گروه تاریخ اقتصاد- آنتونی ایدن (نخست‌وزیر انگلیس در ایران درسال‌های ۴۵-۱۹۳۵ و۵۷-۱۹۵۱) درباره اختلاف نظر دول غربی بعد از جنگ کره بر سر همکاری مجدد باچین به خصوص برای ورود کالاهایشان به این کشور، چنین می‌‌گوید: «ما درباره اختلاف‌نظری که در زمینه راه دادن حکومت پکن به سازمان ملل متحد با یکدیگر داشتیم و سابقا نیز چند بار راجع به آن گفت‌و‌گو کرده بودیم سخن گفتیم. همان احساساتی که سبب شده بود آمریکایی‌ها با ورود حکومت پکن به سازمان ملل، مخالفت کنند بر سیاست آنها در مورد اجناسی که به چین صادر می‌شد نیز حاکم بود. (در نتیجه جنگ کره دولت‌های غربی صدورکالاهای جنگی را به چین ممنوع کرده بودند) در این باره آمریکایی ها به ما گفتند شما باید آثار و نتایج روحی را که از ضعیف شدن وضع و موقع آمریکا پدید می‌آید به حساب آورید؛ زیرا اگر آمریکا با صدور اجناس جنگی به چین موافقت کند، آن وقت اعتماد و اطمینان کشورهای دیگربه ثبات و استحکام سیاست آمریکا کاهش خواهد یافت. از سوی دیگر آمریکایی‌ها این نکته را پذیرفتند که محروم کردن مللی نظیر ژاپن واندونزی ازوسیله کسب معاش به نفع جهان آزاد نیست. در مورد ممنوع کردن اجناسی که به چین می‌رفت نگرانی ما (انگلیسی‌ها) آنقدر که از مستعمرات انگلستان و سایر اعضای کشورهای مشترک‌المنافع بود، برای خودمان نبود. سیلان که در آن زمان ازممالک ضدکمونیست بسیار سرسخت به شمار می‌رفت بر خلاف دستور سازمان ملل عمل کرده و مقادیر زیادی کائوچو به چین فرستاده بود. ما احساس می‌کردیم که بی‌درنگ باید در سیاهه اقلام ممنوعه تجدید نظر کرد.سرانجام با آمریکایی‌ها توافق کردیم که کنترل‌ها همچنان ادامه یابد و اکنون و هر چند وقت یک باردراین نظارت‌ها از لحاظ تحولاتی که در اوضاع و احوال پیش می‌آید تجدیدنظر شود، به نحوی که کنترل‌ها بتواند منافع دنیای آزاد را به بهترین وجه تامین کند.» واژه «اکنون» که در موافقت‌نامه ما به کار رفته بود یک واژه «عملی» بود. مخصوصا رییس‌جمهور در مورد تجدیدنظر کردن در سیاهه اجناس ممنوعه با ما موافق و همراه و آماده بود که ازاستدلال‌های ما حمایت کند. با وجود این ماه‌ها طول کشید تا نتیجه‌ای به دست آید و در پایان ماجرا ما (انگلیسی‌ها) مجبور شدیم خود تصمیمی اتخاذ کنیم و مانع ناهنجارشدن وضع مالایا شویم.» منبع: خاطرات آنتونی‌ایدن، ترجمه کاوه دهگان