مجید انتظامی از علت کار نکردنش می‌گوید
درددل‌های آقای آهنگساز
او ادامه داد: من نزدیک ۱۰۰ موسیقی فیلم نوشته‌ام. اقلا ۱۰ سمفونی نوشته‌ام که هرکدام یک ساعت و خرده‌ای است. من بالای ۱۰۰ ساعت موسیقی ضبط‌شده دارم؛ یعنی موسیقی‌ای که نوشته شده و ضبط شده. نوشتن موسیقی کار ساده‌ای نیست. روزی ۸ ساعت، ۱۰ ساعت سرت دولاست و اصلا حضور فیزیکی نداری. اصلا حواست به خودت نیست. همه حواست دنبال چیزی است که ساختی تا به کمال برسانی و تمامش کنی. من واقعا یک‌دفعه زده شدم. گذاشتم کنار. بعد از مدتی شما عادت می‌کنی که کار نکنی. آدم وقتی خیلی کار می‌کند، توقعاتی هم دارد، هم از خودش و هم از دور و برش. وقتی این توقعات برآورده نمی‌شود، می‌گویم برای چه کار کنم؟ حالا گیریم که ۱۰ تا کار دیگر هم کردم، که چی بشود؟
این آهنگساز گفت: در این سال‌ها عکس‌العملی که از شنونده دیدم، کم‌نظیر بوده. شما اگر اینستاگرام من را ببینی، آنقدر قربان صدقه‌ام می‌روند و آنقدر احترام برایم قائل‌اند که آدم گاهی شرمنده می‌شود. موسیقی کلا حرفه مظلومی است. مردم با این مشکلاتی که برایشان پیش آمده، سختی زندگی و هزینه‌های بالا و درآمدهای پایین، دیگر حوصله اینکه بشینند و فکر کنند ندارند. می‌خواهند چیزی بشنوند که از این حالت خستگی بیرونش بیاورد، شادشان کند و انرژی بگیرند. موسیقی اندیشه، موسیقی سنگین احتیاج به تمرکز دارد و آدم این نوع موسیقی را گوش می‌کند تا چیزی از آن یاد بگیرد. مردم کمتر به این موسیقی رغبت به خرج می‌دهند.
این آهنگساز افزود: مردم ما عادت به شنیدن ترانه دارند. موسیقی بی‌کلام کمتر دوست دارند، ولی هنوز «از کرخه تا راین»، «آژانس شیشه‌ای»، «بوی پیراهن یوسف» و «دوئل» زنده است. چیزهایی که مردم برای من می‌نویسند، نشان می‌دهد که نه به مقدار زیاد و میلیونی، ولی کسانی هستند که از این موسیقی‌ها لذت می‌برند. در مصاحبه دیگری هم گفته‌ام، زمانی بود که کامپیوتر نبود، سطح توقع مردم همان چیزی بود که از رادیو پخش می‌شد، ولی الان این‌همه کانال مختلف در دنیا را نگاه می‌کنند و موسیقی‌های مختلف می‌شنوند. توقع مردم واقعا بالا رفته. اکثریت مردم خیلی علاقه‌مند شده‌اند. با این‌همه هزینه، بلند می‌شوند می‌روند ترکیه تا در کنسرتی شرکت کنند که خواننده‌اش به آدم توهین می‌کند. من اینها را موسیقی نمی‌دانم، ولی مردم دوست دارند. به‌هرحال برخوردی که از طرف مردم شده، همیشه خوب بوده. برخورد مسوولان هم بد نبوده. حالا یکی دو نفر اذیت کردند، ولی آدم نمی‌تواند این را به حساب همه بگذارد.
