گروه تاریخ اقتصاد- علی سهیلی، وزیر وقت امور خارجه شهریورماه سال ۱۳۲۰ در تلگرافی به سید حسن تقی‌زاده از او می‌خواهد که «پست سفارت لندن» را قبول کند. در اینجا متن تلگراف وزیر امور خارجه و پاسخ تقی‌زاده را می‌خوانید: «پست سفارت ایران در لندن به لحاظ بروز محبت به جنابعالی نبوده و خوب می‌دانید این شغل در خور مقام جنابعالی نیست، ولی اوضاع حاضره ایران و حوادثی که پیش آمده است ایجاب می‌نماید که سفارت لندن را شخصی عهده‌دار شود که بتواند در محافل مختلف انگلستان حقوق ایران را دفاع کند و کمک حال دولت باشد. چون جنابعالی در مواقع یاری استنکاف از قبول خدمت نداشته‌اید، حالا هم هرچند رغبتی به این کار نداشته باشید، باز انتظار این است از قبول این شغل ولو موقتا خودداری نفرمایید.

نسبت به جناب آقای مقدم هیچ نظر خاصی نبوده و نسبت به تقاضای ایشان هر چه پیشرفت کند، مضایقه نیست. درباره تکمیل وسایل هم منتظر است از نظریات جنابعالی اطلاع حاصل کند».

پاسخ تقی‌زاده

«تصمیم دولت اطاعت می‌شود. اگرمان(پذیرش) خواسته شد پس از وصول اگرمان سفارت را تحویل گرفته فوری نتیجه را به علاوه نظریات راجع به تکمیل وسایل کار عرض می‌کنم.»