محمدصادق جنان صفت

توزیع امکانات مادی سرزمین پربرکت ایران میان شهروندان بردبار آن، ضروری، منطقی، عقلایی و عادلانه است. به همین دلیل است که از زمان تاسیس دولت مدرن در ایران ده‌ها دولت مستقر درباره این کار حرف زده و اقدام کرده‌اند. اما فقدان سازوکار کارآمد از یک طرف و شعارزدگی از سوی دیگر موجب شده است، اکثریت طرح‌های عادلانه اعلام و اجرا شده به جایی نرسد و اتلاف منابع به اضافه ناامیدی از اجرای عدالت را به دنبال داشته باشد. یکی از این طرح‌ها که از سال ۱۳۸۴ کلید خورده و پس از گذشت هفت سال به نتیجه نرسیده است «اجرای هشت طرح فولادی در هشت استان کشور» با هدف عدالت صنعتی بود.

این ۸ طرح قرار بود در قائنات، بافق، شادگان، میانه، نیریز، بافت، سبزوار و چهارمحال و بختیاری تاسیس شوند که پس از گذشت این همه سال‌ به جایی نرسیده است. «عدالت آهنی» که قرار بود در این شهرهای محروم شغل و درآمد و سرمایه‌گذاری ایجاد کند به دلیل ناکارآمدی در مطالعات جانمایی، فقدان سرمایه مالی و... به جایی نرسیده است تا شهروندان این مناطق به واژه عدالت با تردید نگاه کرده و این مقوله شریف جایگاهش را از دست دهد. آیا پس از وزیران - اسبق- و سابق صنعت، وزیر امروزی علاقه‌مند به اجرای این طرح‌ها خواهد بود؟