معیار انتخاب «سالیان» برای واحدهای تولیدی جهت برون‌سپاری چیست؟
در دفتر مرکزی، سه بخش «برنامه‌ریزی و طراحی»، «مهندسی پوشاک» و «مدیریت تولید» وجود دارد که واحدهای تولید پوشاک از طریق مدیریت تولید مورد ارزیابی کلی قرار گرفته و پس از بازدید و ارزیابی، نظارت بر روند تولیدات وکنترل کیفی، همکاری با تولیدکنندگان آغاز می‌شود. به طور کلی سعی شده است که از تولیدکنندگان با تجربه، دارای امکانات، تجهیزات و ساختار مناسب بهره برده شود و تمام تلاش مان براین است که همراه با رشد کمی و کیفی مجموعه «سالیان»، تولید کنندگان نیز به صورت همگام رشد کنند.
میزان اشتغالزایی و تعداد شعبات «سالیان» چقدر است و برنامه شما برای افتتاح شعب جدید چیست؟
حدود ۳۰۰ نفر در حال حاضر در دفتر مرکزی مشغول به فعالیت هستند. در خصوص تعداد شعبات نیز یازده شعبه در تهران ( ایران مال، شمیران سنتر، لواسان و شریعتی) مشغول به فعالیت هستند. در استان‌های کرج، اصفهان، مشهد، تبریز و مازندران و قم نیز هر کدام دو شعبه مستقر هستند و تا شهریور ۱۴۰۰، شعبه شیراز نیز راه‌اندازی خواهد شد.
محصولات «سالیان» چه نوع سلیقه‌هایی را پوشش می‌دهد و آیا نیاز تمام اقشار درآمدی جامعه را در برمی‌گیرد؟
اگر جامعه را به ۱۰ دهک درآمدی تقسیم کنیم، سه دهک نخست، در شرایط عادی مشتری ما نیستند و می‌توان گفت سایر دهک‌های جامعه مشتریان «سالیان» هستند. مهم‌ترین نکته در برند «سالیان» جلب و حفظ اعتماد مشتریان می‌باشد. نهایت تلاش برای استفاده از بهترین مواد اولیه ممکن، بهترین ملزومات و اکسسوری، الگوها و تن خوری مناسب، تکنیکی‌ترین دوخت‌ها و عرضه مناسب و درخور مشتریان، همه در راستای اعتماد‌سازی مشتریان انجام می‌پذیرد و در مجموع تلاش خود را به عمل می‌آوریم تا بهترین‌ها را تولید و عرضه کنیم.
«سالیان» فروشگاه آنلاین هم دارد. برخی بر این باورند که امکان خرید پوشاک از طریق فضای مجازی به دلیل عدم امکان لمس محصول و مشاهده مدل، طرح و رنگ آن از نزدیک، چندان موفق نیست.دیگاه شما در این زمینه چیست و چه اهدافی در این زمینه دارید و تا کنون خدمات آنلاین شما چه بوده است؟
بله، این موضوع تا حدی صحیح است اما، در دو مورد فروشگاه آنلاین بسیار موثر است. نخست هنگامی‌که مشتری از قبل کالا را مشاهده و لمس کرده و سابقه ذهنی خوبی نسبت به کیفیت محصول دارد و دوم در اوج همه‌گیری کرونا، فروشگاه‌های آنلاین بیش از هر زمان دیگری مورد توجه مردم قرار گرفت. پیش از کرونا فروشگاه آنلاین «سالیان» را یک فروشگاه تمام عیار تلقی نمی‌کردیم اما، در دوران کرونا به ما ثابت شد که مردم از خرید در فضای مجازی استقبال می‌کنند و این موضوع لزوم دقت نظر در ارائه محصول استاندارد، باکیفیت، متنوع و مطابق تصویر (در سایت) را دو چندان می‌کند و به همین منظور سایت اینترنتی «سالیان» به روز است و قابل دسترسی آسان برای مصرف کنندگان طراحی شده است.
