تصویب قانون مبارزه با کشت خشخاش

تا قبل از سال ۱۳۳۴ به دلیل قانونى بودن تولید، توزیع و ترانزیت مواد مخدر هر چند به‌صورت محدود و تحت نظارت دولت، شمار معتادان به دلیل دسترسى به مواد اعتیادآور رو به فزونى بود و در واقع مصوبه‏هاى آن دوران حرکتى بود براى تامین منابع درآمد ملى، تا اینکه در ۷ آبان ۱۳۳۴ با تصویب قانون منع کشت خشخاش و استعمال تریاک قدمى اساسى در مبارزه با اعتیاد برداشته شد.

این حرکت در نخستین گام‌ها به قدرى حرکت جدى به شمار مى‏آمد که ایران در تبصره واحده «قانون الحاق دولت ایران به پروتکل تحدید و تنظیم کشت خشخاش و تولید و تجارت بین‌المللى و تجارت عمده مصرف تریاک» (مصوب ۱۴/ ۸/ ۱۳۳۶) بر این امر تاکید کرد که: «الحاق ایران به این پروتکل به هیچ وجه تاثیرى در قانون منع کشت خشخاش مصوب هفتم آبان‌ماه ۱۳۳۴ نخواهد داشت.» متعاقبا آیین‌نامه این قانون در ۱۹/ ۱۰/ ۱۳۳۴ به تصویب رسید و در سال ۱۳۳۸ قانون اصلاح قانون منع کشت خشخاش براى رفع کاستى هاى قانون مورد تصویب قرار گرفت که تعریف و تعیین مواد مخدر را مى‏توان ازجمله اقدامت قانونگذار در این مقطع دانست. در این مدت «اصل عدم دسترسى به مواد مخدر و توسعه در درمان» مورد توجه بود، ولى متاسفانه در این حرکت، تجارت غیر قانونى و قاچاق تریاک از خارج به ایران به‌منظور ارضاى تقاضاى شدید معتادان به تریاک افزایش یافت. تا جایى که قانون‌گذار ناچار شد در ۱۳/ ۱۲/ ۱۳۴۷ قانون اجازه کشت محدود خشخاش و صدور تریاک» را به تصویب برساند.