«چین نفت را از ایران و برخی کشورهای نفت‌خیز خریداری می‌کند و ما مواد پتروشیمی مورد نیاز صنایع را از چین می‌خریم. چین محصولات پتروشیمی را به چند برابر قیمت و اصلا به هر قیمتی که بخواهد به ما می‌فروشد اما کالاهای نهایی را در مقابل، فوق‌العاده ارزان به ایران وارد می‌کند. چینی‌ها می‌خواهند با این کار نبض تولید و فروش را در دنیا در اختیار داشته باشند.» مطالب فوق را دو هفته پیش در یکی از نمایشگاه‌های صنعت و در گفت‌وگو با مدیرعامل یک شرکت رنگ‌سازی شنیدم. او می‌گفت: بیش از ۴۰درصد از بازار رنگ‌های نساجی ایران در اختیار چین است.

حقیقتی که این تولیدکننده صنعتی درباره موضوع چین و صادرات محصول چینی می‌گوید: حقیقت این است که کشور چین و همه تجار و اقتصاددانان این کشور نمی‌‌خواهند بازار ایران را قبضه کنند بلکه این اقتصاد و صنعت کشور ما است که با شرایطی که برایش به وجود آمده باعث شده چینی‌ها به بازار کشورمان حمله‌ور شوند.

نمونه بارز این مساله تامین مواد پتروشیمی مورد نیاز صنایع است. این چندمین باری است که در این صفحه گزارشی با موضوع مشکل تامین مواد پتروشیمی فلان صنعت درج می‌شود. صنایع مختلف برای تولید کالاها و محصولات مختلف نیاز به محصولات پتروشیمی دارند.

کمبود، گرانی و عدم دسترسی صنایع به محصولات پتروشیمی مشکلی است، که در کشوری همچون کشور ما که از منابع غنی نفت برخوردار است وجودش کمی عجیب به نظر می‌رسد.

این مشکل اخیرا دامن‌گیر صنعت کفش شده است. تولیدکنندگان کفش از نایابی و کمبود ماده‌ای به نام D.O.P سخن می‌گویند.

محصولات پتروشیمی عمدتا ماده اولیه صنایع محسوب می‌شود که هر نوع وقفه در تامین محصولات پتروشیمی آنها را در ابتدا با توقف تولید و سپس بیکاری نیروی کار و مسائل مختلف دیگر روبه‌رو می‌کند. به نظر می‌رسد وزارت صنایع و معادن لازم است با دخالت در این موضوع تکلیف صنعت را با محصولات پتروشیمی روشن کند.

صنایعی همچون آرایشی بهداشتی، نساجی، رنگ، کفش، سلولزی، چسب، لاستیک، پلاستیک، داروسازی و شیمیایی، مصرف‌کنندگان عمده محصولات پتروشیمی هستند. اگر این مشکل حل شود، شاید چینی‌ها حداقل از بازار محصولات پتروشیمی ایران دست بردارند.