فرآیند طراحی محصولات «سالیان» چگونه است و براساس چه استانداردی صورت می‌گیرد؟
اگر امروزه فردی ادعای طراحی پوشاک از مرحله صفر را مطرح کند، ادعای نادرستی است، چرا که در جهان دگردیسی دنیای مد رخ داده است و شما با انواع سلیقه ها، مدهای گوناگون را مشاهده می‌کنید و نسل جوان، پوشاکی بر تن می‌کنند که شاید برای نسل گذشته شگفت‌آور به نظر برسد؛ لذا «سالیان» نیز از منبع مشخصی جهت طراحی الگو نمی‌گیرد و بر اساس نیاز مصرف کنندگان و سلیقه مشتری محصولات خود را طراحی می‌کند. بخشی از طراحی‌ها،ایده‌پردازی گروه طراحی «سالیان» است و بخشی کوچک نیز کپی‌برداری است اما،ایده‌های خارجی را استانداردسازی و به نوعی سالیانیزه می‌کند. یعنی طرحی مطابق با جداول‌اندازه‌ها و استانداردهای مشخص «سالیان» به بازار عرضه می‌شود. بسیاری از مواقع، نمونه اورجینال خریداری می‌شود اما، کالایی که در این مجموعه طراحی می شود، به مراتب بهتر از نمونه اصلی آن است، چراکه متناسب با نیاز و سلیقه مصرف‌کننده ایرانی طراحی شده است.
شیوع بیماری کرونا چه تاثیراتی بر روند فعالیت‌های مجموعه «سالیان» داشته است؟
در سال1399 که با افزایش نرخ ارز عملا قاچاق پوشاک متوقف شده بود، فرصتی طلایی برای تولیدکنندگان پوشاک به وجود آمد تا بتوانند از فضای موجود استفاده و موجبات رونق تولید را فراهم کنند. اما شیوع کرونا این فرصت را از بین برد و بدترین سال‌ها را برای صنعت پوشاک رقم زد. به طوری که هم اکنون با مشکل محدودیت ساعت کاری فروشگاه‌ها روبه رو هستیم. اوج فعالیت ما در ساعت 19 تا 21 است اما، به دلیل رعایت پروتکل‌های بهداشتی مجبور به تعطیلی زودهنگام فروشگاه‌ها هستیم. محدودیت‌های تردد هم به این موضوع دامن زده است به طوری‌که امسال فروشگاه‌های شمال کشور، مشکلات زیادی داشتند و متاسفانه هیچ حمایت، تسهیلات و پشتیبانی هم از سوی دولت در این زمینه صورت نگرفته است. مشکل اساسی این است که طبق دستورالعمل‌های ستاد مبارزه با کرونا واحدهای تولیدی می‌توانستند به فعالیت ادامه دهند اما، برای فعالیت بخش فروش و توزیع، محدودیت زمانی درنظر گرفته شد؛ وقتی محصولات تولیدکننده به فروش نمی‌رسد، چگونه امکان ادامه فعالیت باقی می‌ماند و در واقع تولید به چه دردی می‌خورد. وقتی ساعت کاری بخش فروش به حداقل می‌رسد، چگونه می‌توان به تعهدات خود در برابر تامین کنندگان پاسخ داد. طبیعی است با توقف فروش در مجموعه، انبارهای ما لبریز از محصولات شده و برای تخلیه انبارها مجبور به حراج اجناس هستیم که آن هم طبق دستورالعمل‌های ستاد مبارزه با کرونا ممنوع است. متأسفانه برای رفع این موارد و مشکلات در هیچ‌یک از دستورالعمل‌های ستاد مبارزه با کرونا توجه نشده است.
