در سخنرانی زهرا نعمتی در سازمان ملل ذکر شد:
پلی باشیم میان آنچه باید باشد و آنچه هست
من زهرا نعمتی اولین زن ایرانی هستم که به مدال طلای پارالمپیک دست یافته و خوشحالم در کنار شما هستم. ورزش معلولان در ایران همراه با جنگ تحمیلی پا گرفته و تا به امروز پیشرفت‌های چشمگیری داشته است. حدود ۱۰ سال قبل بر اثر حادثه‌ای ناخوشایند با تمام موفقیت‌هایم در تکواندو خداحافظی کرده و با ضایعه نخاعی به ورزش تیروکمان وارد شدم. دین اسلام، فرهنگ ایرانی و حمایت والدینم به من یاد داده ناامیدی در زندگی جایی ندارد. بنابراین در سایه پیشرفت جنبش پارالمپیک در ایران، فعالیت‌های ورزشی خود را این بار در ورزش معلولان، در تیروکمان، آغاز کردم.
من زهرا نعمتی اولین زن ایرانی هستم که به مدال طلای پارالمپیک دست یافته و خوشحالم در کنار شما هستم. ورزش معلولان در ایران همراه با جنگ تحمیلی پا گرفته و تا به امروز پیشرفت‌های چشمگیری داشته است. حدود 10 سال قبل بر اثر حادثه‌ای ناخوشایند با تمام موفقیت‌هایم در تکواندو خداحافظی کرده و با ضایعه نخاعی به ورزش تیروکمان وارد شدم. دین اسلام، فرهنگ ایرانی و حمایت والدینم به من یاد داده ناامیدی در زندگی جایی ندارد. بنابراین در سایه پیشرفت جنبش پارالمپیک در ایران، فعالیت‌های ورزشی خود را این بار در ورزش معلولان، در تیروکمان، آغاز کردم. تیروکمان کمک کرد توانایی‌های من دیده شود و نه ناتوانی‌هایم.
ما اینجا گرد هم آمده‌ایم تا راه‌های تحقق حقوق معلولان در کنوانسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد را به بحث و بررسی بگذاریم. به عبارت دیگر چگونه می‌توان دنیایی واقعی از توانمندی‌ها، استقلال، یکسان‌سازی، ورود به اجتماع، احترام متقابل و به دور از تبعیضات ساخت.
من باور دارم ورزش چه در سطح مبتدی و چه در سطح حرفه‌ای، ابزاری سهل‌الوصول و قدرتمند برای ورود معلولان به اجتماع است. ورزش از دو سو به فرد معلول کمک می‌کند: از یک سو باور و نگاه مردم عادی به معلولیت را تغییر می‌دهد و از سوی دیگر باور و نگاه معلول به خودش را. این تاثیر درونی و بیرونی، انزوای فرد معلول را به شدت کاهش داده و او را به زندگی اجتماعی می‌کشاند. خودباوری، مهارت و سطح معلومات فرد معلول را افزایش داده و حتی او را قادر می‌سازد نه تنها از خودش بلکه از دیگران حمایت کند.
کودکان باید از زمان ورود به مدرسه با ورزش معلولان آشنا شوند و سیستم آموزشی باید به‌گونه‌ای باشد که تا حد امکان کودکان معلول در فعالیت‌های ورزشی مدرسه شرکت داشته باشند و بدین وسیله بتوانند استعدادها و مهارت‌های خود را به منصه ظهور برسانند. همچنین از طریق ورزش دانش‌آموزان معلول و غیرمعلول می‌توانند در سطحی یکسان به بازی و تفریح پرداخته و فضایی مثبت از توانایی‌های فرد معلول به وجود می‌آید که در ادامه زندگی او تاثیری بسزا دارد.
از طرفی دیگر من بر این اعتقاد هستم که ورزش ملجا خودباوری، خوداستقلالی و توانمندسازی در زنان و دختران معلول است. زنان معلول از دو جهت مورد تبعیض قرار می‌گیرند: یکی جنسیت ایشان و دیگری معلولیت ایشان. همان‌طور که می‌دانید، تعداد زنان و دختران معلول فعال در ورزش معلولان بسیار اندک است. متاسفانه هنوز در برخی نقاط جهان این تصور وجود دارد که زن حق حضور در اجتماع را ندارد. ما مخالف این باور هستیم. در ایران هر سال در روز بزرگداشت پارالمپیک حدود 30 هزار معلول که نیمی از آنان را بانوان تشکیل می‌دهند با رشته‌های مختلف ورزش معلولان و چالش‌های آن آشنا می‌شوند. چالش‌ها و موانعی مانند دسترسی به اماکن. آیا اماکن ورزشی بهینه‌سازی شده‌اند؟ وضع حمل و نقل شهری چگونه است؟ حتی گاهی موانع فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و فقدان زیرساخت‌های توسعه‌ای موانعی برای حضور معلولان در اماکن ورزشی هستند. بنابراین پیشنهاد می‌شود مساله توسعه جهانی برای معلولان به‌عنوان یکی از اولویت‌ها در برنامه توسعه‌ای هزاره، در سال 2015 میلادی مد نظر قرار گیرد تا در سال 2030 شاهد توسعه کلیه کشورها در زمینه بهینه‌سازی برای معلولان باشیم.
