ماراتن سیاسی فرانسه
مترجم: مریم رضایی در سال جدید، رقابت طولانی مدت برای انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه که قرار است سال ۲۰۱۷ برگزار شود، آغاز خواهد شد. نظرسنجی‌های فعلی حاکی از آن است که فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهور سوسیالیست فعلی، نخواهد توانست رتبه پایین خود را که رکوردشکن بوده، بالاتر ببرد و بنابراین همه چشم‌ها به سوی رقبای او معطوف خواهد شد. این رقبا عبارتند از: مانوئل والس، نخست‌وزیر دولت اولاند؛ نیکلا سارکوزی، رئیس‌جمهور سابق فرانسه و مارین لوپن، رهبر جبهه ملی. اولاند مانوئل والس را به این امید که محبوبیت یک سیاستمدار جوان‌تر و ستیزه‌جو بتواند به احیای محبوبیت او نیز کمک کند، منصوب کرد؛ اما هر قدر والس در این سمت بیشتر بماند، بیشتر او را به اولاند نسبت میدهند و رتبه او در نظرسنجی‌ها متزلزل‌تر خواهد بود.
مترجم: مریم رضایی در سال جدید، رقابت طولانی مدت برای انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه که قرار است سال 2017 برگزار شود، آغاز خواهد شد. نظرسنجی‌های فعلی حاکی از آن است که فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهور سوسیالیست فعلی، نخواهد توانست رتبه پایین خود را که رکوردشکن بوده، بالاتر ببرد و بنابراین همه چشم‌ها به سوی رقبای او معطوف خواهد شد. این رقبا عبارتند از: مانوئل والس، نخست‌وزیر دولت اولاند؛ نیکلا سارکوزی، رئیس‌جمهور سابق فرانسه و مارین لوپن، رهبر جبهه ملی. اولاند مانوئل والس را به این امید که محبوبیت یک سیاستمدار جوان‌تر و ستیزه‌جو بتواند به احیای محبوبیت او نیز کمک کند، منصوب کرد؛ اما هر قدر والس در این سمت بیشتر بماند، بیشتر او را به اولاند نسبت میدهند و رتبه او در نظرسنجی‌ها متزلزل‌تر خواهد بود. این موضوع شرایط را برای اجرایی کردن اصلاحات اقتصادی که والس وعده آن را داده، سخت‌تر می‌کند.
در لیست وعده‌هایی که دولت فرانسه آنها را مطرح کرده، رفع محدودیت از مشاغل قانونی مانند سردفتری اسناد و ماموران اجرای قانون؛ ایجاد سهولت در قوانین کارگاه‌ها در شرکت‌ها؛ ساده‌سازی قانون کار؛ رفع محدودیت‌های ساعات داد و ستد در روزهای یکشنبه و بعدازظهرها؛ کاهش تشریفات اداری بوروکراتیک؛ و آزادسازی مقررات برنامه‌ریزی، قرار دارد. هر یک از این اقدامات با مقاومت خشمگینانه لابی‌ها یا اتحادیه‌ها روبه‌رو خواهد شد و در برخی از آنها عقب‌نشینی‌هایی صورت خواهد گرفت.
والس که یک سوسیالیست میانه‌رو است، مسیر خطرناکی را بین تمایل به ایجاد اعتبارنامه اصلاح‌طلبانه و نیاز به کنترل حزب ناآرام خود در برابر هرگونه اعتراض و طغیان، پیش رو دارد. اعضای جناح چپ نسبت به آنچه آن را خیانت «مالیات و هزینه» سوسیالیسم تصور می‌کنند، بدگمان هستند. به‌عنوان مثال، آنها قرار است طرح کاهش مالیات بر دستمزد را که در ماه ژانویه به‌طور کامل اجرایی می‌شود و بخشی از بسته 40 میلیارد یورویی به منظور کمک به احیای سرمایه‌گذاری در بخش خصوصی است، محکوم کنند. مخالفان سوسیالیست، از جمله آرناد مونتبورگ، وزیر صنایع سابق و مارتین اوبری، شهردار شهر لیل نیز از اتهام «طرح ریاضت مفرط» استفاده خواهند کرد تا اختصاص 21 میلیارد یورو از ذخایر بودجه 2015 به بخش دولتی را مورد انتقاد قرار دهند؛ حتی با اینکه فرانسه در شرایط رشد اقتصادی ضعیف، کسری بودجه هدف خود را به 3/4 درصد تولید ناخالص داخلی (GDP) کاهش داده است.
