عده سواران اندک، ولى ارزش نظامى آنان بسیار بود و از امتیازاتى برخوردار می‌شدند. در میان سواران واحدهایى که مرکب و راکب آنها زره‌پوش و مجهز بود، شهرت فراوان داشت. غیر از دو صنف پیاده و سوار، فیلان و ارابه‌هاى جنگى و واحدهاى نقب‌زنى و بخش‌هاى ویژه محاصره و دستجات کمکى دیگر، هریک، نقش مهمى در جنگ‌ها به عهده داشتند. در سراسر کشور، پادگان‌هایى مستقر بود و دستجات مخصوصى با مراقبت کامل به مرزدارى اشتغال داشتند. بر روى هم ارتش سلوکیه چندان بزرگ نبود. بعضى از صاحب‌نظران قواى نظامى حکومت سلوکى را در پایان قرن سوم ق. م. در حدود ۲۰ هزار نفر تخمین زده‌اند.»

منبع: مرتضی راوندی، تاریخ اجتماعی ایران، امیرکبیر، ۱۳۴۰.