خلأ اطلاعاتی در نظام بانکی و در نتیجه تصمیم‌گیری‌های غیردقیق ناشی از آن، ضرورت ایجاد یک سامانه اعتبارسنجی جامع را بیش از پیش نمایان کرده است. نبود نظام و مکانیزم مناسب شناخت مشتری و عدم جهت‌دهی، کنترل و مدیریت رفتار اعتباری آنها در زمینه تسهیلات موجب می‌شود تا منابع بانکی کشور به‌گونه‌ای تخصیص داده شود که راه برای هرگونه سوء‌استفاده احتمالی باز باشد. این در حالی است که می‌توان با ایجاد سامانه اعتبارسنجی به‌عنوان یک نظام جامع کنترلی، هم تصمیماتی صحیح و دقیق درخصوص اعطای تسهیلات اتخاذ کرد. هم رفتار اعتباری مشتری را به‌سوی بازپرداخت به موقع اقساط تسهیلات سوق داده تا موجبات بهره‌مندی بیشتر و عادلانه‌تر اقشار جامعه از منابع مالی نظام بانکی و اعتباری فراهم شود.

متقاضی به شعبه‌ای از یک بانک یا موسسه اعتباری مراجعه و درخواست دریافت تسهیلات اعتباری می‌کند. شعبه برای سنجش رفتار اعتباری وی و وضعیت عملکرد اعتباری او در سایر سازمان‌ها و نهادهای مرتبط‌، از سامانه اعتبارسنجی استعلام می‌کند‌. این درخواست می‌تواند از طریق اداره مرکزی موسسه یا بانک ارسال شود یا مستقیما از طریق شعبه مذکور‌. سیستم سنجش اعتبار، پس از وصول درخواست و با توجه به اطلاعاتی که از سایر منابع اطلاعاتی بیرونی گردآوری می‌کند، پردازش لازم را انجام داده و به‌صورت هم زمان پاسخ استعلام را ارسال می‌کند‌. چنانچه درخواستی منجر به اخذ تسهیلات شود، شعبه یا بانک عامل باید در فواصل زمانی مشخص اطلاعات مربوط به بازپرداخت تسهیلات اخذ شده توسط مشتری را به‌صورت مکانیزه به سامانه اعتبارسنجی ارسال کند تا این اطلاعات نیز بتواند مبنای رتبه اعتباری مشتری مذکور در آینده شود‌. در شبکه بانکی کشور، سیستم آشکاری برای دستیابی به این اهداف طراحی نشده است و مطالعات معدودی به ارزیابی سلامت شبکه بانکی کشور پرداخته‌اند. در حالی‌که سیستم رتبه‌بندی و اعتبار سنجی تقریبا از ۵۰ سال پیش در کشورهای مختلف طراحی و به‌کار گرفته شده است، در پرونده امروز باشگاه اقتصاددانان به این موضوع پرداخته شده است. آنچه همگی کارشناسان اقتصادی بر آن اتفاق نظر دارند، لزوم انجام اعتبار سنجی در سیستم بانکی است؛ ولی در مورد شیوه‌های انجام آن یا نوع مدل‌های اعتبارسنجی اختلاف نظرهایی وجود دارد.