در عالم سیاست کم نیستند رجالی که از تمول افراد ثروتمند برای پیشبرد اهداف و مقاصد خود استفاده می‌کنند و این قضیه به صورت برعکس نیز صادق است، چرا که در تاریخ یکصد ساله معاصر ایران در حد فاصل دو انقلاب بسیاری از این افراد بودند و ارباب مهدی نیز یکی از آنان بود؛ او از تجار و بازرگانان و مالکین بزرگ بود او که بیشتر فعالیتش حول و حوش صرافی و کارهایی از این قبیل بود به سرعت توانست خود را جزو چند بازرگان درجه اول معرفی کند و به ثروتش بیافزاید و در همین حال توانست در محافل سیاسی ایران نیز رفت‌وآمد کند تا اینکه انتخابات دوره پانزدهم مجلس پیش آمد که قرار بود قوام‌السلطنه آن را برگزار کند.

در این دوره پول نقش حساسی را ایفا می‌کرد مخصوصا برای حزب دموکرات قوام که شدیدا برای تبلیغات نیازمند کمک بودند. در این دوره عده‌ای از تجار بنام توانستند با پرداخت پول بر کرسی نمایندگی مجلس تکیه بزند که یکی از آنان ارباب مهدی یزدی، صراف بزرگ بود که به عنوان نماینده مردم بندرعباس به مجلس را ه یافت.

البته در آن دوره تجار و بازرگانان ثروتمند دیگری مثل مهدی باتمانقلیچ، بهاء‌الدین کهبد و محمد هراتی توانستند به مجلس

راه پیدا کنند.

ارباب مهدی در دوره شانزدهم به عنوان نماینده بلوچستان و در دوره هفدهم و هجدهم باز هم به عنوان نماینده مردم بندرعباس وکیل مجلس شد، اما پس از پایان دوره نوزدهم ارباب مهدی در آستانه شکست قرار گرفت، چرا که هم وضع اقتصادی دگرگون شده بود و هم فعالیت در عالم سیاست او را از کسب و کار تجارت غافل کرده بود.

ارباب مهدی که اوضاع را این چنین دید سیاست و تجارت را با هم رها کرد و در باغ زیبایی که در شرق تهران پیش‌تر خریده بود زندگی بی‌سروصدایی را آغاز کرد.

این باغ همان باغی بود که وقتی پیشه‌وری و همراهانش در سال ۱۳۲۵ برای مذاکره به تهران آمده بودند در آن ساکن شدند و تمام هزینه‌ها و مخارج آنان را ارباب مهدی متقبل شده بود.

ارباب مهدی که چندین دهه از عمر خود را در دنیای پرسروصدای سیاست و تجارت سپری کرده در سن ۷۰ سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت و باغ او نیز به شهرداری فروخته شد.