چرا هیجان از ما دریغ می‌شود؟
علیرضا مجمع عضو گروه فرهنگ و هنر اولین مساوی صفر، صفر ایران در تاریخ جام‌های جهانی در حالی رقم خورد که سرمربی پرتغالی ایران به هدفش رسید؛ یک دفاع منطقی-که پپ گواردیولا از آن به عنوان دفاع اتوبوسی یاد می‌کند-باعث شد امیدهای ایران برای صعود به مرحله بعد جام جهانی 2014 پررنگ‌تر شود. اما نکته‌ای که به نظر می‌رسد در ساختار فرهنگی ورزش ایران حائز اهمیت باشد حضور تماشاگران دیدار با نیجریه است که حمایتشان در بازی دوشنبه شب دست مریزاد داشت. تماشاگران زن و مرد ایرانی از اینجا کوبیده‌اند و رفته‌اند برزیل برای اینکه تیم ملی کشورشان را حمایت کنند، ولی در همین ایران خودمان از حضور و انرژی مثبت زنان ایرانی برای رفتن به ورزشگاه‌ها جلوگیری می‌شود. نکته قابل تامل‌تر عکس‌هایی است که از حضور تماشاگران بازی والیبال ایران و برزیل در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد. زنان ایرانی درحالی‌که پیراهن برزیل را بر تن داشتند به داخل سالن 12هزار نفری آزادی رفته‌اند تا تیم ملی ایران را حمایت کنند. تناقضی که در این شکل از حمایت از تیم ملی یک کشور حالا مدعی در والیبال در این عکس‌ها و خبرها به چشم می‌خورد به این معنی است که باید ایرانی نباشید تا بتوانید به ورزشگاه بیایید. یادمان بیاید که تا همین هفته قبل سینماهای کشور برای چانه‌زنی با نهادهای مرتبط سعی داشتند آنها را قانع کنند که مردم با خانواده‌هایشان به سینما بیایند و فوتبال‌های این دوره را در سینما ببینند، اما در نهایت به نتیجه نرسیدند و قید پخش جام‌جهانی در سینماها را برای برون رفت از بحران فروش سینماها در این دوره از جام جهانی زدند. سوال پیش پا افتاده‌ای است اما ظاهرا باید دوباره آن را مطرح کرد: چرا شادی و هیجان و انرژی مثبت از ما دریغ می‌شود