شبه‌جزیره اسرارآمیز(بخش دوازدهم)
ترجمه: محمدحسین باقی
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود).
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود).
ترجمه: محمدحسین باقی
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود). به همین ترتیب، در درون کشور، پیونگ یانگ از سوی رسانه‌های دولتی به‌عنوان پایتخت انقلاب نشان داده می‌شود؛ بنابراین، بسیاری از ساکنان این کشور تصور اندکی از واقعیت هستی و زندگی روزانه در پایتخت دارند. در این سلسله مقالات که ترجمه ای است از کتاب «کره شمالی: دولت پارانویا» به قلم پاول فرنچ تمام زوایای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و ایدئولوژیک کره شمالی بررسی شده است. شاید اطلاعات ارائه شده در این بخش، کمتر به چشم خوانندگان فارسی زبان آمده باشد. این سلسله مقالات که ترجمه فصل‌هایی از کتاب مذکور است می‌تواند اطلاعاتی غنی از هر آنچه در کره شمالی می‌گذرد به خواننده ارائه دهد.
پیونگ یانگ- همچون بسیاری از مناطق کره‌شمالی و در مقایسه با جمعیتی که به خیابان‌های بازار محور چین می‌آیند و در هم می‌لولند- مرتب و منظم است. به‌طور کلی، خیابان‌های ساکت و آرام در مقایسه با پکن، شانگهای و گوانگجو، مشخصه‌ی پیونگ یانگ است که اگرچه هنوز به لحاظ اسمی کمونیست مانده اند اما دارای مراکز عظیم تجاری با مجموعه‌ای از کسب و کارهای کوچک و شلوغ اند. مقایسه با سئول البته سخت‌تر است.در اینجا، مطلقا اثری از دموکراسی دیده نمی‌شود؛ هرچند ممکن است افراد نماینده محلی خود را بشناسند اما آنها به ندرت دارای نظر یا ایده‌ای حتی برای اداره محله بغلی خود هستند.با فقدان آنتی بیوتیک‌ها و تجهیزات اولیه پزشکی مانند گوشی‌های ضربان‌سنج و باند، مراقبت‌های بهداشتی در پیونگ یانگ یک معضل رو به رشد است. اگرچه گزارش شده که بیمارستان‌ها عموما تمیز هستند اما لوازم اندک است و تجهیزات کهنه. به این دلیل که داروهای جدید کمیاب است اتکای فزاینده‌ای به داروهای گیاهی و سنتی وجود دارد. کمبود برق هم بیمارستان‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد: صلیب سرخ تخمین می‌زند که فقط 50 درصد از عمل‌های ضروری در طول ماه‌های زمستان انجام می‌شود زمانی که درجه برودت هوا در پیونگ یانگ به 20 درجه زیر صفر می‌رسد. بیشتر بیمارستان‌ها بیش از حد کار می‌کنند. برای مثال، گزارش شده که بیمارستان «ساری وُن»، در نزدیکی پیونگ یانگ که محدوده‌ای بالغ بر 6/ 1 میلیون انسان را تحت پوشش قرار می‌دهد بارها با کمبود انرژی، دارو و آمبولانس مواجه شده است. در دهه 90 و همچنین در دوره قحطی، کره‌شمالی شاهد شیوع سل و وبا همراه با افزایش میزان هپاتیت، مالاریا، اسهال خونی و مشکلات عمومی مرتبط با کمبود ویتامین و آن چیزی بود که آژانس‌های کمک‌رسانی آن را «زجر شدید تغذیه ای» می‌نامیدند. آب آشامیدنی اندک، و اکنون کمبود به شدت شایعِ آب، به این معنا است که سطح بیماری‌های منتقل شده به‌دلیل آب بالا است؛ همچنین بیماری‌های تنفسی و سایر بیماری‌های مرتبط با آلودگی هم قابل ذکر است.
