گشتی در فضای نور و سایه

نگاه سوم - زهرا حسینی را از چند تجربه نمایشگاه‌های قبلی و کارهایش می‌شناختم،‌ نقاشی که البته چندان نقاشی نمی‌کند یا دست‌کم نقاشی‌هایش را به نمایش نمی‌گذارد و به دنبال تجربه‌های دیگری در عرصه هنرهای تجسمی است. برای گذراندن یک عصر جمعه پاییزی که گاه گذراندنش چندان هم کار آسانی نیست، پیشنهاد رفتن به افتتاحیه نمایشگاه آثار زهرا حسینی پیشنهاد خوبی بود. روی پوستر نمایشگاه و کارت دعوت ذکر نشده که نمایشگاه،‌ نمایشگاه چیست؟ تنها ذکر شده که تجربه‌های یک انسان دوزیست، در طول مسیر. برایم جالب بود که بدانم منظور از تجربه‌های یک انسان دوزیست چیست؟

گالری طراحان آزاد، میدان سلماس، از پله‌ها پایین می‌روم، سالن تاریک است. اول فکر می‌کنم که شاید برق سالن ایراد پیدا کرده است، هنرمند جلوی در ایستاده و ضمن خوش‌آمد‌ یک چراغ‌قوه کوچک به بازدیدکنندگان و از جمله من می‌دهد، سالن تقریبا تاریک تاریک است. شبحی از آدم‌ها پیدا است؛ اما چهره‌شان را نمی‌شود تشخیص داد. موسیقی زیبا و نه‌چندان متعارفی به گوش می‌رسد. آدم‌ها با چراغ‌قوه‌ها در هیاهوی نواهای موسیقیایی رو‌به‌روی تابلوها (البته تابلو که نیست شیشه‌ها البته شیشه هم نیست پلکسی لگاس است... چراغ قوه‌ها را روی تابلوها اجازه بدهید، برای راحت‌تر شدن از کلمه تابلو استفاده کنم) می‌اندازند و نقش‌های روی دیوار پشت می‌افتد.

از تابلو اول شروع می‌کنم، چراغ‌قوه را روی تابلو می‌اندازم و مبهوت طرحی می‌شوم که روی دیوار پشت می‌افتد؛ پیکرهای انسان یا انسان‌های فرورفته در نقش‌های قالی و سایر تابلوها.

با خود فکر می‌کنم که چه فرایند سخت و دشواری بوده است، تراشیدن این قدر ظریف و دقیق پلکسی لگاس تا تابش نور منجر شود به ترسیم فضایی وهم‌آور روی دیوار.

اولین بار است که چنین تجربه‌ای را می‌بینم و مبهوت تابلو هستم، آدم‌ها را نمی‌بینم گاهی کسی چراغ قوه‌اش را بر چهره دیگری می‌اندازد و با هم خوش و بشی می‌کنند، زهرا حسینی ما را با خود به فضای انتزاعی ذهن خویش برده است، تجربه‌ای متفاوت که ما نیز نه به عنوان یک نظاره‌گر صرف، بلکه خود نیز در خلق دوباره اثر او شریک می‌شویم، از هر زاویه‌ای که بخواهیم به اثر او نگاه می‌کنیم به هر جای تابلو که بخواهیم نور می‌اندازیم و هر بخش که برایمان جذاب‌تر باشد را روشن می‌کنیم، فضایی که به مخاطب اجازه می‌دهد تا تاویل خود را از اثر داشته باشد. آثاری که نه برای فروش (چراکه اصلا قابل‌فروش نیستند) بلکه برای خلق یک گستره هم‌سو با انسان متحیر مانده معاصر و یا به قول خود هنرمند تجربه‌های یک انسان دوزیست.

چیزی برای فروش ندارم

زهرا حسینی درباره آثارش می‌گوید: کارهای من نور و سایه هستند و هیچ چیز واقعی برای ارائه و فروش ندارم؛ اما این نمایشگاه را صرفا به خاطر علاقه شخصی خودم و بدون کمک گرفتن از هیچ نهاد یا سازمان خاصی بر پا کرده‌ام.

وی در خصوص مشکلات موجود در نمایشگاه گفت: بیشتر مشکلات باز می‌گردد به تلاش برای برپایی یک نمایشگاه، آن هم با وجود مشکلات فراوان اقتصادی زیرا از طرف هیچ سازمان دولتی حمایت نمی‌شویم و سازمان‌‌های خصوصی هم تازه کارها را حمایت نمی‌کنند.

حسینی در ادامه توضیح داد: مشکلات من و کسانی که چهره‌های شناخته شده‌ای نیستند، این است که اگر ایده و تفکر خاصی نیز داشته باشیم که برای کار کردن مناسب باشد و به ارائه یک کار خوب منجر شود ممکن است در میان راه به خاطر وجود مشکلات مالی دیگر قادر به ادامه کار نباشیم.

گالری طراحان آزاد

چهارمین نمایشگاه زهرا حسینی با عنوان منظور از تجربه‌های یک انسان دو زیست چیست؟ از ۹ تا ۱۴ آذر در گالری طراحان آن واقع در میدان فاطمی، میدان گل‌ها، میدان سلماس، پلاک ۱۴ از ساعت ۱۶ الی ۲۰ میزبان علاقه‌مندان به کارهای سایه و نور است. بازدید برای علاقه‌مندان رایگان است.