دوکاتی مدرن با چاشنی کلاسیک
شرکت موتورسیکلت‌سازی دوکاتی را بیشتر با موتورسیکلت‌های سوپربایک و مسابقه‌ای می‌شناسیم. اکثر مدل‌های شهری این شرکت نیز برگرفته از مدل‌های مخصوص پیست هستند. مدل ایکس دیاول که آن را به اختصار دیاول می‌خوانیم یکی از مدل‌های ساختارشکن دوکاتی به حساب می‌آید. این موتورسیکلت در کلاس کروزر ساخته شده است. این کلاس به موتورسیکلت‌هایی گفته می‌شود که برای پیمایش‌های طولانی در مسافت زیاد طراحی شده‌اند. به همین دلیل به غیر از قدرت و سرعت باید ویژگی‌های دیگری هم داشته باشند.

دوکاتی برای این موتورسیکلت، موتور ۱۲۶۲ سی‌سی چهار سیلندر را در نظر گرفته است. این موتور می‌تواند ۱۵۶ اسب‌بخار قدرت تولید کند که هر جور نگاه کنید برای یک موتورسیکلت رقم بسیار زیادی است. حتی برای یک موتور ۱۳۰۰ سی سی خودرو نیز عدد بزرگی به حساب می‌آید. اما دوکاتی چگونه توانسته به چنین قدرتی در این انجین دست پیدا کند. یکی از دلایل آن دور موتور بالای این انجین است. این موتورسیکلت در حالت درجا روی دور موتور ۲۰۰۰ دور در دقیقه کار می‌کند. بیشینه دور موتور آن هم ۱۲ هزار دور در دقیقه است. از طرف دیگر ضریب تراکم داخل سیلندرها را نیز افزایش داده‌اند. ضریب تراکم در هر سیلندر ۱۳ به یک است. این سطح از تراکم تنها در خودروهای مسابقه‌ای و معدودی از سوپراسپرت‌های شهری دیده می‌شود. با این مشخصات است که این انجین می‌تواند گشتاوری معادل ۱۲۹ نیوتن متر تولید کند. باور کنید این گشتاور از برخی خودروهای سواری که روزانه در خیابان‌ها می‌بینید بیشتر است. البته ساخت چنین موتوری باعث می‌شود تا مصرف سوخت این موتورسیکلت از محدوده رایج موتورسیکلت‌ها خارج شده و به خودروها پهلو بزند. موتورسیکلت دیاول در هر ۱۰۰ کیلومتر ۳/ ۵ لیتر بنزین مصرف کرده و در مقابل ۱۲ کیلو و ۴۰۰ گرم کربن تولید می‌کند. سیستم اگزوز این خودرو به گونه‌ای طراحی شده که بخشی از گازهای خروجی را به‌صورت کمپرس معکوس به چرخه استفاده برگردانده و به نیروی موتور کمک می‌کند. البته این چیز جدیدی نیست و قبلا در خودروهای تیونینگ شده به‌طور گسترده استفاده شده است. هر سیلندر خروجی مجزای اگزوز دارد و در مجموع چهار اگزوز در دو طرف خودرو قرار گرفته است. وجود خروجی اختصاصی برای هر سیلندر موجب می‌شود تا عمل تخلیه با سرعت بهتری صورت گیرد و در نهایت تنفس موتور بهتر شود.

برای یک موتورسیکلت که مخصوص رانندگی طولانی طراحی می‌شود داشتن شاسی و سیستم تعلیق راحت یک ویژگی ضروری است. شاسی این خودرو با زوایایی طراحی شده که موتورسوار نیاز به خم شدن برای گرفتن فرمان نداشته باشد. به این ترتیب اگر‌چه از آیرودینامیک موتورکاسته می‌شود اما می‌تواند سلامت راننده را در رانندگی‌های طولانی حفظ کند. سیستم تعلیق این موتورسیکلت در بخش عقب تلفیقی از کمک‌های گازی و فنر لول است که با ظرافت خاصی زیر زین جاسازی شده‌اند.

طراحی کلی موتورسیکلت تلفیقی از طراحی مدرن و کلاسیک است. معمولا طراحی موتورسیکلت کروزر با استفاده المان‌های کلاسیک طراحی انجام می‌شود. قوس‌های بلند و ارتفاع کم شاخصه اصلی اینگونه طراحی هستند. طراحان دوکاتی این المان‌ها را در طراحی دیاول رعایت کرده‌اند. اما المان‌های مدرنی را هم به آن افزوده‌اند. استفاده از شاسی‌ها لوله‌ای در زیر باک که کاملا هم نمایان هستند از جمله المان‌های مدرن در طراحی این موتورسیکلت به حساب می‌آیند. نکته جالب توجه دیگر در این موتورسیکلت طراحی متفاوت چرخ‌های جلو و عقب است. در حالی که رینگ جلو طراحی نیمه کلاسیک دارد، رینگ عقب یک طرح مفهومی کامل است. جدای از این چرخ عقب برخلاف تایرهای رایج در موتورسیکلت‌های کروزر، از تایری شبیه موتورهای سوپربایک استفاده می‌کند. به نظر می‌رسد دوکاتی با طراحی این چرخ عقب قصد داشته امضای سوپربایک ساز بودن خود را پای این کروزر هم بگذارد.

یکی دیگر از ویژگی‌های فنی این موتورسیکلت سیستم ترکشن کنترل ویژه آن است. سیستمی که گشتاور ورودی به چرخ را کنترل می‌کند. برای یک وسیله نقلیه دو چرخ، گشتاور ۱۲۹ نیوتن متری می‌تواند بسیار خطرناک باشد. اگر شما یک موتورسوار حرفه‌ای نباشید احتمال زیادی وجود دارد که آزاد شدن این همه گشتاور در لحظه حرکت یا پیچ‌ها کنترل موتورسیکلت را از دست شما خارج کند. موتورسیکلت‌های کروزر نیز طیف وسیعی از مخاطب را در‌بر‌می‌گیرند که همه آنها الزاما حرفه‌ای نیستند و برای تفریح موتورسیکلت را استفاده می‌کنند. این سیستم کنترل گشتاور، با توجه به وضعیتی که در زمان حرکت گاز داده شده و کلاچ رها می‌شود، گشتاور مناسب را برای یک حرکت پایدار و مطمئن به چرخ عقب منتقل می‌کند. موتورسیکلت ایکس دیاول دارای سرعتی برابر با ۲۱۰ کیلومتر در ساعت و شتابی صفر تا صد کیلومتر معادل ۲/ ۳ ثانیه است.