حمیدرضا اسلامی منوچهری - چندی پیش عضو هیات‌مدیره یکی از بانک‌های دولتی در گفت‌وگویی خصوصی از تجربه خود در مورد مشاهده نحوه اتلاف منابع بانکی سخن می‌گفت. این مدیر بانکی در جریان سفری به یکی از روستاهای کشور در منزل یکی از روستاییان، تلویزیونی ۲۹ اینچ را مشاهده کرده بود که صاحب‌خانه، آن را با وام اشتغال ۳میلیون تومانی خریداری کرده بود. در دولت گذشته ۹۰۰میلیارد تومان اعتبار در قالب یک طرح ضربتی برای ایجاد ۳۰۰هزار شغل تخصیص یافت که بخش قابل توجهی از این منابع، سرنوشت مشابه آنچه ذکر شد را داشت.

قصه پر غصه استفاده غیربهینه از منابع بانکی، حکایتی تکراری است که دیگر ملال‌آور می‌نماید، اما نگفتن از آن نیز وجدانی خفته را می‌طلبد. راستی چرا دولتمردان ما با وجود تجربه‌هایی از این دست که به بهای گزافی به دست آمده باز هم اصرار به ادامه روش‌های مشابه دارند و به هشدارها توجهی نمی‌کنند.

اگر چه پاسخ به این پرسش مجال بیشتری را می‌طلبد اما در یک کلام باید گفت: به منابع بانکی نباید به مثابه گوشت قربانی نگاه ‌کرد که همه باید از آن بهره‌ای ببرند. وام بانکی کوپن گوشت نیست که باید عادلانه بین تمام شهروندان کشور تقسیم شود. تسهیلات بانکی باید موجب تقویت عوامل تولید شود و با هم‌افزایی با عامل سرمایه، چرخ‌های تولید را در کشور به گردش درآورد. منابع بانکی، امانتی است که مردم در قالب سپرده به بانک‌های دولتی سپرده‌اند.

دولت سهامدار اصلی بانک‌های دولتی است، اما میزان سرمایه دولت در بانک‌ها نسبت به سپرده‌های مردم بسیار ناچیز است. بانک ملی به عنوان بزرگ‌ترین بانک کشور تاکنون بیش از ۲۰هزار میلیارد تومان منابع مردم را در قالب انواع سپرده‌ها جمع‌آوری کرده است، در حالی که کل سرمایه آن که به دولت تعلق دارد تنها اندکی بیش از ۲هزار میلیارد تومان است.