نخستین مرحله رقابت‌های لیگ دوومیدانی بزرگسالان ایران در حالی برگزار شد که نتایج به دست آمده در مقایسه با دوره‌های گذشته به نسبت ضعیف‌تر بوده و سطح کیفی مسابقه‌ها در ابتدای فصل تا حدودی ناامید‌کننده بود. در دوومیدانی، این رقابت تنها با رقیب نیست. بلکه نخستین رقیب هر ورزشکار رکورد است. همان سانتی‌مترها و ثانیه‌هایی که دوومیدانی ‌کار در تلاش است بر آن‌ها غلبه کند.

همیشه طی سالیان، فصل بهار و به ویژه نخستین مرحله رقابت‌های لیگ، فصل همین غلبه کردن‌ها بر رکوردها بوده است.

بنا بر آمار سالیان گذشته،‌ کمتر مسابقه‌ای را در ابتدای فصل می‌توان یافت که در آن رکوردهای مختلف یکی پس از دیگری فرو نریخته باشد. شاید امسال که توقع داریم دوومیدانی کشورمان پیشرفت بهتری نسبت به قبل داشته باشند، شکسته شدن هیچ رکوردی در رقابت‌های آغاز فصل کمی ‌ناراحت‌کننده باشد، اما جایی علاقه‌مندان و کارشناسان دوومیدانی ناراحتی‌شان به یاس تبدیل می‌شود که نه تنها در نخستین مرحله لیگ دوومیدانی رکوردی شکسته نشده، بلکه رکوردها در بیشتر مواد یا تغییر نکرده یا پایین‌تر بوده است.

این مساله در ابتدای فصل کمی‌نگران‌کننده است. نگرانی‌ها از آن بابت آغاز می‌شود که ملی‌پوشان ایران در ابتدا باید جواز حضور در رقابت‌های جهانی برلین را کسب کنند. در وهله دوم شرکت در این رقابت‌ها است. نکته دیگر رقابت‌های دانشجویان جهان است. از آن که بگذریم، رقابت‌های کشورهای اسلامی ‌به میان خواهد آمد و از همه مهم‌تر رقابت‌های قهرمانی آسیا در چین است. رقابت‌هایی که قهرمانان ما در دوره گذشته آن رقابت‌ها ۹ مدال کسب کرده‌اند. ۹ مدالی که تکرار آن‌ها با چنین آغاز فصلی کمی ‌بعید و دور از دسترس به نظر می‌رسد. حتی این وضعیت به همراه محرومیت احسان حدادی که کار را وخیم‌تر کرده است، می‌تواند در رقابت‌های کشورهای اسلامی ‌نیز گریبان‌گیر ما باشد. رقابت‌هایی که رییس فدراسیون دوومیدانی پیش از این اعلام کرده بود «می‌توان روی مدال‌آوری دوومیدانی‌کاران در این رقابت‌ها حساب کرد». صرفنظر از بررسی ماده به ماده می‌توان گفت که در دوهای ۱۰۰، ۲۰۰، ۴۰۰ و ۱۱۰ مانع و ۴۰۰ مانع، کمترین اتفاق این بوده که نسبت به دوره‌های گذشته پیشرفتی نداشته‌ایم.

رقابت‌های نیمه استقامت و استقامت نخستین مرحله لیگ در سال ۸۸ در حالی برگزار شد که در مهم‌ترین رقابت آن یعنی در دوی ۸۰۰ متر، بهترین‌ها گردهم نیامده بودند. یعنی سجاد مرادی در ۱۵۰۰ متر دوید، امیر مرادی در ۸۰۰ متر و احسان مهاجر شجاعی در ۴۰۰ متر. شاید اگر این سه کنار هم در ۸۰۰ متر می‌دویدند، وضعیت کمی‌ تغییر می‌کرد.

در پرش طول به جرات می‌توان گفت نسبت به چهار سال گذشته ضعیف‌تر بوده‌‌ایم. در پرش سه گام هم یک رکورد نسبی پایین داریم که تغییر نکرده است. در ارتفاع هم حدود همان رکوردهای قبلی تکرار شد، اما در پرش نیزه باز هم شاهد افت چشمگیر رکوردها بوده‌ایم. شاید بتوان بهترین رقابت این دوره از مسابقه‌ها را در پرتاب دیسک دانست. جایی که حدادی به خاطر مصدومیت در آن غایب بود، اما برادران صمیمی ‌جبران کردند و با رکوردهای بالاتر از ۶۰ متر نشان دادند که در این فصل آماده‌اند. شاید آن‌ها مهم‌ترین دوومیدانی‌کاران ایران باشند که بتوان به افتخار‌آفرینی‌شان در سال‌جاری امیدوار بود. اما رکوردها در پرتاب وزنه و پرتاب چکش بسیار دور از انتظار بود.

البته شرکت نکردن مهدی شاهرخی نیز در رقابت‌های لیگ تامل‌برانگیز است. با این اوصاف رکورد پرتاب نیزه چندان نسبت به دوره‌های گذشته افت نکرده است. البته اگرچه آن‌ها نیز با روزهای اوج خود فاصله دارند.

در دهگانه،‌هادی سپهرزاد نشان داد که می‌خواهد به سمت رکورد ورودی جهانی برود، اما رکورد کمتر از هفت هزار امتیاز نمی‌تواند برای او امیدوار‌کننده باشد. در پیاده‌روی هم مانند گذشته اتفاق خاصی رخ نداد. با تمام این اوصاف گمان می‌رود که در میان جامعه دوومیدانی و در میان ورزشکارانی که در کورس رقابت هستند، چندان انگیزه‌ای برای حمله به رکوردهای ملی وجود ندارد. این روحیه در بین ورزشکاران جایی خطرناک می‌شود که ما امسال باید از آبروی دوومیدانی کشورمان در رقابت‌های مهم دفاع کنیم. به طور حتم باید مسوولان فدراسیون دوومیدانی ترتیب جدیدی اتخاذ کرده تا دوومیدانی را از این رخوت موجود جدا کنند.