تولید مواد غذایی یکی از هدف‌های استراتژیک در همه جوامع است. نظام جمهوری اسلامی ایران نیز خارج از این قاعده نیست و بر این موضوع تاکید فراوان دارد. مدیران و رهبران اقتصاد ایران در همه سال‌های گذشته خودکفایی در تولید گندم، برنج، شکر و روغن نباتی را به مثابه یک هدف استراتژیک در دستور کار داشته و دارند. ده‌ها طرح جامع و میان مدت تا امروز برای رسیدن به خودکفایی در گندم، برنج و شکر تدوین و اجرا شده است و تا اندازه‌ای نیز به این هدف نزدیک شده‌ایم. اما آنچه تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته‌ است قیمت تمام شده این محصولات است که با کدام قیمت و هزینه به این مرزها رسیده‌ایم. واقعیت این است که قیمت تمام شده گندم‌، برنج، شکر، جو و ذرت برای اقتصاد ایران در سطحی بالاتر از واردات قرار دارد. یک راه مغفول در این زمینه ماشینی‌شدن و مدرن شدن شیوه تولید است. دنیای امروز برای تولید محصولات زراعی درجه مکانیزاسیون را به نهایت رسانده است و فناوری را به این بخش آورده است، اما کشاورزی ایران نوسازی تکنولوژیک را به دلایل گوناگون جدی نگرفته و به اندازه‌ای پایین اکتفا کرده است. تولید تراکتور، تیلر، کمباین و... در ایران به دلیل انحصاری بودن تولید، دولتی بودن بنگاه‌ها و دستوری بودن قیمت تولیدات در سطحی نازل قرار دارد و پاسخگوی نیازهای یک کشاورزی مدرن نیست. بیش از دو دهه است که دولت به دلایل گوناگون حاضر نیست قیمت‌گذاری دستوری تولید ماشین‌آلات کشاورزی را رها کند و به همین دلیل اقبال سرمایه‌گذاران برای ورود به این صنعت در کمترین اندازه است. در صورتی که تولید اقتصادی محصولات زراعی مهم مثل چغندر، گندم، برنج و علوفه را در کانون توجه داریم، باید الزام‌های آن را بپذیریم. دادن یارانه به تولید تراکتور و سایر ماشین‌آلات مرتبط در تولید زراعی نیم‌قرن است ادامه دارد و کارنامه خوبی بر جای نگذاشته است. آیا بهتر نیست به جای اصرار بر یک رویه ناکارآمد قدیمی شده به راه‌‌های تازه‌ فکر کنیم؟

تولید محصولات غذایی بدون استفاده از ماشین‌آلات مدرن و یا استفاده کم از آن نسبت به میانگین جهانی، در بلندمدت جز افزودن بر میزان زیان فایده‌ای ندارد.

گروه صنعت و معدن