ناصر نوربخش

مربی پیشین تیم ملی کشتی فرنگی

در المپیک حاصل سال‌ها زحمت مربیان سازنده را بر باد دادند. این نتایج قابل پیش‌بینی بود. کادر فنی برای مسابقات جهانی ۲۰۰۷ یک تیم آماده را تحویل گرفت و زمانی که نتیجه گرفتند فکر کردند که المپیک هم همین طور است در حالی که زمان می‌خواست تا باغ پرمحصولی که به آنها داده شده بود را خشک کنند. کارنامه دلیریان و سیم‌خواه مشخص بود و یک بار تیم را سی و ششم جهان کردند. ناراحتی من از این است که زحمت چندین ساله ما مربیان سازنده را این افراد بر باد دادند. قابلیت مدال گرفتن را داشتیم، اما به یک دهم حقمان هم نرسیدیم.

از نحوه تمرینات تیم ملی ایراد گرفتم اما کسی گوش نداد. حتی سطح تمرینات سالن شهریار که ما تمرین می‌دهیم، از تیم ملی بالاتر بود. کشتی‌گیران نه از لحاظ جسمانی آماده بودند و نه روحی. روانشناسان اصلی که باید به کشتی روحیه دهد همین کادر فنی است، اما وقتی ترس در چهره مربی و کوچ دیده می‌شود، این ترس به کشتی‌گیر هم منتقل می‌شود و دیگر روحیه مبارزه نخواهد داشت. مربی باید آن قدر مقتدر و شجاع باشد که کشتی‌گیر روحیه جنگجویی و پیروزی پیدا کند اما وقتی کادر فنی شجاع نیست، کشتی‌گیر چگونه روحیه داشته باشد.

علی محمدی در مسابقات گزینشی حریف بلاروس را ۷ بر صفر برد، اما بی‌جهت در المپیک به همان حریف باخت تا وی مدال برنز بگیرد. آیا جز مساله روحی- روانی و هدایت غلط چیز دیگری می‌تواند دلیل آن باشد. هوش و ذکاوت حمید سوریان زبانزد است، اما در دو مسابقه اول خود در حالی که امتیاز لازم را داشت، آن قدر بی‌جهت دنبال امتیازات بیشتر رفت تا تخلیه شود. آیا کوچ نباید به او بگوید که انرژی‌اش را نگه دارد؟

تیم ملی به دست افرادی سپرده می‌شود که در هیچ جای دیگر کار مربیگری نمی‌کنند. دلیریان می‌گفت آن چیزی را که دیگران ساختند حفظ کردیم، اما کجا حفظ کردند. نمی‌دانم چرا پاسخگوی مردم نیستند و خیلی راحت از این شکستی که نصیب کشتی شده، عبور می‌کنند.

منبع: ایسنا