۱۰ خرداد ۱۲۸۶ (۳۱ مه ۱۸۴۷) دومین عهدنامه «ارز روم» میان دولت ایران و امپراتوری عثمانی امضا شد. درگیری‌های مرزی در دهه ۱۸۳۰ بار دیگر دو کشور را به سمت جنگ کشیده بود. طبق این عهدنامه، مناطق مورد اختلاف میان دو کشور ایران و عثمانی، میان آنها تقسیم شد اما به‌دلیل غیر دقیق بودن، انجام این اقدام تا سال ۱۹۱۴ به طول انجامید. به موجب عهدنامه دوم ارزروم دولت ایران پذیرفت که از ادعای خود در رابطه با مناطق غربی ذهاب (مندلی، نفتخانه و خانقین) دست برداشته و نیز حاکمیت عثمانی را بر سلیمانیه به رسمیت بشناسد و نسبت به آن ادعایی نداشته باشد. همچنین عثمانی نیز محمره را به‌عنوان بخشی از خاک ایران پذیرفت و تعهد کرد حق کشتیرانی ایران بر اروندرود را به رسمیت بشناسد. علاوه بر این بنا شد که حدود مرزی دو کشور تعیین شود، ولی با وجود برگزاری سه نشست توافقی به‌عمل نیامد. نماینده ایران در این قرارداد امیرکبیر بود.