اینکه رعایت بهداشت شخصی به‌دلیل کمبودها می‌رود که به یک معضل تبدیل شود در «تصمیم شماره 20 کابینه» آشکار است؛ تصمیمی که خواستار ریشه‌کن کردن «کک» و «شپش» شده که ظاهرا به یک معضل تبدیل شده است. همچنین، بهداشت متاثر از کمبود آب و بسته شدن بسیاری از حمام‌های عمومی است که روزگاری در تمام این کشور وجود داشت. به گفته دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل (OCHA) در کره‌شمالی، فقط 25تا 50 درصد از جمعیت می‌تواند بر آب لوله‌کشی اتکا داشته باشد و این در حالی است که بسیاری از لوله‌ها شکسته یا آلوده شده و چاه‌ها هم به خوبی کار نمی‌کند.برای کسانی که سیستم را در کره‌شمالی زیر سوال می‌برند مجازات‌های سختی وجود دارد. برای کره‌ای‌ها، اردوگاه‌های بازآموزی سیاسی تهدیدی واقعی است که در کنار آن شکنجه و کار اجباری هم وجود دارد. برآورد تعداد چنین اردوگاه‌هایی از 10 تا 15 موسسه بزرگ را شامل می‌شود که در مجموع چیزی حدود 200 تا 250 هزار زندانی را در خود دارند. در سال 2002 مجله «بازنگری اقتصادی شرق دور» تصاویر ماهواره‌ای از یک اردوگاه- اردوگاه شماره 20 نزدیک هوریونگ- را نشان داد که مدعی بود 50 هزار نفر را در خود دارد که جرائم‌شان طیف مختلفی را شامل می‌شد: از نشان ندادن احترام مناسب به رهبری تا عیب‌هایی در کارنامه و تاریخچه خانوادگی‌شان. پیونگ یانگ وجود این اردوگاه‌ها را تایید نمی‌کند. اکثریت قریب به اتفاق زندانیان به‌دلیل اتهامات سیاسی در زندان هستند و به کارهای کشاورزی، کار در معدن و کار در کارخانه مشغولند. گزارش‌های مکرر و زیادی در دهه 90 حاکی از اعدام وجود دارد که بخشی از دلایل این اعدام‌ها آن چیزی است که شکستن نظم اجتماعی در طول دوران قحطی عنوان می شود. به گزارش «اداره دموکراسی، حقوق بشر و کار ایالات متحده» حدود 200 هزار زندانی سیاسی در کره‌شمالی وجود دارند هرچند حدس و گمان از میزان دقیق این آمارها بسیار زیاد است. این گزارش خاطرنشان می‌کند که:زندانیان زن دست به عمل سقط جنین زده و در برخی موارد کودکان هنگام تولد کشته می‌شوند. اعدام، یک مجازات متداول برای جرائم کوچک است. مجازات اعدام و مصادره اموال برای طیف گسترده‌ای از «جنایات علیه انقلاب» استفاده می‌شود مانند فرار، اقدام به فرار، افترای حزبی یا دولتی و گوش دادن به رسانه‌های خارجی.
ادامه دارد...
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود). به همین ترتیب، در درون کشور، پیونگ یانگ از سوی رسانه‌های دولتی به‌عنوان پایتخت انقلاب نشان داده می‌شود؛ بنابراین، بسیاری از ساکنان این کشور تصور اندکی از واقعیت هستی و زندگی روزانه در پایتخت دارند. در این سلسله مقالات که ترجمه ای است از کتاب «کره شمالی: دولت پارانویا» به قلم پاول فرنچ تمام زوایای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و ایدئولوژیک کره شمالی بررسی شده است. شاید اطلاعات ارائه شده در این بخش، کمتر به چشم خوانندگان فارسی زبان آمده باشد. این سلسله مقالات که ترجمه فصل‌هایی از کتاب مذکور است می‌تواند اطلاعاتی غنی از هر آنچه در کره شمالی می‌گذرد به خواننده ارائه دهد.
