کورس نفسگیر

گروه ورزش: «فراتر از حساسیت»؛ این شاید بهترین تعبیر ممکن برای توصیف مسابقات لیگ برتر باشگاه‌های کشور باشد، مسابقاتی که با فشردگی حیرت‌انگیزی در بالای جدول پیگیری می‌شود و راه هرگونه حدس و گمان و پیش‌بینی را به روی هواداران و منتقدان بسته است. فارغ از همه اما و اگرهای کیفی و فنی، لیگ ایران به شکل عجیبی هر سال جذاب‌تر می‌شود. ظاهرا قرار است هر دوره یک مدعی جدید به چندضلعی قهرمانی و کسب سهمیه اضافه شود و نفس‌ها را بیشتر از قبل به شماره بیندازد. بعد از لیگ‌های سیزدهم و چهاردهم که تا روزهای آخر با کورس چهار و پنج تیم برای قهرمانی دنبال می‌شد، حالا لیگ پانزدهم حداقل تا اینجای راه مدعیان پرشمارتری به خودش می‌بیند. حضور همزمان پرسپولیس و استقلال در کورس فتح جام، مثل همیشه تنور رقابت‌ها را جذاب کرده و البته تیم‌های قدرتمند دیگری هم هستند که برای بالانشینی نقشه‌های ریز و درشت می‌کشند.

عبور از جهنم

این بخشی از جذابیت‌های حیرت‌انگیز فوتبال است؛ اینکه تیمی همچون استقلال ظرف فقط یک هفته از جهنم به بهشت برمی‌گردد. آبی‌پوشان در هفته بیستم تن به دومین باخت فصل‌شان دادند و برابر نفت زانو زدند. این شکست بدموقع با پیروزی نزدیک پرسپولیس بر فولاد همراه شد تا اختلاف سرخابی‌ها فقط به دو امتیاز تقلیل پیدا کند. پرسپولیس در هفته بیست‌ویکم این فرصت را داشت که ۲۴ساعت قبل از بازی استقلال، سایپا را شکست بدهد و به لطف تساوی ذوب‌آهن، بعد از ۵۳ هفته حداقل به‌صورت موقت به صدر جدول رده‌بندی صعود کند. شاگردان برانکو حتی تا دقیقه۹۱ هم از حریف پیش بودند، اما یک گل بدموقع همه چیز را به هم ریخت. پرسپولیس امتیاز داد، استقلالی‌ها روحیه گرفتند، ورزشگاه را پر کردند و نهایتا در مقابل دیدگان فرهاد مجیدی، با پیروزی بر گسترش فولاد ضمن بازگشت به صدر، فاصله با پرسپولیس را به ۴امتیاز افزایش دادند. شاید اگر قرمزها فقط چند دقیقه بیشتر مقاومت می‌کردند و پنجشنبه‌شب را بالاتر از استقلال می‌گذراندند، خیلی از معادلات تغییر می‌کرد، اما خب این فوتبال است و اسرار خودش را دارد. استقلال در بهترین فرم ممکن از بحران موقتش عبور کرد. حالا کسی یادش نیست آنها نیم‌فصل دوم را چقدر بد شروع کرده بودند. خبر خوش‌تر برای تیم مظلومی آن است که استقلال دو بازی نسبتا آسان دیگر هم پیش‌رو دارد؛ یکی با راه‌آهن بحران‌زده که به تازگی مربی‌اش را اخراج کرده و دیگری با پدیده مشهد که از هر نظر تیم متوسطی به شمار می‌آید. آبی‌ها اگر خواب قهرمانی می‌بینند، باید امتیازات کامل این دو بازی را هم بگیرند و بعد آماده ۶مسابقه سخت پایانی شوند.

