روز استقلال لبنان

۲۲ نوامبر سال ۱۹۴۳ لبنان از فرانسه جدا شد و استقلال یافت. لبنان به مدت چهار قرن بخشی از امپراتوری عثمانی بود. در سپتامبر سال ۱۹۲۰ فرانسه، کشور لبنان را به‌عنوان یکی از سرزمین‌های محصور سوریه تشکیل داد. لبنان سرزمینی عمدتا مسیحی‌نشین با جمعیت‌های مسلمان و دروزی بود. سوریه و لبنان هر دو در سال ۱۹۴۳ به‌دنبال اشغال فرانسه از سوی آلمان اعلام استقلال کردند.

نقطه اوج جنبش استقلال‌طلبانه لبنان علیه سلطه امپراتوری عثمانی، به سال‌های آغازین جنگ جهانی اول برمی‌گردد. در این سال‌ها لبنانی‌ها به جای اتکا به قدرت خویش، امید به وعده «انگلستان» برای رهایی از سلطه عثمانی‌ها بستند و برای شکست دادن عثمانی‌ها به نفع انگلیسی‌ها وارد جنگ شدند. این اقدام گرچه به شکست عثمانی‌ها کمک کرد؛ اما نتیجه‌ای برای لبنانی‌ها در بر نداشت؛ زیرا آنها به زودی دریافتند که در چنگال کشوری دیگر یعنی فرانسه گرفتار آمده‌اند. از این‌رو از همان نخستین روزهای اشغال، برای کسب استقلال به مبارزه مسلحانه با فرانسویان پرداختند. مبارزات ضداستعماری مردم لبنان در فاصله دو جنگ جهانی از فراز و نشیب‌های بسیاری برخوردار بود. لبنانی‌ها در آغاز جنبش آزادی‌خواهی خود، دست به نبردهای مسلحانه علیه فرانسویان زدند. مرکز اصلی این نبردها که در اواسط دهه اول قرن جاری مطابق با اواسط دهه ۱۹۲۰ م. به اوج خود رسید، «کوهستان دروز» بود.

با سرکوب شدید حرکت مسلحانه لبنانی‌ها، این جنبش شیوه‌های مسالمت‌جویانه‌تری برای ادامه مبارزه برگزید که بارزترین جلوه خود را طی سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵ م. با برگزاری اعتصاب‌های گسترده به نمایش گذاشت. در این میان کشاورزان با شرکت در مبارزات مسلحانه و کارگران با برپایی اعتصاب‌ها نقش بیشتری در جنبش ایفا کردند؛ اما مسلمانان به جهت تضاد عقاید دینی‌شان با سلطه خارجی، در این زمینه پیشتاز بودند. مارونی‌ها نیز که تا اواخر دهه ۱۹۳۰ م. به منظور دریافت و تثبیت امتیازات فرقه‌ای از فرانسویان مسیحی، مخالفتی با سلطه خارجی نداشتند، در اوایل دهه ۱۹۴۰ م. به جنبش استقلال‌طلبانه «لبنان» پیوستند.