ابن بطوطه در سال ۷۰۳ هجری قمری و در چنین روزی در شهر طنجه مراکش به دنیا آمد . او را با سفرنامه معروفش به نام «تحفه‌الانظار فی غرائب الاسفار» می‌شناسند. او در این‌کتاب به شرح و توصیف سفر ابن بطوطه به هندوستان و جزایر مالدیو اختصاص یافته‌است. در هند ۹ سال نزد پادشاه هند که محمد شاه نام داشت، ماند و مورد عنایت او قرار گرفت و به دستور پادشاه هند به سمت قاضی القضات برگزیده شد. پس از زمانی برای رساندن پیغام پادشاه هند به پادشاه چین به دستور پادشاه هند رهسپار چین شد.

پس از اینکه به پکن رسید نتوانست پیغام پادشاه هند را به پادشاه چین برساند چونکه پادشاه چین برای سرکوبی وجنگ با پسر عمویش که علیه او شورش کرده بود از پایتخت بیرون رفته بود، در این جنگ پادشاه چین کشته می‌شود و پسر عمویش به جای او پادشاه می‌نشیند، بنا براین ابن بطوطه از چین بیرون می‌رود بدون آنکه پیغام شاه هند را برساند، وبنا به نصیحت برخی از دوستانش که شاید پادشاه هند خشمگین شود به سوماترا می‌رود، واز آنجا دوباره به کناره میل بار وقالقوط می‌رود، در آنجا آگاهی می‌یابد که پادشاه هند اطلاع حاصل کرده که نتوانسته پیغامش را به پادشاه چین برساند، از ترس غضب پادشاه از هند بر کشتی سوار شده و آهنگ سرزمین‌های غربی می‌کند، از قالقوط با کشتی از اقیانوس هند راهی ظفار می‌شود، و در روز دوشنبه از ماه اردیبهشت سال ۷۲۶ خورشیدی وارد ظفار می‌گردد. از ظفار به مسقط، القریات در عمان می‌رسد، از آنجا به جزیره هرمز و سواحل کنداب پارس می‌رود وسپس برای بار دوم وارد بصره وبعدا هم کوفه، الحله، بغداد شده و سپس آهنگ سرزمین شام می‌کند. بعد از ۲۲ سال دوری از دمشق دوباره وارد دمشق می‌شود. ماجرای سفرهای او در دو سوی سواحل دریای فارس(خلیج فارس کنونی) و شهرهای فارس از جمله شیراز، خوزیه (خوزستان)، تستر(شوشتر)، تبریز و خراسان خواندنی است. سفرنامه ابن بطوطه از کتاب‌های با ارزش جغرافیایی سده‌های میانه‌است.