نیکلا بناپارت
در سالی که مصادف با دویستمین سالگرد فرار ناپلئون از البا و بازگشت او به پاریس است، عضوی که می‌تواند به اتحاد جناح چپ کمک کند، سارکوزی پرجنجال است که با وجود تنفر شدید چپی‌ها از او، در میان طرفداران حزب خودش بسیار محبوب است. او پس از به دست آوردن رهبری حزب، تلاش خواهد کرد جنبش سیاسی تازه‌ای را شکل دهد، نام تازه‌ای برای آن انتخاب کند و چهره‌های جوان‌تر را به کار بگمارد تا خود را برای انتخابات سال 2017 آماده کند. سارکوزی در اینکه باید گوی رقابت را به‌خصوص از افرادی مانند آلن ژوپه و فرانسوا فیلون، دو نخست‌وزیر سابق فرانسه برباید و توجه همه را در نامزدی انتخابات به خود جلب کند، تردیدی نخواهد کرد. با اینکه نظرسنجی‌ها نشان میدهند سارکوزی کاندیدای مورد نظر رای‌دهندگان مایل به حزب راست میانه است، اما اتهامات قضایی که در گذشته متوجه او بوده، بیش از سایر رقبا می‌تواند مانع مهم او در رسیدن به ریاست‌جمهوری تلقی شود.
مردم فرانسه در سال ۲۰۱۵ دو بار برای انتخابات محلی پای صندوق‌های رای می‌روند. نظرسنجی‌ها حاکی از آن است که نتایج این انتخابات به ضرر جناح چپ و به نفع راست میانه خواهد بود و خانم لوپن نیز می‌تواند افزایش قدرت انتخاباتی خود را به رخ بکشد. او می‌تواند در منطقه شمالی و احتمالا یک منطقه دیگر پیروز شود و فرانسه را وارد شوک کند. او رقابت مجدد بین اولاند و سارکوزی را به سخره خواهد کشید. لوپن با توانایی زیرکانه برای به تصویر کشیدن خود به‌عنوان نماینده مردم عادی، در جهت رفع ابهامات سیاسی در مورد وعده‌های محقق نشده و بیکاری به موفقیت خواهد رسید.
اولاند تلاش می‌کند از سیاست خارجی برای سرپوش گذاشتن بر ضعف‌های داخلی خود استفاده کند و برای این کار نیروی هوایی فرانسه را به کمک کمپین آمریکا در مبارزه علیه داعش خواهد فرستاد و نیروهای فرانسه را در مالی و آفریقای مرکزی نگه خواهد داشت. در دسامبر 2015، اولاند میزبان سران کشورها در کنفرانس آب‌وهوای سازمان ملل خواهد بود که امید می‌رود به ایجاد تعهدی برای کاهش گازهای گلخانه‌ای منجر شود؛ البته درمورد بنیادگرایان فرانسوی که به سوریه و عراق می‌روند و تهدید تروریسم که پس از بازگشت احتمالی آنها به وجود می‌آید، نگرانی‌هایی وجود دارد و در نهایت، روابط فرانسه با آلمان، به دلیل اختلافات بر سر طرح‌های محرک اقتصادی و نظام بودجه‌ای، تغییر شکل خواهد یافت.
