اپیزود اول جنگ کوربین با توری‌ها
حسین موسوی: «جنگ تازه آغاز شده است»؛ برای جرمی کوربین، رهبر سالخورده سوسیالیست‌ها که به تازگی سکان هدایت کشتی به گل نشسته چپ‌ها را در دست گرفته است. پیرمردی با ظاهری نامرتب، شیپور جنگ را به دست گرفته و قسم خورده است تا در برابر بلندپروازی‌های حزب حاکم ایستادگی کند. در مقابل توری‌ها به رهبری دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا می‌گویند: حضور کوربین در راس حزب کارگر این کشور یک زنگ خطر است. البته او می‌گوید: کوربین یک زنگ خطر برای امنیت ملی بریتانیا به‌حساب می‌آید، اما برخی بر این باورند کوربین با یک برنامه‌ریزی دقیق قصد دارد محافظه‌کاران این کشور را زمین‌گیر کند.

او سعی کرده است برای این راه به هر طریقی که شده مخالفت خود را با سیاست‌های جاری بریتانیا نشان دهد.

برای او نخستین نماد مبارزه، سرود ملی بریتانیا بوده است. او مبارزه را از این نقطه شروع کرده است. زمانی که وی در مراسم یادبود کشته‌شدگان بریتانیا در جنگ جهانی دوم حضور پیدا کرد، از خواندن سرود ملی امتناع کرد و بی‌اهمیت به ترجیع‌بند آنکه می‌گوید: «خدا ملکه ما را حفظ کند»، شمشیر خود را از نیامش بیرون کشید.


همین موضوع موجب شده است تا بسیاری از رسانه‌های بریتانیایی به وی بتازند و رفتار رهبر چپ‌ها را در این مراسم نقد کنند. «نیکولاس سو‌آمز» یکی از اعضای توری‌ها درباره رفتار کوربین به روزنامه ایندیپندنت می‌گوید: «رفتار وی بسیار بی‌ادبانه و خارج از نزاکت بوده است». البته، پس از این مراسم حزب کارگر انگلیس سعی کرد در بیانیه‌ای ماجرا را فیصله دهد و اعلام کند کوربین برای ادای احترام سکوت کرده بود. با این وجود به نظر می‌رسد این بیانیه هنوز نتوانسته از آتش انتقادات بکاهد و وی زیر تیغ تیز رسانه‌های دست راستی بریتانیا قرار گرفته است.


کوربینِ ضد ریاضت

کوربین با چالش‌های متعددی روبه‌روست و او برای اینکه بار دیگر نظر رای‌دهندگان را به حزب خود جلب کند، باید به محتوای سخنرانی‌هایش رجوع کند. او همچون سایر رهبران چپ قسم خورده است با سیاست‌های ضد ریاضتی مبارزه کند. کوربین برای این موضوع تور‌ی‌ها را «انکارکنندگان فقر» لقب می‌دهد و سپس هشدار می‌دهد تا زمانی که سیاست‌های ریاضتی حزب حاکم را زمین‌گیر نکند، از پای نخواهد نشست و این در حالی است که توری‌ها در این جنگ لفظی به کوربین و همقطاران وی لقب «انکارکنندگان کسری بودجه» را داده‌اند.


برخی کارشناسان می‌گویند: به نظر می‌رسد این تازه شروع یک جنگ طولانی برای دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا باشد.

او به این منظور در سخنرانی اخیر خود درباره این اتهام این‌گونه پاسخ می‌دهد: «آنها ما را «انکارکنندگان کسری بودجه» می‌نامند اما باید به آنها بگوییم این کسری بودجه را شما به‌وجود آورده‌اید. اینکه شما مالیات خانواده‌های پولدار را کاهش می‌دهید و جیب شرکت‌ها را گشادتر از قبل می‌کنید، موجبات کسری بودجه را فراهم می‌کنید. اگر شما به ما چنین لقبی می‌دهید ما هم شما را «انکارکنندگان فقر» می‌‌نامیم. آنها صف طولانی بانک‌های غذا را نادیده گرفته‌اند. این صف هر روز در حال طولانی شدن است».