همچنین پیشنهاد می‌شود مقوله اشتغال‌زایی و برخورداری یکسان آن برای زنان و مردان معلول مورد توجه خاص قرار گیرد تا مبحث فقر در این قشر جامعه به کلی محو شود.
من فکر می‌کنم تحقق حقوق معلولان باید تبدیل به دغدغه‌ای ملی برای مردم و دولت شده و باید در برنامه‌های توسعه‌ای ورزش همگانی، جایگاهی مخصوص برای افراد معلول تعبیه شود.
ما آمده‌ایم تا پلی باشیم میان آنچه باید باشد و آنچه هست. بیایید با هم دنیایی خالی از موانع بسازیم، دنیایی مملو از درک متقابل و صلح و آرامش برای همه معلولان.
ما اینجا گرد هم آمده‌ایم تا راه‌های تحقق حقوق معلولان در کنوانسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد را به بحث و بررسی بگذاریم. به عبارت دیگر چگونه می‌توان دنیایی واقعی از توانمندی‌ها، استقلال، یکسان‌سازی، ورود به اجتماع، احترام متقابل و به دور از تبعیضات ساخت.
من باور دارم ورزش چه در سطح مبتدی و چه در سطح حرفه‌ای، ابزاری سهل‌الوصول و قدرتمند برای ورود معلولان به اجتماع است. ورزش از دو سو به فرد معلول کمک می‌کند: از یک سو باور و نگاه مردم عادی به معلولیت را تغییر می‌دهد و از سوی دیگر باور و نگاه معلول به خودش را. این تاثیر درونی و بیرونی، انزوای فرد معلول را به شدت کاهش داده و او را به زندگی اجتماعی می‌کشاند. خودباوری، مهارت و سطح معلومات فرد معلول را افزایش داده و حتی او را قادر می‌سازد نه تنها از خودش بلکه از دیگران حمایت کند.
کودکان باید از زمان ورود به مدرسه با ورزش معلولان آشنا شوند و سیستم آموزشی باید به‌گونه‌ای باشد که تا حد امکان کودکان معلول در فعالیت‌های ورزشی مدرسه شرکت داشته باشند و بدین وسیله بتوانند استعدادها و مهارت‌های خود را به منصه ظهور برسانند. همچنین از طریق ورزش دانش‌آموزان معلول و غیرمعلول می‌توانند در سطحی یکسان به بازی و تفریح پرداخته و فضایی مثبت از توانایی‌های فرد معلول به وجود می‌آید که در ادامه زندگی او تاثیری بسزا دارد.
از طرفی دیگر من بر این اعتقاد هستم که ورزش ملجا خودباوری، خوداستقلالی و توانمندسازی در زنان و دختران معلول است. زنان معلول از دو جهت مورد تبعیض قرار می‌گیرند: یکی جنسیت ایشان و دیگری معلولیت ایشان. همان‌طور که می‌دانید، تعداد زنان و دختران معلول فعال در ورزش معلولان بسیار اندک است. متاسفانه هنوز در برخی نقاط جهان این تصور وجود دارد که زن حق حضور در اجتماع را ندارد. ما مخالف این باور هستیم. در ایران هر سال در روز بزرگداشت پارالمپیک حدود 30 هزار معلول که نیمی از آنان را بانوان تشکیل می‌دهند با رشته‌های مختلف ورزش معلولان و چالش‌های آن آشنا می‌شوند. چالش‌ها و موانعی مانند دسترسی به اماکن. آیا اماکن ورزشی بهینه‌سازی شده‌اند؟ وضع حمل و نقل شهری چگونه است؟ حتی گاهی موانع فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و فقدان زیرساخت‌های توسعه‌ای موانعی برای حضور معلولان در اماکن ورزشی هستند. بنابراین پیشنهاد می‌شود مساله توسعه جهانی برای معلولان به‌عنوان یکی از اولویت‌ها در برنامه توسعه‌ای هزاره، در سال 2015 میلادی مد نظر قرار گیرد تا در سال 2030 شاهد توسعه کلیه کشورها در زمینه بهینه‌سازی برای معلولان باشیم.
همچنین پیشنهاد می‌شود مقوله اشتغال‌زایی و برخورداری یکسان آن برای زنان و مردان معلول مورد توجه خاص قرار گیرد تا مبحث فقر در این قشر جامعه به کلی محو شود.
من فکر می‌کنم تحقق حقوق معلولان باید تبدیل به دغدغه‌ای ملی برای مردم و دولت شده و باید در برنامه‌های توسعه‌ای ورزش همگانی، جایگاهی مخصوص برای افراد معلول تعبیه شود.
ما آمده‌ایم تا پلی باشیم میان آنچه باید باشد و آنچه هست. بیایید با هم دنیایی خالی از موانع بسازیم، دنیایی مملو از درک متقابل و صلح و آرامش برای همه معلولان.
ارسال نظر