در زمینه خدمات به مشتریان و وفادارسازی آنها چه اقداماتی انجام داده‌اید؟
در حال حاضر اطلاعات حدود 150 هزار مشترک و خریدار در بانک اطلاعاتی مشتریان «سالیان» وجود دارد و خریداران بنا بر میزان خرید، مشترک ویژه سالیان می‌شوند و در طول سال محصولات مختلف را با تخفیفات خاصی خریداری می‌کنند. هر سال دو حراج فصلی و دو فروش فوق‌العاده فصلی برگزار می‌شود، که به مشترکان اطلاع رسانی می‌شود و همچنین با حضور فعال و موثر در اینستاگرام نیز بر مشتری مداری و جذب مشتری تاکید داریم.
آیا صادرات را در دستور کار دارید؟
با توجه به تحریم، مشکلات ارزی و دردسرهای انتقال ارز در حال حاضر صادرات در اولویت کاری ما نیست. هدف نخست ما رفع نیاز مصرف‌کنندگان داخلی و درگام‌های بعدی صادرات است.
تحریم‌های بین‌المللی تا چه میزان در کسب و کار «سالیان» اثرگذار بوده است؟
بسیار زیاد! مهم‌ترین تأثیر تحریم‌ها در ابعاد نرم‌افزاری است؛ برای مثال در سال‌های گذشته قصد داشتیم ERP برای مجموعه تهیه کنیم که به دلیل تحریم‌ها در آن زمان میسر نشد و در حال حاضر نیز با افزایش نرخ دلار نمی‌توان در این زمینه اقدام کرد. در واقع زمانی که نرخ دلار پایین‌تر بود، تحریم‌ها اجازه این کار را به ما نداد. سایر کشورها به ایران ماشین‌آلات می‌فروشند اما، از عرضه نرم‌افزار به دلیل تحریم خودداری می‌کنند.
به نظر جنابعالی که برندسازی را اولویت نخست فعالیت حرفه‌ای خود قرار داده‌اید، چرا برندها در ایران قدمت چندانی ندارند. در حالی‌که عمر برند در سایر کشورها به 200 سال هم می‌رسد، اما در ایران برندهایی مانند ارج، آزمایش، بافتکار و ... به یک خاطره تبدیل شده‌اند؟
یکی از دلایل این امر به مباحث سیاسی بازمی‌گردد. بسیاری از شرکت‌های خوشنام، پس از انقلاب به دلیل مسائل سیاسی مصادره و بعدها تعطیل شده‌اند. دلیل دیگر را باید در احکام حقوقی مانند حقوق ارث و مرگ بنیانگذاران دانست. یکی از شرکت‌های معتبر پیش از انقلاب را می‌شناسم که امروز تحت مدیریت یکی از بستگان دور اداره می‌شود و هرگونه استفاده از این برند توسط وی، اعتراض سایر افراد خاندان را به همراه دارد. وقتی شرکت در قالب شخصیت حقوقی اداره نشود با مرگ بنیانگذار، به تدریج از هم می‌پاشد و فقط نام آن باقی می‌ماند.
به اعتقاد من در این مورد، بحث قائم به شخص (بنیان گذاران) بودن یک شرکت مطرح است. هویت و موجودیت اغلب مجموعه‌ها به بنیانگذاران خود وابسته می‌باشد و پس از یک تا دو نسل، ادامه حرکت آن متوقف می‌شود. لذا همیشه تأکید من بر اینست که یک سازمان نباید وابسته به یک شخص باشد و ساختارها، بخش‌ها، دپارتمان‌ها و چارت سازمانی باید به نحوی تنظیم شود که تا سال‌های سال، ماندگار و پایدار باقی بماند. بسیاری از مدیران توجه چندانی به این موضوع مهم نشان نمی‌دهند و تا زمانی که در رأس قدرت هستند، سازمان با تمام قوا به پیش می‌رود اما، در غیاب آنها سیستم مختل و حتی متوقف می‌شود.
