دنیای‌اقتصاد- مدیرکل آموزش و پرورش شهر تهران از ورود تبلت به صورت آزمایشی به مدارس شهر تهران از سال تحصیلی جدید خبر داد. سیدعلی یزدیخواه در جشن هوشمندسازی مدارس شهر تهران گفت: طرحی را آماده کرده‌ایم که بر اساس آن دانش‌آموزان از تبلت بدون سیم کارت در مدارس استفاده خواهند کرد. وی با بیان اینکه این طرح برای پایه ششم ابتدایی و اول و دوم متوسطه در نظر گرفته شده است، تصریح کرد:‌ طرح تبلت دانش‌آموزی به صورت آزمایشی در سه منطقه و در هر منطقه برای سه کلاس اجرا خواهد شد. مدیرکل آموزش و پرورش شهر تهران از طراحی پورتال جامع همراهان در آموزش و پرورش شهر تهران خبر داد و گفت:‌ در این طرح تمامی برنامه‌های هوشمندسازی مدارس شهر تهران تجمیع می‌شود. یزدیخواه با اشاره به ستاد مدارس هوشمند شده تهران نیز گفت: در پایان سال گذشته ۲۲۵۸ مدرسه در فرآیند هوشمندسازی قرار گرفتند و اطلاعات آنها در پورتال ثبت شده است که از این تعداد ۷۶۰ مدرسه در مقطع ابتدایی، ۶۴۵ مدرسه در دوره متوسطه اول و ۱۵۳ مدرسه نیز در دوره متوسطه دوم هوشمند شدند. وی با بیان اینکه هوشمندسازی مدارس در سال ۹۱ نسبت به سال ۹۰، ۱۹ درصد افزایش یافت، تصریح کرد: در حال حاضر ۱۰۰ درصد مدارس سمپاد شهر تهران تحت پوشش طرح هوشمندسازی هستند. وی کمترین تعداد مدارس هوشمند را مربوط به مدارس غیردولتی عنوان کرد و گفت: با پنج درصد افزایش شهریه‌ای که برای هوشمند سازی مدارس در نظر گرفته‌ایم، مقرر شده مدارس غیرانتفاعی نیز خود را با طرح هوشمندسازی همراه کنند. به گفته مدیرکل آموزش و پرورش شهر تهران، ۶۵ درصد مدارس تهران دارای وب سایت هستند و به ازای هر ۱۸ دانش آموز یک کامپیوتر وجود دارد. وی همچنین اظهار کرد: ۹۴ درصد مدارس تجهیزات کامپیوتری دارند و ۷۱ درصد از مدارس نیز دارای شبکه داخلی هستند. یزدیخواه ادامه داد: ۸۴ درصد مدارس شهر تهران دارای مدیریت هوشمند، ۴۲ درصد دارای برنامه تولید محتوای الکترونیکی و ۴۵ درصد نیز دارای کارشناس فنی هستند. وی با بیان اینکه در حال حاضر چهار درس در مدارس به صورت محتوای الکترونیکی ارائه می‌شود، از اجرای طرح تبلت دانش آموزی خبر داد و گفت: در این طرح از تبلت بدون سیم‌کارت برای دانش‌آموزان استفاده می‌شود و مقرر شده به صورت آزمایشی در سه منطقه از شهر تهران و در هر منطقه برای سه کلاس، این طرح اجرایی شود. مدرسه هوشمند چیست؟‌ این روزها تعاریف متفاوتی از مدارس هوشمند شکل گرفته است به خصوص آنکه سرعت پیشرفت تکنولوژی از یک سو و روی کار آمدن دستگاه‌ها و راهکارهای جدید باعث شده تا در کمترین زمان قابلیت‌های جدیدتری به تعاریف گذشته افزوده شود که همین امر تا حدودی تعاریف موجود را می‌تواند دگرگون سازد. اما به شکل کلی مدرسه هوشمند مدرسه ای است که درآن روند اجرای کلیه فرآیندها اعم از مدیریت، نظارت، کنترل، یاددهی - یادگیری، منابع آموزشی و کمک آموزشی، ‏ارزشیابی، اسناد و امور