پیونگ یانگ- همچون بسیاری از مناطق کره‌شمالی و در مقایسه با جمعیتی که به خیابان‌های بازار محور چین می‌آیند و در هم می‌لولند- مرتب و منظم است. به‌طور کلی، خیابان‌های ساکت و آرام در مقایسه با پکن، شانگهای و گوانگجو، مشخصه‌ی پیونگ یانگ است که اگرچه هنوز به لحاظ اسمی کمونیست مانده اند اما دارای مراکز عظیم تجاری با مجموعه‌ای از کسب و کارهای کوچک و شلوغ اند. مقایسه با سئول البته سخت‌تر است.در اینجا، مطلقا اثری از دموکراسی دیده نمی‌شود؛ هرچند ممکن است افراد نماینده محلی خود را بشناسند اما آنها به ندرت دارای نظر یا ایده‌ای حتی برای اداره محله بغلی خود هستند.با فقدان آنتی بیوتیک‌ها و تجهیزات اولیه پزشکی مانند گوشی‌های ضربان‌سنج و باند، مراقبت‌های بهداشتی در پیونگ یانگ یک معضل رو به رشد است. اگرچه گزارش شده که بیمارستان‌ها عموما تمیز هستند اما لوازم اندک است و تجهیزات کهنه. به این دلیل که داروهای جدید کمیاب است اتکای فزاینده‌ای به داروهای گیاهی و سنتی وجود دارد. کمبود برق هم بیمارستان‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد: صلیب سرخ تخمین می‌زند که فقط 50 درصد از عمل‌های ضروری در طول ماه‌های زمستان انجام می‌شود زمانی که درجه برودت هوا در پیونگ یانگ به 20 درجه زیر صفر می‌رسد. بیشتر بیمارستان‌ها بیش از حد کار می‌کنند. برای مثال، گزارش شده که بیمارستان «ساری وُن»، در نزدیکی پیونگ یانگ که محدوده‌ای بالغ بر 6/ 1 میلیون انسان را تحت پوشش قرار می‌دهد بارها با کمبود انرژی، دارو و آمبولانس مواجه شده است. در دهه 90 و همچنین در دوره قحطی، کره‌شمالی شاهد شیوع سل و وبا همراه با افزایش میزان هپاتیت، مالاریا، اسهال خونی و مشکلات عمومی مرتبط با کمبود ویتامین و آن چیزی بود که آژانس‌های کمک‌رسانی آن را «زجر شدید تغذیه ای» می‌نامیدند. آب آشامیدنی اندک، و اکنون کمبود به شدت شایعِ آب، به این معنا است که سطح بیماری‌های منتقل شده به‌دلیل آب بالا است؛ همچنین بیماری‌های تنفسی و سایر بیماری‌های مرتبط با آلودگی هم قابل ذکر است.
اینکه رعایت بهداشت شخصی به‌دلیل کمبودها می‌رود که به یک معضل تبدیل شود در «تصمیم شماره 20 کابینه» آشکار است؛ تصمیمی که خواستار ریشه‌کن کردن «کک» و «شپش» شده که ظاهرا به یک معضل تبدیل شده است. همچنین، بهداشت متاثر از کمبود آب و بسته شدن بسیاری از حمام‌های عمومی است که روزگاری در تمام این کشور وجود داشت. به گفته دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل (OCHA) در کره‌شمالی، فقط 25تا 50 درصد از جمعیت می‌تواند بر آب لوله‌کشی اتکا داشته باشد و این در حالی است که بسیاری از لوله‌ها شکسته یا آلوده شده و چاه‌ها هم به خوبی کار نمی‌کند.برای کسانی که سیستم را در کره‌شمالی زیر سوال می‌برند مجازات‌های سختی وجود دارد. برای کره‌ای‌ها، اردوگاه‌های بازآموزی سیاسی تهدیدی واقعی است که در کنار آن شکنجه و کار اجباری هم وجود دارد. برآورد تعداد چنین اردوگاه‌هایی از 10 تا 15 موسسه بزرگ را شامل می‌شود که در مجموع چیزی حدود 200 تا 250 هزار زندانی را در خود دارند. در سال 2002 مجله «بازنگری اقتصادی شرق دور» تصاویر ماهواره‌ای از یک اردوگاه- اردوگاه شماره 20 نزدیک هوریونگ- را نشان داد که مدعی بود 50 هزار نفر را در خود دارد که جرائم‌شان طیف مختلفی را شامل می‌شد: از نشان ندادن احترام مناسب به رهبری تا عیب‌هایی در کارنامه و تاریخچه خانوادگی‌شان. پیونگ یانگ وجود این اردوگاه‌ها را تایید نمی‌کند. اکثریت قریب به اتفاق زندانیان به‌دلیل اتهامات سیاسی در زندان هستند و به کارهای کشاورزی، کار در معدن و کار در کارخانه مشغولند. گزارش‌های مکرر و زیادی در دهه 90 حاکی از اعدام وجود دارد که بخشی از دلایل این اعدام‌ها آن چیزی است که شکستن نظم اجتماعی در طول دوران قحطی عنوان می شود. به گزارش «اداره دموکراسی، حقوق بشر و کار ایالات متحده» حدود 200 هزار زندانی سیاسی در کره‌شمالی وجود دارند هرچند حدس و گمان از میزان دقیق این آمارها بسیار زیاد است. این گزارش خاطرنشان می‌کند که:زندانیان زن دست به عمل سقط جنین زده و در برخی موارد کودکان هنگام تولد کشته می‌شوند. اعدام، یک مجازات متداول برای جرائم کوچک است. مجازات اعدام و مصادره اموال برای طیف گسترده‌ای از «جنایات علیه انقلاب» استفاده می‌شود مانند فرار، اقدام به فرار، افترای حزبی یا دولتی و گوش دادن به رسانه‌های خارجی.
ادامه دارد...
ارسال نظر