تفکر غالب مردم جامعه در دهه‌های گذشته، این بود که پوشاک متنوع و باکیفیتِ موجود در بازار، خارجی و پوشاک بی‌کیفیت تولید داخل است؛ این نگرش تا چه میزان درست بود و در حال حاضر سطح کیفی پوشاک ایرانی به سطحی رسیده است که مردم میان پوشاک خارجی و داخلی، تولید ایران را برای خرید ترجیح دهند؟
بله، نگرش غالب مردم در دهه‌های گذشته همانطورکه اشاره کردید بوده است زیرا، کیفیت پوشاک ایرانی چندان مطلوب نبود، ضمن این‌که تولیدکننده توانمند و حرفه‌ای چندانی هم وجود نداشت اما، در حال حاضر محصولات ایرانی از نظر مواد اولیه، الگو ها، دوخت، طرح و کیفیت کاملا ارتقا پیدا کرده و تولیدکنندگان ایرانی به این سطح از توانمندی رسیده‌اند که مشتریان را از محصولات پوشاک وارداتی بی نیاز کنند و مصرف‌کننده نیز به درستی متوجه این موضوع شده است.
نظر جنابعالی در خصوص ممنوعیت پوشاک وارداتی چیست و آیا تولیدکنندگان داخلی توانسته‌اند از این فرصت بهره ببرند و در یک فضای رقابتی مثبت قرار بگیرند؟
بنده مخالف ممنوعیت واردات هستم اما، موافق واردات بی ضابطه نیز نیستم. وقتی واردات بدون ضابطه و بی رویه باشد، همان اتفاقی رخ خواهد داد که 3-4 سال پیش شاهد آن بوده‌ایم، یعنی انبوه واردات پوشاک خارجی و به حاشیه کشیده شدن تولید پوشاک ایران و برندهای ایرانی.
به هر حال ممنوعیت واردات، فرصتی شده است تا تولیدکنندگان خارجی بیش از پیش به تولید و ارتقا کیفیت محصولات تولیدی شان بها دهند اما، مشکلی که در این میان وجود دارد و سال‌ها است که بخش تولید و صنعت با آن دست به گریبان هستند، این است که متاسفانه نرخ ارز تابعی از سیاست‌های حکومتی است و به صورت دستوری تنظیم می‌شود و در این میان دستمزدها نیز هر ساله افزایش می‌یابد، بدیهی است با این اقدامات، تولیدکننده داخلی قادر به رقابت با تولید کنندگان خارجی نخواهد بود، چرا که اگر حقوق و دستمزد افزایش می‌یابد، نرخ ارز نیز باید افزایش داشته باشد و در غیر این صورت انتظار رونق تولید داخلی خیال باطل است. در واقع زمانی که بسیاری از تولیدکنندگان بر مبنای دلار بیست تا سی هزار تومان هم قادر به رقابت با کالاهای خارجی نباشند، باید تدابیر اساسی برای مجموعه خود اتخاذ کنند، زیرا تولیدکننده‌ای که به رغم افزایش نرخ ارز و ممنوعیت واردات، در شرایط فعلی همچنان قدرت رقابت ندارد، بهتر است به فکر شغل دیگری باشد.
آیا با ممنوعیت واردات، قاچاق کالا افزایش نمی‌یابد؟
در زمان‌های گوناگون همواره با قاچاق کالا روبه رو بوده‌ایم اما، نکته این است که در گذشته محصولات از خارج وارد کشور می‌شدند اما، در سال جاری به دلیل نرخ ارز از داخل به خارج، قاچاق (عمدتاً سوخت و مواد غذایی ) صورت می‌گیرد. مبارزه با قاچاق کالا در کشور ما قدمت چندین ساله دارد و همیشه با منطقی شدن نرخ ارز، قاچاق کالا مهار شده است، چرا که با دلار 27000 تومانی، صرفه اقتصادی قاچاق از بین می‌رود.
