محمد حسین کریمی پور

رییس سابق بانک مرکزی در مصاحبه عجیبی برخی نکات را فرموده‌اند که مرا نسبت به کارایی ساختار تصمیم‌گیری اقتصادی کشورم شدیدا نگران‌ کرده و خواب از چشمم ربوده است. ۱ -پیشنهاد بانک مرکزی برای «حجم اعتبارات جدید قابل پرداخت سیستم بانکی برای سال ۱۳۸۶» معادل ۵/۱۸هزارمیلیارد تومان بوده است، اما دولت تصمیم گرفت این رقم را به میزان چند برابر بیشتر تا ۶۰هزار میلیارد تومان افزایش دهد. (یعنی در یکی از حساس‌ترین تصمیم‌گیری‌های اقتصاد کلان که حتی تغییر یکی دو درصدی آن هم باید با نهایت مداقه و وسواس صورت پذیرد، خروجی تصمیم‌گیری ۲۲۴درصد با پیشنهاد کارشناسی بالاترین سازمان مسوول فاصله دارد.)

۲ -علت این تفاوت فاحش به «اشتباه انسانی» ناشی از عدم تسلط تصمیم‌سازان ارشد اقتصادی کشور بر معنی دقیق دو اصطلاح مفهومی بانکی یعنی «مانده تسهیلات سیستم بانکی» و «حجم اعتبار جدید قابل پرداخت» برمی‌گردد! (باور کنید این عینا همان دلیلی است که ایشان عنوان می‌کند.)

۳ -گویا مدیران بانک‌های کشور برای جامه عمل پوشاندن به این دستور غیرمعمول و تکلیف لایطاق، همه گونه ابزاری را به کار گرفته و با کاهش سقف اعتباری مشتریان و واحدهای تولیدی، اولویت‌دهی به تسهیلات تکلیفی سنگین توصیه شده توسط دولتی‌ها، خلق پول و افزایش بی‌سابقه پایه پولی کشور، استفاده از وجوه دولتی، جابه‌جایی منابع ارزی و ...

سبب ایجاد نابسامانی در اقتصاد ملی شدند. بنده به عنوان یک شهروند ایرانی از آقای رییس‌جمهور که با رای ملت ایران به قدرت رسیده و برای حفظ منافع این مردم قسم یاد کرده‌اند، در کمال ادب تنها یک سوال دارم: آیا آقای مظاهری راست می‌گوید؟

عضو هیات نمایندگان اتاق ایران