در این مقاله برآنیم ابعاد نگرانکننده زوال سرمایه در کشور تبیین شود. این نوشته همچنین محدود به گفتوگو درباره زوال سرمایه بنگاههای اقتصادی است و بنابراین سرمایههای طبیعی و تمدنی مانند جنگلها، مراتع، زمینهای کشاورزی، جاذبههای تاریخی و طبیعی گردشگری و محیط زیست از یک طرف و زیرساختهای اقتصادی نظیر زیرساختها و ناوگان حملونقل (جادهای، ریلی، هوایی و دریایی) و انرژی (خطوط اصلی و فرعی انتقال برق، گاز، آب و چاههای نفت و گاز، منابع زیرزمینی و سطحی آب و...) را از طرف دیگر شامل نمیشود. هرچند در این دوگروه از سرمایههای ملی عمق فاجعه به مراتب ژرفتر است، ولی فعلا صرفا به بحث درباره زوال سرمایه در بنگاههای تولیدی که نقش مهمی در تشکیل سرمایه ملی دارند، پرداخته میشود.