در مسیر فعالیت خود با چه موانع و مشکلاتی رو به رو هستید؟
در حال حاضر بزرگ‌ترین مشکل، تأمین مواد اولیه است. از یک‌سو واردات انجام نمی‌شود و از سوی دیگر متأسفانه با مافیای نخ و پارچه روبه رو هستیم. این مافیا بدون هیچ مشکل و دغدغه‌ای به تولید می‌پردازند و بدون هیچ نظارتی به قیمت دلخواه، نخ و پارچه را با هر کیفیتی عرضه می‌کنند و هر زمان مایل باشند عرضه را متوقف می‌کنند، هیچ‌کسی هم یارای مقابله با آن را ندارد و در شرایط کنونی اختیار عمل دست مافیای نخ و پارچه است.
در حال حاضر کلیه برندهای پوشاک، مواد اولیه و محصولات خود را از تعداد معدودی از تولید کنندگان تهیه می‌کنند و بدیهی است که با این شرایط امکان تهیه مواد اولیه و تولید محصول به صورت متنوع فراهم نیست و اگر به محصولات عرضه شده در کلکسیون برندها در مراکز خرید مراجعه کنید، متوجه خواهید شد که محصولات برندهای مختلف کاملاً شبیه یکدیگر هستند و تنوع قابل توجهی وجود ندارد اما، برای مثال آیا شرکت‌های مشابه خارجی هم با همین روش محصولات خود را تولید می‌کنند؟ آیا ایندیتکس در اسپانیا نمی‌تواند تمام محصولات خود را در این کشور تولید کند؟ آیا قدرت و مکنت مالی کافی ندارد؟ چرا عمده محصولات خود را در چین و بنگلادش تولید می‌کند؟ چه منطقی در این تصمیم وجود دارد؟ چرا برندهای داخلی در این خصوص محدودیت دارند و همیشه واردات پوشاک توسط برندهای داخلی ممنوع می‌باشد. با توجه به شرایط فعلی امکان تولید کلیه مواد اولیه مورد نیاز در ایران وجود ندارد و این توجیه اقتصادی ندارد. تولید در دنیا به صورت تخصصی انجام می‌شود و تمام کشورها همه چیز را تولید نمی‌کنند.
متأسفانه وجود تفکر نادرست در صنعت پوشاک ایران، مانع رشد و توسعه آن شده است، بیست و دو سال است که تمام توان خود را در این صنعت صرف کرده‌ایم تا به جایگاه امروز رسیده‌ایم اما با این سابقه، شرکت‌های مشابه خارجی در سطح جهانی فعالیت می‌کنند. اگر قوانین اصلاح شوند و نهادهای مختلف دولتی چوب لای چرخ تولیدکنندگان نگذارند، برایمان کافی است و از عهده مدیریت اقتصادی، تولیدی و صنعتی واحدهای خود به خوبی بر خواهیم آمد.
با چه هدفی فروشگاه زنجیره‌ای «سالیان» را دایر کردید و در صنعت خرده فروشی موانع شما چیست؟
هدف ما از ایجاد فروشگاه‌های زنجیره‌ای، رسیدن به حداقل‌های تولید بود. تولید پوشاک به صورت برون‌سپاری در تمام کشورها سطح حداقلی را مطالبه می‌کند. برای مثال در زمینه تولید پیراهن، باید توان تولید هزار متر پارچه از هر مدل رنگ را داشته باشید. متأسفانه این فضا در کشور ما فراهم نیست. برنامه ریزی و تولید کلکسیون‌های پوشاک یک سال قبل از عرضه کالا آغاز می‌شود و حداقل شش ماه تا یک سال زمان برای فروش آن محصول نیاز است.
یکی دیگر از چالش‌های اصلی ما، نظام قیمت‌گذاری نادرست است که مختص پس از انقلاب نیست و پیشینه طولانی دارد. طبق قانون، تعرفه خرده فروشی در صنعت پوشاک بیست درصد سود می‌باشد اما، چنین امری با شرایط فعلی عملاً محال است.
