وضعیت بازار کار و اشتغال همواره یکی از دغدغه‌های خانواده‌ها، مسوولان و کارشناسان اقتصادی است. با رسیدن جمعیت نسبتا زیاد متولدان دهه ۶۰ به سن کار طی سال‌های گذشته یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های اقتصاد کشور ایجاد اشتغال برای این قشر بوده است.

آمارها نشان می‌دهد در فاصله سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲ که پیک جمعیتی آماده ورود به بازار کار بودند با وجود درآمدهای هنگفت نفتی، تنها ۱۴ هزار شغل ایجاد شده است. براساس مقاله اخیر دکتر صالحی اصفهانی در روزنامه «دنیای اقتصاد»، در فاصله سال‌های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۳، ۸۷۱ هزار شغل جدید برای مردان ایجاد شده؛ در حالی که در بخش زنان ۵۶۸ هزار شغل از بین رفته است و این روند با خروجی ۵۲۸ هزار مرد به بازار کار و ورود ۵۴۹ هزار زن از این بازار همراه بوده است.

در واقع با این حساب تعداد ۱۹ هزار شغل از زنان کم شده و بر اشتغال مردان ۳۴۳ هزار نفر اضافه شده است، در حقیقت مساله اشتغال و بیکاری در چند سال گذشته بیش از مردان متوجه زنان بوده است. چرخش بازار کار به ضرر زنان در ۱۰ سال گذشته پدیده مهمی است که باید به دقت بررسی شود؛ چون تبعات عمده‌ای برای تحولات پساتحریم خواهد داشت.

بخشی از این چرخش مربوط به تغییر در ساختار اقتصاد ایران در اواخر دهه ۱۳۸۰ می‌شود که خود حاصل چند عامل است. در این پرونده قصد داریم علل بیکاری گسترده‌تر زنان در سال‌های اخیر و راهکارهای حل این معضل را جویا شویم.

کاهش اشتغال زنان

کاهش اشتغال زنان