روزی که برای افغانستان بود
محمد رضا هاشمی کابل روز پنجشنبه هفته گذشته تیم ملی فوتبال افغانستان در چارچوب رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه در ورزشگاه ثامن‌الائمه مشهد به مصاف تیم ملی فوتبال سوریه رفت و هزاران تماشاگر افغان با تشویق تیم ملی خود هیجان یک عمر را از روی سکوها فریاد زدند. بچه که بودم همیشه دوست داشتم از موفقیت‌های کشورم افغانستان بشنوم تا اخبار مربوط به جنگ و خونریزی.
مهاجرت قصه تلخی است که حاشیه‌های زیادی دارد؛ همینطور بزرگتر که می شدم همچنان آرزوی شنیدن اخبار امیدوارکننده از کشورم را داشتم؛ اما نمی دانم چرا هر وقت تیم ملی فوتبال ایران، تیم ملی کشتی ایران، تیم ملی والیبال ایران بازی داشت قند در دلم آب می‌شد و از خدا پیروزی شان را می‌خواستم.
مهاجرت قصه تلخی است که حاشیه‌های زیادی دارد؛ همینطور بزرگتر که می شدم همچنان آرزوی شنیدن اخبار امیدوارکننده از کشورم را داشتم؛ اما نمی دانم چرا هر وقت تیم ملی فوتبال ایران، تیم ملی کشتی ایران، تیم ملی والیبال ایران بازی داشت قند در دلم آب می‌شد و از خدا پیروزی شان را می‌خواستم.
محمد رضا هاشمی کابل روز پنجشنبه هفته گذشته تیم ملی فوتبال افغانستان در چارچوب رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه در ورزشگاه ثامن‌الائمه مشهد به مصاف تیم ملی فوتبال سوریه رفت و هزاران تماشاگر افغان با تشویق تیم ملی خود هیجان یک عمر را از روی سکوها فریاد زدند. بچه که بودم همیشه دوست داشتم از موفقیت‌های کشورم افغانستان بشنوم تا اخبار مربوط به جنگ و خونریزی.
مهاجرت قصه تلخی است که حاشیه‌های زیادی دارد؛ همینطور بزرگتر که می شدم همچنان آرزوی شنیدن اخبار امیدوارکننده از کشورم را داشتم؛ اما نمی دانم چرا هر وقت تیم ملی فوتبال ایران، تیم ملی کشتی ایران، تیم ملی والیبال ایران بازی داشت قند در دلم آب می‌شد و از خدا پیروزی شان را می‌خواستم.
بارها پای تلویزیون به داورها، به بازیکنان تیم های فوتبال عربی به هرچیزی که سد پیروزی تیم ملی فوتبال ایران می‌شدند، دشنام می‌دادم، هیچ وقت هیجان گل خداداد عزیزی به استرالیا را فراموش نمی کنم و البته جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل و درخشش ملی پوشان ایران در مقابل تیم ملی فوتبال آرژانتین را.
بعد از سرنگونی طالبان و با روی کار آمدن دولت حامد کرزی همانطورکه روح تازه‌ای به بخش‌های مختلف کشورم دمیده شد، ورزش هم رشد کرد؛ حضور ورزشکاران افغانستان در المپیک، مدال روح الله نیکپا در تکواندوی المپیک و رشد فوتبال در کشورم کم کم داشت من را به آرزویم می‌رساند.گذشت تا اینکه تیم ملی فوتبال افغانستان در رقابت‌های فوتبال کشورهای جنوب آسیا قهرمان شد؛ آن روز مشهد بودم و شاد؛ اما کابل حال و هوای دیگری داشته و مردم شب را در خیابان‌ها به شادی صبح کردند.بعد از قرعه کشی بازی‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه؛ تیم ملی فوتبال افغانستان با تیم‌های فوتبال ژاپن؛ سوریه، کامبوج و سنگاپور هم‌گروه شد و فیفا با توجه به شرایط امنیتی این کشور از فدراسیون فوتبال افغانستان خواست تا یک کشور را برای میزبانی بازی‌هایش انتخاب کند.ایران با توجه به میزبانی تعداد زیادی از شهروندان افغان در طول سه دهه گذشته برای این منظور انتخاب شد و طبق برنامه قرار براین شد تا بازی تیم ملی فوتبال افغانستان با تیم‌های سوریه، کامبوج و سنگاپور در ورزشگاه ثامن‌الائمه مشهد و بازی با تیم ملی فوتبال ژاپن در ورزشگاه ۱۰۰هزار نفری آزادی برگزار شود. بعد از اینکه این خبر منتشر شد؛ شهروندان افغانستانی مقیم ایران در شبکه‌های اجتماعی واکنش‌های مثبت خود را ابراز کردند و من فهمیدم تشویق تیم ملی کشورم از نزدیک و دیدن موفقیت‌هایش تنها آرزوی من نبوده است.