آیا صنعت پوشاک به سمتی پیش می‌رود که تولیدکنندگان به لزوم رشد و توسعه پی ببرند و بدانند در صورت عرضه محصولات بی‌کیفیت، محکوم به توقف هستند؟
در پاسخ به این سوال باید گفت که توزیع پوشاک در کشور به سه بخش تقسیم می‌شود که هر کدام از این بخش‌ها سهمی در عرضه پوشاک در بازار دارند. مثلا:
فروشندگان صنفی: بخش عمده‌ای از فعالان صنفی به فروش محصولات فیک و عرضه محصولات با نام تقلبی می‌پردازند. کمتر واحد صنفی به چشم می‌خورد که نام و عنوان مشخصی برای خود داشته باشد. یکی از مشکلات ما نهادینه شدن دروغ‌گویی در جامعه است؛ یعنی مردم پذیرفته‌اند پوشاک را با مارک خارجی تقلبی بخرند؛ به خوبی می‌دانند پوشاک مدنظرشان تقلبی است اما توجهی به این موضوع ندارند، از سوی دیگر سیستم‌های نظارتی هم به فیک بودن آن اذعان دارند اما، عرضه چنین محصولاتی را مورد تأیید قرار می‌دهند. وقتی حساسیتی در مورد این دروغ بزرگ وجود ندارد، طبعاً از برندسازی حمایت نمی‌شود. اصناف در قوانین مالیاتی از پرداخت مالیات بر ارزش افزوده معاف هستند ولی ما موظف به پرداخت این مالیات هستیم! هدف از قوانین مالیاتی در دنیا فقط پول گرفتن نیست بلکه «اصلاح روش‌ها» مدنظر قانون‌گذار می‌باشد. دولت در ایران فقط به فکر دریافت پول از تولیدکنندگان جهت رفع مشکل نقدینگی است. باید اقدامات تشویقی توسط دولت اجرا شود تا اصناف به پرداخت مالیات بر ارزش افزوده ترغیب شوند نه این‌که صنعتگر از ادامه تولید پشیمان شود و در مسیر فرار مالیاتی گام بردارد!
برندهای داخلی تولیدکننده: برندهای داخلی که بعضا خود هم تولید کننده و توزیع کننده می‌باشند و برندهای داخلی که صرفا توزیع کننده هستند. تفاوت برندی مثل «سالیان» با سایر برندهای ایرانی این است که بخش عمده‌ای از مشغله آنان پیرامون مسائل واحد تولیدی خودشان شکل می‌گیرد در حالی‌که ما معتقدیم وظیفه ما پرداختن به آن بخشی از کار است که تولیدکننده فرصت کافی برای پرداختن به آن ندارد. یعنی به تدوین برنامه، انتخاب مدل و کالکشن، بازاریابی، آنالیز بازار می‌پردازیم که نتیجه مستقیم آن برداشتن ریسک از روی دوش تولیدکننده می‌باشد. به این ترتیب که با مصرف‌کننده نهایی ارتباط مستقیم داریم،گزارش و تحلیل‌های بازار را جمع‌آوری و بر این اساس نتیجه می‌گیریم کدام محصول پرفروش‌تر است و بیشتر مورد استقبال مخاطب قرار می‌گیرد.
با باز شدن درب‌ها به روی واردات، احتمال سفارش تولید از سوی برندهای خارجی به تولیدکنندگان پوشاک کشور وجود دارد (مشروط به قیمت منطقی و کیفیت مطلوب) در غیر این صورت سفارشی انجام نمی‌شود زیرا تولید کنندگان داخلی یا کیفیت خوبی ندارند و یا قیمت تمام شده‌شان بالا است. بار دیگر متذکر می‌شوم اگر تولیدکننده‌ای با دلار بیست و هفت هزار تومانی قادر به رقابت نباشد، بهتر است به فکر شغل دیگری باشد! متأسفانه بسیاری از تولیدکنندگان پوشاک، اجناس خود را بر مبنای دلار قیمت‌گذاری می‌کنند اما، در دنیا چنین شیوه‌ای متداول نیست. باید بدانیم در صنعت پوشاک، «رقابت» می‌تواند قیمت را اصلاح کند نه «نظارت» زیرا امکان نظارت نیست و اگر هم نظارتی اعمال شود، صرفاً تحمیل هزینه اضافی بر دوش فروشگاه‌ها است.
