سیداسماعیل سبحانی

تا چند سال قبل که وضعیت اجرای پروژه‌های عمرانی و ساخت‌وسازهای تجاری و مسکونی به روال عادی ادامه داشت، سیمان موردنیاز این پروژه‌ها از سایر استان‌ها با قیمت مناسب و بدون کمبود تهیه می‌شد. در پی برنامه‌ریزی مسوولان دولتی برای اجرای برنامه‌های توسعه و جهش اقتصادی، پروژه‌های مختلف و در حجم انبوه تعریف و در مرحله اجرا قرار گرفت. از طرف دیگر نیاز جامعه به واحدهای مسکونی و تجاری باعث هجوم انبوه‌سازان و افراد متقاضی به مقوله ساخت‌وساز شد. مشخص نبودن چگونگی تامین مصالح این پروژه‌ها موجب کمبود انواع مصالح و ایجاد بازار سیاه و رشد دلال‌ها و افزایش روزافزون قیمت‌ها شد. به نظر می‌رسد برای رفع معضل تامین سیمان اتخاذ تصمیمات نه چندان معقول، راه‌گشا شده باشد البته به چه قیمتی! طی کردن هفت‌خان و بلکه خان‌های بیشتر تا به عاملین توزیع یا شرکت سیمان رسید و پس از پرداخت وجه آن، به صورت نقدی حداقل سه هفته بعد به سیمان دست پیدا شود.

عبارت تصمیم‌های نه چندان معقول از این جهت به کار برده شده است که طبق همان تصمیمات به ازای هر مترمربع، ۲پاکت سیمان توزیع می‌شود پس برای مابقی آن سیمان چگونه و با چه قیمتی تامین شود و اگر این‌گونه است طی کردن کانال‌های طولانی برای تعیین مقدار سیمان موردنیاز چه لزومی دارد. این سوالی است که هیچ‌کس پاسخگوی آن نمی‌باشد. غیر از این است که ‌باید به دلال‌ها رجوع کرد و سیمان از همان کارخانه سیمانی خارج می‌شود که فقط می‌بایستی به صورت سهمیه‌ای سیمان خود را توزیع کند؟

نتیجه این نقد آیا گران شدن مسکن را در پی نخواهد داشت. به رغم اینکه دولت محترم دائما با اعلام سیاست‌های مثبت در پی ارزان تمام شدن ساخت‌وساز است، به نظر می‌رسد بهتر باشد بیشتر به دنبال تک‌نرخی و آزاد کردن نرخ سیمان باشد تا لااقل مردم و متقاضیان محترم (ارباب رجوع و طرح تکریم آن) بی‌جهت وقت خود را برای طی کردن کانال‌های تعریف شده سپری نکرده و اجرای آن بدون سهمیه‌بندی و براساس روشی منطقی توسط بخش‌خصوصی انجام شود.