تیم ملی فوتبال افغانستان چند روز قبل از بازی با تیم ملی فوتبال سوریه به مشهد سفر کرد و از بدو ورود با استقبال هوادارانش مواجه شد؛ تا اینکه پنجشنبه هفته گذشته در ورزشگاه ثامن‌الائمه با تماشاگران مشتاقی روبه‌رو شد که تا دقایق آخر بازی مشتاقانه تیم ملی خود را بدون در نظر گرفتن نتیجه این دیدار تشویق می‌کردند. اگرچه تیم ملی افغانستان این بازی را با شش گل واگذار کرد؛ اما انسان‌های زیادی معنای واقعی غرور ملی را فهمیدند؛ افغان‌هایی که آن روز به ورزشگاه رفته بودند خسته از روزهای سخت مهاجرت بودند؛ اما آن ۹۰ دقیقه را انگار در بالای ابرها زیستند. آن روز خیلی‌ها که سال‌ها در آرزوی چنین لحظه‌ای بودند به آرزویشان رسیدند و از نزدیک ملی‌پوشانی را تشویق کردند که هم‌وطنانشان بودند.
تیم ملی فوتبال افغانستان بعد از این بازی مشهد را به مقصد کامبوج ترک کرد وهوادارنش خود را برای سه بازی دیگر تیم
ملی شان آماده می کنند.
مهاجرت قصه تلخی است که حاشیه‌های زیادی دارد؛ همینطور بزرگتر که می شدم همچنان آرزوی شنیدن اخبار امیدوارکننده از کشورم را داشتم؛ اما نمی دانم چرا هر وقت تیم ملی فوتبال ایران، تیم ملی کشتی ایران، تیم ملی والیبال ایران بازی داشت قند در دلم آب می‌شد و از خدا پیروزی شان را می‌خواستم.
بارها پای تلویزیون به داورها، به بازیکنان تیم های فوتبال عربی به هرچیزی که سد پیروزی تیم ملی فوتبال ایران می‌شدند، دشنام می‌دادم، هیچ وقت هیجان گل خداداد عزیزی به استرالیا را فراموش نمی کنم و البته جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل و درخشش ملی پوشان ایران در مقابل تیم ملی فوتبال آرژانتین را.
بعد از سرنگونی طالبان و با روی کار آمدن دولت حامد کرزی همانطورکه روح تازه‌ای به بخش‌های مختلف کشورم دمیده شد، ورزش هم رشد کرد؛ حضور ورزشکاران افغانستان در المپیک، مدال روح الله نیکپا در تکواندوی المپیک و رشد فوتبال در کشورم کم کم داشت من را به آرزویم می‌رساند.گذشت تا اینکه تیم ملی فوتبال افغانستان در رقابت‌های فوتبال کشورهای جنوب آسیا قهرمان شد؛ آن روز مشهد بودم و شاد؛ اما کابل حال و هوای دیگری داشته و مردم شب را در خیابان‌ها به شادی صبح کردند.بعد از قرعه کشی بازی‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه؛ تیم ملی فوتبال افغانستان با تیم‌های فوتبال ژاپن؛ سوریه، کامبوج و سنگاپور هم‌گروه شد و فیفا با توجه به شرایط امنیتی این کشور از فدراسیون فوتبال افغانستان خواست تا یک کشور را برای میزبانی بازی‌هایش انتخاب کند.ایران با توجه به میزبانی تعداد زیادی از شهروندان افغان در طول سه دهه گذشته برای این منظور انتخاب شد و طبق برنامه قرار براین شد تا بازی تیم ملی فوتبال افغانستان با تیم‌های سوریه، کامبوج و سنگاپور در ورزشگاه ثامن‌الائمه مشهد و بازی با تیم ملی فوتبال ژاپن در ورزشگاه ۱۰۰هزار نفری آزادی برگزار شود. بعد از اینکه این خبر منتشر شد؛ شهروندان افغانستانی مقیم ایران در شبکه‌های اجتماعی واکنش‌های مثبت خود را ابراز کردند و من فهمیدم تشویق تیم ملی کشورم از نزدیک و دیدن موفقیت‌هایش تنها آرزوی من نبوده است.
تیم ملی فوتبال افغانستان چند روز قبل از بازی با تیم ملی فوتبال سوریه به مشهد سفر کرد و از بدو ورود با استقبال هوادارانش مواجه شد؛ تا اینکه پنجشنبه هفته گذشته در ورزشگاه ثامن‌الائمه با تماشاگران مشتاقی روبه‌رو شد که تا دقایق آخر بازی مشتاقانه تیم ملی خود را بدون در نظر گرفتن نتیجه این دیدار تشویق می‌کردند. اگرچه تیم ملی افغانستان این بازی را با شش گل واگذار کرد؛ اما انسان‌های زیادی معنای واقعی غرور ملی را فهمیدند؛ افغان‌هایی که آن روز به ورزشگاه رفته بودند خسته از روزهای سخت مهاجرت بودند؛ اما آن ۹۰ دقیقه را انگار در بالای ابرها زیستند. آن روز خیلی‌ها که سال‌ها در آرزوی چنین لحظه‌ای بودند به آرزویشان رسیدند و از نزدیک ملی‌پوشانی را تشویق کردند که هم‌وطنانشان بودند.
تیم ملی فوتبال افغانستان بعد از این بازی مشهد را به مقصد کامبوج ترک کرد وهوادارنش خود را برای سه بازی دیگر تیم
ملی شان آماده می کنند.
ارسال نظر