به‌طور خلاصه، فرانسه در سال جدید بدگمان، دلسرد و نامطمئن خواهد بود. در این شرایط، شکل‌گیری نوعی شورش اجتماعی، از طرف مهاجران ساکن در حومه پاریس یا مناطق آسیب‌دیده روستایی، دور از تصور نخواهد بود. این تنش‌ها حتی ممکن است موجب بروز یک بحران سیاسی شود؛ اتفاقاتی مثل استعفای مانوئل والس در صورت روبه‌رو شدن او با شورش غیرقابل مدیریت سوسیالیست‌ها یا حتی انحلال پارلمان.
اما در پس همه این اتفاقات یک تناقض وجود دارد. در سالی که اولاند در نهایت مجبور می‌شود بیشتر سیاست‌های اقتصادی سوسیالیستی خود را که به‌خاطر اجرایی کردن آنها انتخاب شده بود کنار بگذارد، یکی از اصلاح‌طلب‌ترین دولت‌هایی که فرانسه طی سال‌ها دیده، روی کار خواهد آمد. با این حال، دردسرهای سیاسی اجرای اصلاحات در برابر ماهیت بخش عمده‌ای از چپ‌گرایان و زمان‌بر بودن به دست آوردن نتایج اقتصادی، به این معنی است که این تغییر سیاست 180 درجه‌ای به قدری دیر اتفاق می‌افتد که نمی‌تواند اولاند را برای انتخابات ریاست‌جمهوری نجات دهد.
در لیست وعده‌هایی که دولت فرانسه آنها را مطرح کرده، رفع محدودیت از مشاغل قانونی مانند سردفتری اسناد و ماموران اجرای قانون؛ ایجاد سهولت در قوانین کارگاه‌ها در شرکت‌ها؛ ساده‌سازی قانون کار؛ رفع محدودیت‌های ساعات داد و ستد در روزهای یکشنبه و بعدازظهرها؛ کاهش تشریفات اداری بوروکراتیک؛ و آزادسازی مقررات برنامه‌ریزی، قرار دارد. هر یک از این اقدامات با مقاومت خشمگینانه لابی‌ها یا اتحادیه‌ها روبه‌رو خواهد شد و در برخی از آنها عقب‌نشینی‌هایی صورت خواهد گرفت.
والس که یک سوسیالیست میانه‌رو است، مسیر خطرناکی را بین تمایل به ایجاد اعتبارنامه اصلاح‌طلبانه و نیاز به کنترل حزب ناآرام خود در برابر هرگونه اعتراض و طغیان، پیش رو دارد. اعضای جناح چپ نسبت به آنچه آن را خیانت «مالیات و هزینه» سوسیالیسم تصور می‌کنند، بدگمان هستند. به‌عنوان مثال، آنها قرار است طرح کاهش مالیات بر دستمزد را که در ماه ژانویه به‌طور کامل اجرایی می‌شود و بخشی از بسته 40 میلیارد یورویی به منظور کمک به احیای سرمایه‌گذاری در بخش خصوصی است، محکوم کنند. مخالفان سوسیالیست، از جمله آرناد مونتبورگ، وزیر صنایع سابق و مارتین اوبری، شهردار شهر لیل نیز از اتهام «طرح ریاضت مفرط» استفاده خواهند کرد تا اختصاص 21 میلیارد یورو از ذخایر بودجه 2015 به بخش دولتی را مورد انتقاد قرار دهند؛ حتی با اینکه فرانسه در شرایط رشد اقتصادی ضعیف، کسری بودجه هدف خود را به 3/4 درصد تولید ناخالص داخلی (GDP) کاهش داده است.
نیکلا بناپارت
در سالی که مصادف با دویستمین سالگرد فرار ناپلئون از البا و بازگشت او به پاریس است، عضوی که می‌تواند به اتحاد جناح چپ کمک کند، سارکوزی پرجنجال است که با وجود تنفر شدید چپی‌ها از او، در میان طرفداران حزب خودش بسیار محبوب است. او پس از به دست آوردن رهبری حزب، تلاش خواهد کرد جنبش سیاسی تازه‌ای را شکل دهد، نام تازه‌ای برای آن انتخاب کند و چهره‌های جوان‌تر را به کار بگمارد تا خود را برای انتخابات سال 2017 آماده کند. سارکوزی در اینکه باید گوی رقابت را به‌خصوص از افرادی مانند آلن ژوپه و فرانسوا فیلون، دو نخست‌وزیر سابق فرانسه برباید و توجه همه را در نامزدی انتخابات به خود جلب کند، تردیدی نخواهد کرد. با اینکه نظرسنجی‌ها نشان میدهند سارکوزی کاندیدای مورد نظر رای‌دهندگان مایل به حزب راست میانه است، اما اتهامات قضایی که در گذشته متوجه او بوده، بیش از سایر رقبا می‌تواند مانع مهم او در رسیدن به ریاست‌جمهوری تلقی شود.
