ذوق زدگی احساسی جامعه ایرانی
یاسین نمکچیان دبیر گروه هنر واکنش جامعه ایرانی در برابر پدیده‌های اجتماعی همواره با ذوق‌زدگی همراه بوده است. کمتر پیش آمده مردم در مواجهه با اتفاق‌های روزمره زندگی، احساسات را کنار بگذارند و جانب عقل و منطق را بگیرند. احساسات در بیشتر مواقع تعیین‌کننده رفتارهای اجتماعی است. از این‌گونه است که در بسیاری مواقع عکس‌العمل طیف روشنفکرو تحصیل‌کرده با مردم عادی در برابر پدیده‌ها یکسان است . در شرایطی که وضعیت کمی متفاوت‌تر از شرایط عادی است، قشر فرهیخته درست همان تصمیمی را اتخاذ می کنند که مردم سطح زیرین جامعه آن را می‌گیرند. اگر در کشورهای توسعه یافته تمامی شاخص‌ها براساس محور مشخص مناسبی بالا و پایین می‌شوند و نمودار منظمی را شکل می‌دهند در اینجا قصه جور دیگری اتفاق می‌افتد. در فعالیت‌های روزمره شاخص‌های از پیش تعیین نشده و ناشناخته‌ای تاثیر گذارهستند که هرگز برنامه‌ای برای رودررویی آنها تدارک دیده نشده است. در این سرزمین مردم بیشتر دنباله‌رو یکدیگرند و سعی می‌کنند پا را درست جایی بگذارند که دیگران تجربه کرده‌اند. عطش دیده شدن، وضعیتی را شکل می‌دهد که باعث می‌شود تجربه‌های متنوعی در زندگی آدم‌های مختلف اتفاق بیفتد. بسیاری از آدم‌ها در زندگی تمایل دارند دیده شوند و در معرض تماشا قرار بگیرند. در این میان زندگی هنرمندان تافته جدا بافته نیست و از ساز و کارهای غالب و تاثیرگذار کشور تبعیت می‌کند. میل دیده شدن درقشرهنرمند و ورزشکار حتی بیشتراز بقیه وجود دارد. چرا که شهرت و محبوبیت دو عنصری هستند که فضای زندگی آنها را به سمتی سوق می‌دهد که این عطش همیشه جاری باشد. شاید همین نکته را باید یکی از مهم‌ترین دلایل حضور چهره‌های مشهور در عرصه‌ای غیر از حوزه تخصصی خودشان دانست. تجربه‌ای که در همه جای دنیا اتفاق افتاده و خاص سرزمین مادری ما نیست. در همه نقاط دنیا به بازیگران سینما و ورزشکاران مشهور پیشنهاد می‌شود که در عرصه‌های مختلف حضور پیدا کنند. درآمدزایی و تفنن باعث می‌شود تا خیلی‌ها به چنین پیشنهادهایی پاسخ مثبت بدهند وخیلی‌ها هم بی‌اعتنا از کنارش بگذرند. مساله مهم این است که هرگز چنین اتفاق‌هایی در هیچ کجای دنیا جدی گرفته نمی‌شود و بیشتر در حد و اندازه‌های تجربه و تفنن باقی می‌ماند. مگر در مواردی که استثنا پیش می‌آید که آن هم قاعده به حساب نمی‌آید. آثاری که تاکنون در همین رابطه درایران تولید شده آنقدرها حرف برای گفتن نداشته است و کمتر پیش آمده بازیگری آلبوم موسیقی قابل‌تاملی را روانه بازار کند یا موزیسینی بتواند حضور قابل‌توجهی را در سینما به یادگار بگذارد. در سال‌هایی نه چندان دور بازیگران مشهور سینما شعرهایی را به‌صورت دکلمه روانه بازار موسیقی کردند که زمینه تولید آلبوم‌های مختلف موسیقی از سوی سینماگران را به وجود آورد. آسیب‌شناسی این پدیده موضوعی است که راه به جایی نمی‌برد. در دنیا کسی چنین چیزهایی را جدی نمی‌گیرد. هنرمندی که عرصه دیگری را تجربه می‌کند نه جای کسی را تنگ می‌کند نه آنقدر‌ها به شهرت و محبوبیتش اضافه می‌شود. در بهترین حالت، فقط باعث ذوق‌زدگی مردم می‌شود.