استقرار صنایع در نواحی خاص از کشور تصمیمی نیست که اثر آنی و لحظه‌ای به دنبال داشته باشد. بلکه تصمیمی فرآیندمدار است که در طول زمان آثار آن پدیدار می‌شود. ورود صنایع پاک وبدون آلاینده به حریم ۱۲۰ کیلومتری تهران نیز از همین دست تصمیمات است. واقعیت این است که عدم اجازه استقرار صنایع آلاینده در شعاع ۱۲۰کیلومتری تهران، ناحیه جمعیتی که ۵/۱۷درصد از جمعیت کشور به دلیل عدم اجرای طرح آمایش سرزمین در آن اسکان پیدا کرده‌اند، یک تصمیم راهبردی و مطلوب بوده است. این تصمیم در زمانی بیشتر معنا پیدا می‌کرد و می‌کند که صنایع کشور با استفاده از انرژی ارزان و کسب مزایای یارانه‌ای تولید، هزینه‌های اجتماعی زیادی را به جامعه تحمیل کرده و می‌کنند. آسیب محیط زیست یکی از مهمترین تبعات استقرار صنایع آلاینده در شعاع یا منطقه ممنوعه تهران بوده است که نمونه‌های عینی آن به دلیل حضور بسیاری از صنایع مخرب در شعاع ناحیه ممنوعه، کاملا ملموس است.

حال امکان ورود صنایع پاک با یک موضوع مهم و راهبردی گره خورده است و آن اجرای طرح تحول و منطقی شدن و هدفمند شدن یارانه‌ها است، به بیان ساده اصلاح قیمت حامل‌های انرژی، صنایع را مجبور به استفاده تکنولوژی‌های برتر جهت صرفه‌جویی انرژی به منظور کاهش هزینه تولید می‌کند از سوی دیگر اصلاح قیمت حامل‌های انرژی که بدون شک منجر به افزایش قیمت تمام شده بنگاه‌ها شده با تشدید فاصله جغرافیایی صنایع از بازارهای مصرف باعث افزایش هزینه‌های بنگاه‌های صنایع پاک می‌شود. بنابراین به نظر می‌رسد در طرح ورود صنایع پاک به شعاع ۱۲۰ کیلومتری باید ابعاد مختلفی در نظر گرفته شود.