دفتری، ارتباطات و مبانی توسعه آنها، مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات بوده و در جهت بهبود نظام آموزشی و تربیتیِ پژوهش محور ‏طراحی شده است. در واقع مدرسه هوشمند مدرسه‌ای فیزیکی است که کنترل و مدیریت آن، مبتنی ‌بر فناوری رایانه و شبکه انجام می‌گیرد و محتوای اکثر دروس آن ‏الکترونیکی و سیستم ارزشیابی و نظارت آن هوشمند است. در چنین مدرسه‌ای یک دانش‌آموز هوشمند، با صرف وقت روی موضوعات به ‏‏‌شکل مستمر، منابع و قابلیت‌های اجرایی خود را توسعه و تغییر می‌دهد و این نکته‌ای است که به مسوولان مدرسه اجازه می‌دهد تا با ‏توجه به تغییرات به‌وجود آمده و افزایش سطح اطلاعات دانش‌آموزان، آنها را برای اخذ اطلاعات جدید آماده نمایند.‏ هوشمند‌سازی مدارس در ایران و جهان‏ پیدایش سیستم‌های پردازش داده (رایانه) با سابقه‌ای بیش از سه دهه سبب شده است که رایانه در بسیاری از عرصه‏‎‎های کاربردی، ‏اجتماعی و فردی وارد شود به گونه‏‎‎ای که در دهه نود، در بسیاری از کشورها، حتی مدارس ابتدایی هم مجهز به امکانات رایانه ای ‏متناسب شدند. گفته می‎‎شود اولین مدارس هوشمند در سال ۱۹۹۶ در انگلستان تاسیس شد و سپس طرح راه‏‎‎اندازی مدارس هوشمند یا ‏Smart School‏ ‏در کشور مالزی به اجرا درآمد و با ارائه الگویی موفق، توانست تجربه خود را به سایر کشورها نیز منتقل کند و امروزه علاوه بر مالزی ‏کشورهای ایرلند، مصر و استرالیا نیز برای هوشمند کردن مدارس خود اقدام کرده‎‎اند. با روی کار آمدن رایانه‌های لوحی و تلفن‌های هوشند از یک سو و ساخت برنامه‌های متعدد کاربردی و آموزشی برای این دستگاه‌ها از سوی دیگر اکنون این وسایل علاوه بر کارکردهای متفاوتی که دارند، اما به عنوان یکی از ابزارهای کمک آموزشی نیز به حساب می‌آیند. ‏ در ایران اما تا سال‌های پیش تعریف دقیقی از مدارس هوشمند وجود نداشت. استفاده از فناوری در ‏آموزش ایران به زمان بهره‌گیری از ابزارهای کمک آموزشی سمعی، بصری شامل نمایش اسلاید و فیلم‏های آموزشی در کلاس درس باز ‏می‌گردد. پس از آن، تلویزیون به عنوان رسانه آموزشی مورد توجه قرار گرفت و تلویزیون آموزشی ملی ایران به طور رسمی به امر آموزش ‏همگانی در سراسر کشور پرداخت. پس از ورود صنعت رایانه به ایران و رشد و نفوذ رایانه‌های شخصی در میان اقشار مختلف، فعالیت در زمینه آموزش ‏مبتنی بر رایانه نیز آغاز شد و بیش از ده سال است که در این زمینه فعالیت می‌شود و این امر با تولید لوح‌های فشرده آموزشی ‏آغاز شده است. به طور کلی، از نیمه دوم سال ١٣٨٠ به بعد، رویکرد به این مقوله جدی تر و فعالیت‌های عملیاتی در زمینه آموزش اینترنتی و بهره‏گیری از ‏پهنای باند مخابراتی برای ارائه دوره‏های آموزشی در گوشه و کنار کشور آغاز شد تا اینکه طبق مصوبات شورای فناوری اطلاعات و ارتباطات ‏وزارت آموزش وپرورش در سال تحصیلی۱۳۸۴-۱۳۸۳، پایلوت مدارس هوشمند به سازمان آموزش و پرورش شهر تهران محول شد. ‏ پس از طرح موضوع در شورای راهبری فناوری اطلاعات و ارتباطات تعداد ۴ دبیرستان در ۴ منطقه تهران انتخاب و از سال تحصیلی بعد ‏اجرای آزمایشی طرح در این مدارس آغاز شد. مدارس هوشمند چرا و چگونه؟