برندهای خارجی: حدود 4-5 سال گذشته، پس از باز شدن بدون حساب و کتاب درهای کشور به سوی واردات، شاهد قاچاق پوشاک خارجی به صورت لجام گسیخته بوده‌ایم که ادامه حیات صنعت کشور را تهدید می‌کرد اما، نرخ دلار بالا رفت و عملاً صرفه اقتصادی قاچاق از بین رفت. به نظرم در زمینه مهار قاچاق از مجرای گمرک به نتیجه‌ای دست نخواهیم یافت. گمرک باید به نحوی واردات را تسهیل نماید که ورود کالاهای مختلف از جمله پوشاک به کشور به صورت قانونی امکان‌پذیر باشد اما، پیشنهاد بنده برای حمایت از برندهای داخلی، اخذ مالیات بر متراژ فروشگاه‌هایی با برند خارجی و تعرفه دو برابری برای واردات کالاهای با برندهای خارجی است.
آیا همه تولیدکنندگان می‌توانند برند باشند و یا برعکس و آیا جنس چالش‌ها و مشکلاتشان یکی است؟
خیر، الزاما همه تولیدکنندگان برند نیستند و همه برندها نیز تولیدکننده نیستند. برندها در برخی موارد با تولیدکنندگان پوشاک تضاد منافع دارند. مثلا تولیدکننده‌ای هر فصل 50-100 هزار قطعه پوشاک به ما تحویل می‌دهد اما، در عین حال برند نیست و در صورت بهره‌مندی از کیفیت و قیمت مناسب، تمام برندها می‌توانند به وی سفارش تولید بدهند. در خصوص قیمت گذاری محصولاتمان، مسایل تولیدکنندگان با برندها یکی نیست. تعداد برندهای پوشاک در کشور‌اندک است و چه بسا یک برند به‌اندازه 40 واحد تولیدی به ارائه محصول پرداخته و ارتباط مستمر با مصرف‌کنندگان دارد که این نکته وجه تمایز بسیار مهمی است. امکان برقراری ارتباط مستقیم تولیدکننده با مصرف‌کنندگان به دلیل مشغله فراوان تولیدکننده امکان‌پذیر نیست و به همین دلیل پیشرفت آنها به کندی صورت می‌گیرد.
اما بسیاری از همین تولیدکنندگان، جهت ارتباط با مردم فروشگاه عرضه مستقیم راه‌اندازی کرده‌اند و خود را یک برند می‌دانند، نظر شما چیست؟
بله، فروشگاه تأسیس می‌کنند اما، قطعاً پنجاه درصد زمان و انرژی آنان به تولید اختصاص پیدا می‌کند و بسیاری از اوقات زمان مناسبی برای پرداختن به اصول بازاریابی، برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و ... در اختیار ندارند. شاید بتوانند به صورت تک‌محصولی کار کنند اما، وقتی وارد عرصه برندسازی می‌شوند، صرفاً می‌توانند در یک زمینه مشخص مانند تریکو، فاستونی، کت و شلوار و ... به ارائه محصول بپردازند و تنوعی در محصولاتشان وجود ندارد.
چقدر حضور تشکل‌ها در صنعت پوشاک موفقیت آمیز بوده است و نظرتان در این خصوص چیست؟
متأسفانه امروز هر گروهی برای خود یک اتحادیه و انجمن راه‌اندازی کرده است و به همین دلیل نمی‌توان به تصمیم واحدی دست پیدا کرد، چرا که ابتدا باید در نقاط مشترک به توافق رسید که به نظرم در حال حاضر تنها نقطه اشتراک، برند است. برندهای پوشاک به‌عنوان لکوموتیو این صنعت باید دور یک میز جمع شوند. این اتفاق تاکنون رخ نداده و کسانی که منافعشان در عدم اجماع است، بابت این موضوع خرسند و خوشحال هستند.
