گیرودار
تکثیر تاسف‌برانگیز مبلمان‌های مشابه
میم رسا - دبیر اتحادیه صادرکنندگان مبلمان گفته است: در کشور ۵۵هزار واحد صنفی مرتبط با تولید مبلمان داریم که کمتر از ۳۰۰ واحد قابلیت صادراتی دارند. معنای دیگر این سخن این است که ۵۴هزار و ۷۰۰ واحد قابلیت صادراتی ندارند و معلوم نیست چگونه در بازار داخلی نیز که به قول ایشان «بازار مناسبی برای چین و مالزی و ترکیه شده است» دوام آورده‌اند. میز و صندلی طراحی شده توسط فرانک لویدرایت، معمار بزرگ که نمونه‌ای مثال زدنی از اجرای ایده هنری در فرایند تولید کالا است.
از آن ۳۰۰ واحد که بگذریم مابقی واحدها حتی در طراحی (DESIGN) نیز قابلیت ندارند. اگر گذارتان به «یافت‌آباد» و «حسن‌آباد» تهران افتاده باشد لابد با این پرسش هم روبه‌رو شده‌اید که این همه تولیدات مشابه و یکسان و تکثیر تاسف‌برانگیز آنها برای چیست و کیست؟ واقعیت این است که مبلمان تولید داخلی از زیبایی شناسی تهی است حال آن که در این صنعت کیفیت هنری بسی مهم‌تر از کیفیت مواد اولیه و غیره است. در این صنعت میان دانشجویان طراحی، تولید کنندگان و معماران هیچ رابطه خلاقه‌ای وجود ندارد و حاصل کار این شده که می‌بینیم. حکایت یکی بر سر شاخ بن می‌برید را که شنیده‌اید؟ به نظر می‌رسد تولید کنندگان مبلمان نیز چنین می‌کنند: درخت‌ها را از میان برمی‌دارند و بازار را به رقبا می‌سپارند!
ارسال نظر