برخی می‌گویند کوربین به خوبی می‌تواند کلمات را کنار هم بچیند و خود را در زمره سخنرانان قهار قرار دهد. او با همین حربه توانسته است در داخل حزب خود رشد کند و به رهبری این حزب برسد. او هم‌اینک با همین شیوه به جنگ توری‌ها رفته است. وی در مورد برنامه‌های اقتصادی دولت کامرون می‌گوید: «بیایید با هم رو راست باشیم. ریاضت اقتصادی یک راهکار سیاسی بوده است که این دولت از آن بهره می‌برد اما این سیاست فقط به قشر آسیب‌پذیر و فقرا فشار وارد می‌کند».


او سپس در پایان سخنرانی‌اش، این‌گونه به دولت کامرون هشدار می‌دهد: قسم می‌خورم با هر شیوه و وسیله‌ای که در دسترس باشد به جنگ آن (اقتصاد ریاضتی) بروم».

روزنامه ایندیپندنت در این‌باره می‌نویسد: همینکه کوربین در مراسم یادبود کشته‌شدگان جنگ جهانی از خواندن سرود ملی اجتناب کرد، نشان می‌دهد که وی «پرچم قرمز» خود را به دست گرفته و تازه وارد میدان مبارزه شده است. او در مرحله بعد به سراغ شعارهای انتخاباتی خود خواهد رفت و سپس کامرون را به جنگ خواهد طلبید.


گفته می‌شود یکی از تاکتیک‌های کوربین برای مستهلک کردن کامرون و دولتش این است که قصد دارد با دموکراتیزه کردن فضای همکاری در بین اعضای حزب خود در پارلمان، اجازه دهد این افراد در مورد مسائل گوناگون از دیوید کامرون پرسش کنند. به نظر می‌رسد این سیستم موجب خواهد شد تا کامرون مستقیم به جنگ کوربین نرود و نتواند در جنگ‌های رودررو وی را مغلوب کند.


البته در این میان کوربین با چالش‌هایی نیز از سوی توری‌ها روبه‌رو خواهد شد. یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی که می‌تواند وی را به دردسر بیندازد، اوضاع سوریه و جنگ بریتانیا با داعش است. توری‌ها قصد دارند تا توپ را به زمین حزب کارگر و کوربین بیندازند و وی را یک ضدمیهن و خطری بزرگ برای امنیت ملی معرفی کنند.


کوربین از مخالفان سرسخت گسترش حملات هوایی است و این موضوع می‌تواند وی را در تله توری‌ها بیندازد. «اولیور رایت»، دبیر سرویس سیاسی روزنامه ایندیپندنت در یادداشتی درباره این تقابل می‌نویسد: او می‌تواند به جای اینکه شلاق خود را بردارد و به هوا بچرخاند، با یک رای فردی، نه حزبی با این موضوع مخالفت کند تا حزب وی متهم به «ضد امنیت ملی بودن» نشود. رایت می‌گوید: «وی می‌تواند به این طریق حزب خود را از این تله نجات دهد.»


رایت بر این باور است اگر کوربین بتواند از این مرحله جان سالم به‌در برد، وارد یک مرحله سخت‌تر خواهد شد. موضوع اروپا و رفراندومی که کامرون قصد دارد به راه بیندازد، اپیزود دوم «جنگ کوربین» خواهد بود. اوضاع حزب کوربین در مورد ماندن یا نماندن در اتحادیه اروپا به‌شدت آشفته است. هرچند کوربین از صمیم قلب با اتحادیه اروپا مخالف است اما ممکن است با کنار آمدن در این قضیه، خواست کامرون را در مورد این همه‌پرسی پیاده کند و کوربین در عمل تبدیل به سرباز پیاده کامرون شود.


برخی اعتقاد دارند کوربین پا در میدانی گذاشته که پیش‌تر «ادمیلیبند» را در خود فروبرده و یکی از سخت‌ترین شکست‌های چپ‌ها را در بریتانیا رقم زده است.