در این میان برخی از افراد پیشنهاد تشکیل تعاونی را مطرح می‌کنند اما، به نتیجه‌ای نخواهد رسید و از ابتدا مخالف راه‌اندازی شرکت تعاونی بوده ام زیرا، امکان تصمیم‌گیری را از بین می‌برد و در هیچ کشوری چنین موردی موفقیت‌آمیز نبوده است.
برخی تولیدکنندگان معتقدند محصولات خود را طبق نیاز و سلیقه مشتریان عرضه می‌کنند، برخی هم مدعی هستند که محصولات جدید و متنوع را به بازار وارد می‌کنند. کدام روش را می‌پذیرید و چه نظری در این زمینه دارید؟
بهتر آن است که سفارشات از سمت بازار در اختیار تولیدکنندگان قرار گیرد. چرا که شاید یک تولیدکننده بتواند محصولات مختلف به بازار عرضه کند و به بازارسازی بپردازد اما، تا چه زمانی قادر به انجام این کار است. چقدر توان این کار را دارد و آیا صنعت پوشاک کشور ما در سطحی قرار دارد که به خلق مد برای دنیا بپردازد.
تاکنون حجم موانع و مشکلات به‌اندازه‌ای سنگین بوده است که از ادامه فعالیت، خسته یا پشیمان شوید؟
بله، شاید بتوان گفت هر روز! برخی دلیل ادامه کار را با وجود موانع و مشکلاتی که گریبانگیر فعالان اقتصادی و تولیدکنندگان است، به نوعی شیفتگی و دیوانگی می‌دانند. اما وقتی انسان بیست سال عمر خود را صرف انجام یک شغل می‌کند؛ دیگر بیرون آمدن از آن فعالیت برایش آسان نیست. اگر دوباره به بیست سال پیش باز می‌گشتم، قطعاً این شغل را انتخاب نمی‌کردم و کسی را هم تشویق به فعالیت در این عرصه نخواهم کرد! در کشور ما مسائل و مشکلات قانونی بسیاری وجود دارد اما باید ادامه داد و کنار کشیدن به این سادگی‌ها نیست!
تعدادی از فعالان اقتصادی معتقدند بزرگ شدن و برند بودن در ایران دردسرهای بسیاری دارد و بهتر است چراغ خاموش به فعالیت ادامه دهند تا به اصطلاح جلوی چشم نباشند. نظر شما چیست؟
در دوران کنونی دیگر کسی نمی‌تواند چراغ خاموش کارکند؛ وقتی دستگاه کارتخوان در فروشگاه‌های شما قرار دارد، یعنی عملاً نور بالا حرکت می‌کنید. چراغ خاموش زمانی معنا داشت که در حجره بازار با یک تلفن میلیون‌ها تومان پول جا به جا می‌شد. به هر حال برند شدن و ماندن و گرفتن سهم قابل توجهی از بازار دردسرهای خود را دارد و کسی که در این راه قدم می‌گذارد باید کفش‌های آهنین بپوشد.
آیا با لغو تحریم‌ها، صنایع داخلی از جمله صنعت پوشاک رونق می‌گیرند؟
به اعتقاد بنده، مشکلات اساسی تولیدکنندگان چنین مسائلی نیست. حتی اگر تحریم‌های بین‌المللی هم لغو شوند، مشکلات قانونی، معضلات قیمت‌گذاری و ... همچنان پابرجا هستند و هیچ ارتباطی نیز با تحریم‌ها ندارند. یکی از مشکلات ما این است که قوانین مالیاتی کشورهای توسعه یافته مانند فرانسه و آلمان را در کشوری اجرا می‌کنیم که هنوز مردم هیچ الزامی برای پرداخت مالیات در خود حس نمی‌کنند.