‌ رشد همه جانبه دانش‌آموزان (ذهنی، جسمی، عاطفی و روانی)، ارتقای توانایی‌ها و قابلیت‌های فردی،‌ تربیت نیروی انسانی متفکر و آشنا به فناوری،‌ استمرار فرآیند یادگیری دانش آموزان در خارج از مدرسه‏، ایجاد محیطی پویا و جذاب برای شکوفایی کامل استعداد‌ها و بروز خلاقیت های‎ ‎فردی و جمعی دانش آموزان،‌ افزایش حضور، پشتیبانی و مشارکت والدین و گروه‌های ذی‌نفع در فرآیند یادگیری دانش‌آموزان و مواردی از این دست اهم فواید به‌کارگیری مدارس هوشمند است. اما مدارس هوشمند پیش نیازهایی نیز دارند که متاسفانه گاهی در تعریف این پیش نیازها اختلاف نظرهایی پیش می‌آید. به‌عنوان مثال، صرف استفاده از چند رایانه‌ای در یک کلاس به عنوان لابراتوار یا آزمایشگاه یا هر چیز دیگر به همراه یک دستگاه ویدئو پروژکتور و نیز اینترنت و داشتن سیستم اتوماسیون کامپیوتری نمی‌تواند یک مدرسه را به مدرسه هوشمند تبدیل سازد. نکته‌ای که اکنون به نظر می‌رسد در هوشمندسازی مدارس کشور بیشتر از سایر تعاریف به کار گرفته می‌شود. یک مدرسه هوشمند باید به امکاناتی نظیر یک دستگاه دیتا پروژکتور(اینتر اکتیو) همراه با یک پرده نمایش یا یک برد هوشمند برای هر کلاس، رایانه شخصی به تعداد تمامی افراد کلاس‌ها،‌ تجهیزات‎ Active / Passive ‎ شبکه، اینترنت پر سرعت، وب‌سایت مدرسه، نرم‌افزار‌های آموزشی چندرسانه‌ای،‌ نرم‌افزار اتوماسیون مدرسه، نرم‌افزارهای کاربردی و چند رسانه‌ای برای سایر دروس در هر پایه به همراه سوالات و تمرینات و... مجهز باشد تا بتواند به شکل استاندارد صفت هوشمند را با خود یدک کشد. حال اما با توجه به تعاریف فوق ضمن احترام به فعالیت‌هایی که در طول سالیان گذشته در مورد هوشمندسازی مدارس در کشور صورت گرفته است باید گفت که این اقدامات نمی‌تواند صرفا منجر به داشتن مدارس هوشمند در کشور شود. البته در این بین نباید سرمایه‌گذاری‌های صورت گرفته را بیهوده تصور کرد، اما آیا صرف داشتن سرانه یک کامپیوتر به ازای ۱۸ دانش‌آموز در یک مدرسه فارغ از سایر زیرساخت‌هایی که در بخش‌های قبلی نیز به آن اشاره شد می‌تواند یک مدرسه را هوشمند سازد؟‌ در حال حاضر چند درصد از کتاب‌های آموزشی کشور الکترونیکی شده‌اند؟‌ یا چند درصد از محتواهای درسی به صورت چندرسانه‌ای و تعاملی درآمدند؟‌ اینها همان بخشی از نقصان‌هایی است که اکنون باعث می‌شود فعالیت‌های صورت گرفته در این بخش را تنها گام آغازین هوشمندسازی بدانیم. بدیهی است در عصر فناوری اطلاعات و ارتباطات آن هم با این سرعت رشد شاید همین فعالیت‌های صورت گرفته به شرط عدم کامل شدن و درست اجرا شدن آن تا یک سال آینده در تعاریف همان مدارس سنتی بگنجد!