کابوس مساوی‌ها

داستان پرسپولیس اما داستان مهیج‌تری است؛ یک تیم خوش خط و خال که ابتدای فصل بدترین نتایج تاریخ باشگاه را گرفت، اما امروز خیلی از هواداران و کارشناسان، از هر جهت این تیم را شایسته‌ترین مدعی برای کسب عنوان قهرمانی به شمار می‌آورند. پرسپولیس اگر قهرمان شود، به اولین تیم تاریخ فوتبال ایران تبدیل خواهد شد که در یک دوره مسابقات سراسری دقیقا از قعر جدول بالا آمده و جام را فتح کرده است. تیم برانکو اما برای محقق کردن این رویای شیرین، خیلی باید سختگیرتر از این باشد. پرسپولیس درست یک نیم‌فصل کامل است که به هیچ تیمی نباخته؛ آنها آخرین بار در مسابقه رفت با همین سایپا مغلوب شدند و پس از آن در ۱۵بازی، ۸برد و ۷تساوی به‌دست آوردند. اگر فقط دو تا از این مساوی‌ها به برد تبدیل می‌شد، امروز پرسپولیس درست به اندازه صدرنشین امتیاز داشت. حتی لازم نیست سراغ نقاط خیلی دور برویم؛ کافی است همین دو تساوی آخر را مرور کنیم و ببینیم چطور پرسپولیس در آخرین ثانیه‌های مسابقه با دریافت ساده‌ترین گل‌های ممکن بخت پیروزی را از دست داد. هر دو سناریو هم شبیه هم بودند. سرخ‌ها با حیف و میل کردن کلی موقعیت گل عالی، به سختی از حریف پیش افتادند، اما در شرایطی که تعویض‌های دفاعی برانکو بدجوری توی ذوق می‌زد، به‌خاطر اشتباهات فردی گل خوردند و ۴امتیاز کلیدی را از دست دادند. پرسپولیس تیم خوبی شده که غالبا نمایش‌های جذابی هم دارد، اما اگر قرار باشد فقط یک عامل مانع از قهرمانی سرخپوشان شود، همین تساوی‌های پرشمار و از سر سهل‌انگاری است. اگر طارمی کارت مفت نگیرد، اگر عالیشاه و رضاییان تک به تک‌ها را به گلر حریف تقدیم نکنند، اگر محسن بنگر به‌طور متوسط هر دو بازی یک بار مرتکب یک اشتباه کمرشکن نشود، اگر نورمحمدی در ۳۶سالگی از تجربه‌اش برای دفع یک توپ ساده کمک بگیرد و اگر چندین اشتباه بچگانه دیگر قطع شود، ممکن است بالاخره پرسپولیس به آرزویش برسد و بعد از ۸سال جام قهرمانی را به هواداران پرشمارش پیشکش کند.

سایرین

لیگ امسال اما غیر از سرخابی‌ها، مدعیان دیگری هم دارد. ذوب‌آهن اصفهان که شاید از ابتدای فصل خیلی‌ها آن را به‌عنوان مدعی اول کسب عنوان قهرمانی به شمار می‌آوردند، نیم‌فصل دوم را خیلی بد شروع کرده است. این تیم به شکل شگفت‌انگیزی ۵مساوی پشت سر هم داده و اگر امروز همچنان در کورس باقی مانده، به خاطر نزدیکی بیش از حد مسابقات و امتیازات پرشماری است که رقبا از دست می‌دهند. یکی از این رقبا، استقلال صنعتی خوزستان است؛ تیم شگفت‌انگیز ویسی که هفته‌ها است خیلی‌ها انتظار پایین آمدنش در جدول را می‌کشند، اما این اتفاق هنوز رخ نداده است. بچه‌های عبدالله در نیم‌فصل دوم فقط یک پیروزی به‌دست آورده‌اند، اما باید خوشحال باشند که پرسپولیس و استقلال هم در این مورد حسابی دست‌ودلباز بوده‌اند و کلی مساوی داده‌اند! وضعیت سایپا هم می‌رفت تا با دو باخت پشت سر هم به خطر بیفتد، اما جلالی خوب موقعی تیمش را جمع کرد. او آنقدر به بازیکنانش اطمینان دارد که می‌گوید آخر فصل فقط سایپا و پرسپولیس برای قهرمانی خواهند جنگید. نفت تهران با دو بردی که به دست آورد دوباره به منطقه بالایی جدول نزدیک شده و البته تراکتورسازی هم با پیروزی بر سپاهان، ضمن خروج از بحران نشان داد هنوز از جدال برای قهرمانی و کسب سهمیه کوتاه نیامده است. در مورد سپاهان اما، چیزی نگوییم بهتر است. ۱۶ بازی و فقط یک برد؛ نیازی به توضیح اضافه هست؟