مردم فرانسه در سال ۲۰۱۵ دو بار برای انتخابات محلی پای صندوق‌های رای می‌روند. نظرسنجی‌ها حاکی از آن است که نتایج این انتخابات به ضرر جناح چپ و به نفع راست میانه خواهد بود و خانم لوپن نیز می‌تواند افزایش قدرت انتخاباتی خود را به رخ بکشد. او می‌تواند در منطقه شمالی و احتمالا یک منطقه دیگر پیروز شود و فرانسه را وارد شوک کند. او رقابت مجدد بین اولاند و سارکوزی را به سخره خواهد کشید. لوپن با توانایی زیرکانه برای به تصویر کشیدن خود به‌عنوان نماینده مردم عادی، در جهت رفع ابهامات سیاسی در مورد وعده‌های محقق نشده و بیکاری به موفقیت خواهد رسید.
اولاند تلاش می‌کند از سیاست خارجی برای سرپوش گذاشتن بر ضعف‌های داخلی خود استفاده کند و برای این کار نیروی هوایی فرانسه را به کمک کمپین آمریکا در مبارزه علیه داعش خواهد فرستاد و نیروهای فرانسه را در مالی و آفریقای مرکزی نگه خواهد داشت. در دسامبر 2015، اولاند میزبان سران کشورها در کنفرانس آب‌وهوای سازمان ملل خواهد بود که امید می‌رود به ایجاد تعهدی برای کاهش گازهای گلخانه‌ای منجر شود؛ البته درمورد بنیادگرایان فرانسوی که به سوریه و عراق می‌روند و تهدید تروریسم که پس از بازگشت احتمالی آنها به وجود می‌آید، نگرانی‌هایی وجود دارد و در نهایت، روابط فرانسه با آلمان، به دلیل اختلافات بر سر طرح‌های محرک اقتصادی و نظام بودجه‌ای، تغییر شکل خواهد یافت.
به‌طور خلاصه، فرانسه در سال جدید بدگمان، دلسرد و نامطمئن خواهد بود. در این شرایط، شکل‌گیری نوعی شورش اجتماعی، از طرف مهاجران ساکن در حومه پاریس یا مناطق آسیب‌دیده روستایی، دور از تصور نخواهد بود. این تنش‌ها حتی ممکن است موجب بروز یک بحران سیاسی شود؛ اتفاقاتی مثل استعفای مانوئل والس در صورت روبه‌رو شدن او با شورش غیرقابل مدیریت سوسیالیست‌ها یا حتی انحلال پارلمان.
اما در پس همه این اتفاقات یک تناقض وجود دارد. در سالی که اولاند در نهایت مجبور می‌شود بیشتر سیاست‌های اقتصادی سوسیالیستی خود را که به‌خاطر اجرایی کردن آنها انتخاب شده بود کنار بگذارد، یکی از اصلاح‌طلب‌ترین دولت‌هایی که فرانسه طی سال‌ها دیده، روی کار خواهد آمد. با این حال، دردسرهای سیاسی اجرای اصلاحات در برابر ماهیت بخش عمده‌ای از چپ‌گرایان و زمان‌بر بودن به دست آوردن نتایج اقتصادی، به این معنی است که این تغییر سیاست 180 درجه‌ای به قدری دیر اتفاق می‌افتد که نمی‌تواند اولاند را برای انتخابات ریاست‌جمهوری نجات دهد.
ارسال نظر