نمایشگاه گروهی نقاشی - بدون عنوان
پانته‌آ غلامی از پله‌ها که پایین می‌روی با تعداد زیادی قاب‌های کوچک سفید رنگ روبه رو می‌شوی. در این نمایشگاه آثار بهاره بابایی، محمودرضا زندپور، الهام فرهادی پور، علی کائینی، امیر کریمی و سهیل مختار به نمایش درآمد. نکته جالب اینکه این نمایشگاه عنوان ندارد و شاید واژه بدون عنوان /untitled انتخاب هوشمندانه‌ای برای نام این رخداد محسوب می‌شود. چیزی که بیش از هر چیز در این نمایشگاه به چشم می‌خورد عنصر تجربه‌گری است. عنصری که شاید در اغلب نمایشگاه های اخیرمان فراموش شده و فقدان این عنصر فضای گالری‌ها را برای‌مان کسالت بار می‌نمود؛ اما هنرمندان این نمایشگاه برآن شدند تا همان‌طور که در استیتمنت خود به ما یادآور شده بودند به دور از فضای سفارشی شدن یا توجه بیش از حد به موضوعی، کار کردن و خودسانسوری، با جسارت، دست به تجربه شخصی و نو بزنند.
پانته‌آ غلامی از پله‌ها که پایین می‌روی با تعداد زیادی قاب‌های کوچک سفید رنگ روبه رو می‌شوی. در این نمایشگاه آثار بهاره بابایی، محمودرضا زندپور، الهام فرهادی پور، علی کائینی، امیر کریمی و سهیل مختار به نمایش درآمد. نکته جالب اینکه این نمایشگاه عنوان ندارد و شاید واژه بدون عنوان /untitled انتخاب هوشمندانه‌ای برای نام این رخداد محسوب می‌شود. چیزی که بیش از هر چیز در این نمایشگاه به چشم می‌خورد عنصر تجربه‌گری است. عنصری که شاید در اغلب نمایشگاه های اخیرمان فراموش شده و فقدان این عنصر فضای گالری‌ها را برای‌مان کسالت بار می‌نمود؛ اما هنرمندان این نمایشگاه برآن شدند تا همان‌طور که در استیتمنت خود به ما یادآور شده بودند به دور از فضای سفارشی شدن یا توجه بیش از حد به موضوعی، کار کردن و خودسانسوری، با جسارت، دست به تجربه شخصی و نو بزنند. نکته قابل توجه در مواجهه با آثار این بود که با اینکه عنوان نمایشگاه Untitled است اما در بیشتر کارها نوعی هماهنگی به چشم می‌خورد. در بیشتر آثار انسان به گونه‌ای اضمحلال یافته به تصویر کشیده شده است. برای مثال در آثار سهیل مختار انسان‌هایی منزوی دیده می‌شوند که تلخی سراسر
وجودشان را فراگرفته و گویی از این وضعیت به طبیعت پناه برده‌اند اما این تلخی در زیر لکه‌هایی از رنگ‌های درخشان و زنده (که شاید به نوعی یادآور فضاهای امپرسیونیست‌ها باشد) پنهان شده است و همین ویژگی پارادوکسیکال مخاطب را با اثر درگیر می‌کند. همین طور در آثار امیر کریمی نیز به نوعی این فضای انزوای انسانی و حضور طبیعت دیده می‌شود با این تفاوت که تکنیک نقاشی به گونه‌ای استفاده شده است که تاثیر عکاسی در آنها مشهود است و تمام این عوامل این حس را به مخاطب القا می‌کند که سوژه‌های امیر کریمی مدت‌ها است درگیر این انزوای تلخ هستند؛ اما باز هم این تلخی با استفاده از رنگ‌های شارپ و زنده به نوعی تعدیل شده است. به طور کلی این پارادوکس (استفاده از رنگ‌های درخشان برای تعدیل فضای تلخ) در همه آثار به چشم می‌خورد. این نمایشگاه تا ۱۱ آذرماه در گالری جرجانی برپا خواهد بود.
ارسال نظر