چهارم مهر ماه ۱۳۰۸ خورشیدی، ۳۹ دانشجوی ایرانی با هزینه دولت، جهت ادامه تحصیل، به اروپا اعزام شدند تا در بازگشت بر پایه علوم و فنون اروپا چرخ‌های کشور را بهتر از گذشته بگردانند و... که دیدیم پیشرفتی که انتظار می‌رفت حاصل نشد، زیرا که قانون وقت جامع نبود و روشن نکرده بود که این دانش‌آموختگان فرنگ پس از بازگشت به چه کاری گمارده شوند. به هر حال، از آن زمان تا سال‌ها هر سال در شهریور ماه هفتاد تا یکصد و ده دانشجو به اروپا اعزام شدند.

ایران از زمان محمدشاه قاجار، محصل به مدارس تعلیمات عالی غرب می‌فرستاد، اما بدون نتیجه، زیرا برنامه‌ای درست برای استفاده از این فارغ‌التحصیلان در دست نداشت. ژاپنی‌ها یک بار محصل فرستادند و در ردیف کشورهای اروپایی قرار گرفتند. این موضوعی است که نیاز به بررسی عمیق دارد. اگر رضاشاه از این فارغ‌التحصیلان به جای «دوله‌ها و سلطنه‌ها» در مقامات بالای کشور استفاده کرده بود، به آن آسانی برکنار و تبعید نمی‌شد. این فارغ‌التحصیلان را به جای دادن مقام، به تدریس سرگرم کردند؛ حال آنکه می‌توانستند برای تدریس از خارج معلم بیاورند. باور عمومی بر این است که دوله و سلطنه‌ها عمدتا عوامل بیگانه بودند و ارتباط‌های خارجی داشتند.