سه روز بعد، بورل، در گزارش به شورای امور خارجی اتحادیه اروپایی گفت: «ما گزینه‌ای بهتر از برجام نداریم تا اطمینان حاصل شود که ایران سلاح هسته‌ای تولید نخواهد کرد. این همچنان به سود ماست.» بورل گفت که اتحادیه اروپایی باید پرونده‌های حقوق بشر، پهپادهای روسیه و برجام را جدا از هم نگه دارد و خواهان ادامه تعامل با ایران «تا سرحد امکان» در زمینه هسته‌ای به‌رغم سکون کنونی باشد.  پاسخ وزیر امور خارجه ایران به اتحادیه اروپایی درباره برجام این بود که «ایران می‌خواهد یک توافق پایدار را امضا کند» و «آماده است تا گفت‌وگوها را در انطباق با پیش‌نویس گفت‌وگوهای وین قطعی کند، (پیش‌نویسی) که نتیجه ماه‌ها گفت‌وگوهای دشوار و فشرده است.» کمی پس از آن بود که ایران موافقت کرد هیات سازمان بین‌المللی انرژی هسته‌ای در هجدهم دسامبر از ایران دیدن کند تا تلاش کنند اختلافات دیرپا بر سر نقض احتمالی توافقنامه پادمان هسته‌ای حل و فصل شود.  منابع محلی و مقام‌های رسمی هم به المانیتور می‌گویند که ایران در واقع در حال ارسال علامت از تمایل تازه‌‌اش در امضای توافق هسته‌ای است. شاید بدبینی‌هایی نسبت به مقاصد تهران در میان باشد اما با توجه به حساسیت مساله، نمی‌شود نسبت به آنچه ظاهرا یک چرخش احتمالی در موضع تهران است، بی‌تفاوت بود. شاید هم ایران می‌خواهد فضای بحث را تغییر دهد.

دولت بایدن، محتاطانه گفته که از برجام نومید نشده همان‌طور که «اولویت‌های دیگری» هم دارد. توافقی که در ماه اوت روی میز قرار داشت، و از نظر فنی هنوز هم معتبر است، پیش‌نویس مورد تایید اتحادیه اروپایی/ آمریکاست. بازگشت به گفت‌وگوها، البته، با ایران آغاز می‌شود اما اگر ایران دوباره علاقه‌مند شده باشد، آمریکا هم باید برجام را جایگزین «دیگر اولویت هایش» کند.