«شهر تهران حالا تجلی واقعی ظلم تجاری شدن اقتصاد کشور است... فضاهای شهرسازی که باید به ورزش تخصیص داده می‌شد، قربانی فساد اداری شد و تغییر کاربری پیدا کرد و فضای لازم برای ورزش همگانی از بین رفت... مسوولان فقط از ورزش بهره‌گیری‌های سیاسی آن را مورد توجه دارند... چرا باید اعتیاد روز به روز در جامعه ما گسترش داشته باشد. جوانان طبقات پایین ما از دسترسی به ورزش کردن کاملا محروم‌اند... مدیران ورزش کشور در ۵ سال گذشته نه سیاسی بودند نه ورزشی... پایه‌های ورزش همگانی را نیز خشک کردیم...»‌این بخشی از سخنان «راغفر» در اعتراض به وضعیت ورزش کشور است.‌این کارشناس ورزش از مسوولان می‌خواهد فکری به حال ورزش بکنند.

حسین راغفر در گفت‌وگو با‌ایسنا، با اشاره به جایگاه ضعیف ورزش همگانی در کشور اظهار داشت: اصلی‌ترین محور ارزیابی موفقیت و شکست دولت‌ها در ورزش، توسعه ورزش همگانی است. هدف اصلی طرح جامع نیز توسعه ورزش همگانی بود تا عموم مردم بتوانند ورزش کنند.

این کارشناس ورزش ادامه داد: در سال ۱۳۶۲ فدراسیون تکواندو رسما با هدف توسعه‌این ورزش تشکیل شد. به نظر من بهترین شاخصه سیاست‌گذاری برای موفقیت ورزش ما همین نمونه است. امکانات‌این فدراسیون در زمان تاسیس تنها یک اتاق کوچک در ورزشگاه شیرودی بود، اما تکواندو به تدریج توسعه یافت در حالی که‌این توسعه متکی به منابع مالی نبود. اکنون به جایی رسیده‌ایم که در کشور ده‌ها هزار نفر تکواندو تمرین می‌کنند و تکواندو‌ایران یکی از قدرت‌های جهان شده است.‌این کار محصول سرمایه‌گذاری پول کلان نبود، بلکه محصول توسعه عمومی‌این ورزش در میان مردم بود.

راغفر با بیان‌اینکه توسعه ورزش عمومی‌می‌تواند منجر به توسعه ورزش قهرمانی و مدال‌آوری شود، تاکید کرد: برعکس‌این موضوع اتفاق نمی‌افتد. در واقع‌این‌گونه نیست که از توسعه ورزش قهرمانی، ورزش پایه و همگانی رشد کند. از گذشته‌های دور هم‌این انحراف در ورزش کشور پیش آمده بود و فوتبال به دلیل جاذبه بیشتر ظرفیت‌های زیادی از وقت و انرژی مدیریت ورزش را به خود جذب کرد. فوتبال بدون وجود پایه‌های اقتصادی مستحکمی‌در بخش خصوصی به سمت حرفه‌گری پیش رفت که نتیجه آن تنها تجاری شدن‌این ورزش شد که زمینه‌های رشد فساد را در آن گسترده کرد.

او تاکید کرد: شهر تهران حالا تجلی واقعی ظلم تجاری شدن اقتصاد کشور است. ابعاد ‌این تجاری شدن در ۵ سال گذشته بیداد کرد، یعنی فضاهای شهرسازی که باید به ورزش تخصیص داده می‌شد، قربانی فساد اداری شد و تغییر کاربری پیدا کرد و در‌این هنگام فضای لازم برای ورزش همگانی از بین رفت.

این کارشناس ورزش با بیان‌اینکه کسانی که در راس ورزش هستند به نقش حوزه‌های ورزش آشنا نبودند، تاکید کرد: یکی از عوامل اصلی عدم توسعه ورزش همگانی همین موضوع بود و‌این امر باعث شد که توسعه ورزش همگانی تاثیر جو ورزش پرهیاهو قهرمانی قرار گرفت و چون مسوولان به آن حوزه نیز آشنا نبودند تمام انرژی خود را با توجه به تاثیر تبلیغات عظیم رسانه‌ها بر جامعه به اشتباه مصروف‌این حوزه کردند و به تدریج خود مسوولان غرق در حاشیه‌های ورزش قهرمانی شدند.

راغفر ادامه داد: در‌این شرایط شکست و موفقیت فوتبال به معنی شکست و موفقیت یک دستگاه ورزشی ارزیابی شد.‌این مسوولان ناآشنا با ظرفیت ورزش کشور تحت تاثیر پاسخگویی به‌این قسمت قرار گرفتند. حالا کار به جایی رسیده است که مردم را پای تلویزیون و توی استادیوم‌ها می‌نشانیم تا ورزش تماشا کنند و بی‌تحرک بمانند در حالی که خودشان امکان ورزش کردن ندارند.

او در ادامه تاکید کرد: مدیران ورزش کشور در ۵ سال گذشته نه سیاسی بودند نه ورزشی. مدیران ناآشنا هستند نه تخصص ورزش داشته‌اند، نه درک اجتماعی و سیاسی درستی از ورزش و کسی هم به‌اینکه منافع ملی و اجتماعی چیست نگاه نمی‌کند. ورزش در شکل‌دهی به فرهنگ عمومی ‌و اجتماعی نقش محوری دارد، اما مسوولان فقط از ورزش بهره‌گیری‌های سیاسی آن را مورد توجه دارند. به‌این فکر کرده‌اید که چرا باید اعتیاد روز به روز در جامعه ما گسترش داشته باشد.

راغفر افزود:‌ این فاجعه است که جوانان ما در چمن‌های بزرگراه‌ها ورزش می‌کنند. فضای ورزشی باید به تناسب رشد فضا‌های مسکونی و تجاری گسترش می‌یافت، در حالی که حتی اماکن ورزشی شهرداری‌ها هم به اماکن تجاری تبدیل شده‌اند. حالا کار به جایی رسیده است که فرزند یک کارگر برای دوره آموزش فوتبال دو ماهه باید چند صدهزار تومان پول بدهد و‌این یعنی جوانان طبقات پایین ما از دسترسی به ورزش کردن کاملا محروم‌اند و در ‌این شرایط طبیعی است که ورزشگاه‌ها خلوت و قهوه‌خانه شلوغ می‌شود. ‌این حرف‌ها را برحسب مطالعات اجتماعی گسترده‌ای که انجام گرفته است، می‌گویم.

این کارشناس ورزشی در ادامه برای بهبود شرایط موجود گفت: در‌این شرایط باید به ورزش مدارس پرداخت در‌این راستا باید مدارس بتوانند از فضای موجود شهرداری‌ها یا دولت به طور رایگان استفاده کنند. در گام دوم دولت باید به طور جدی برای توسعه فضای ورزشی گام بردارد. از سوی دیگر باید توسعه باشگاه‌های خصوصی (با نظارت دولت ) با هدف کاهش هزینه‌ها در دستور کار قرار گیرد.

او اضافه کرد: در حال حاضر شرایط به گونه‌ای است که خدمات ورزشی برای طبقات متوسط جامعه نیز قابل دسترسی نیست حالا تمام فضاهای دولتی و عمومی ‌با هزینه گزاف اجاره داده می‌شود. به عنوان مثال من و گروهی از دوستان برای استفاده از فضای ورزشی که در اختیار شهرداری تهران است برای یک جلسه یک و نیم ساعته ۶۰- ۷۰ هزار تومان پرداخت می‌کنیم. در حالی که خیلی‌ها نمی‌توانند برای ورزش کردن چنین هزینه کنند.