نویسنده: Andrew Hammond

دونالد ترامپ پس از بازگشت از تعطیلات کاری جلسه‌ای با تیم امنیت ملی خود در کمپ دیوید گذاشت. با این حال، باید گفت پس از گذشت بیش از نیم سال از شروع کار ترامپ به‌عنوان رئیس‌جمهوری آمریکا، برنامه‌های او برای ارائه یک سیاست خارجی کاملا جدید به بن‌بست خورده است. وقتی ترامپ به کاخ سفید آمد، وعده پلت‌فرمی انزواگرایانه با محوریت آمریکا ارائه کرد که قرار بود سیاست و تجارت خارجی این کشور را بیش از هر زمان دیگری پس از جنگ سرد تغییر شکل دهد. یعنی از زمانی که، هری ترومن به ایجاد مجمعی برای رهبری جهانی آمریکا در سطح بین‌الملل مبادرت ورزید. او برای جلوگیری از توسعه کمونیسم در جهان، دستور بمباران اتمی ژاپن را صادر کرد تا شوروی را بترساند.

ترامپ در واقع اقداماتی انجام داده تا از این راست‌گرایی پس از جنگ، همچون ایجاد اتحادهایی به رهبری آمریکا برای توسعه نظام دموکراتیک لیبرال - که هر دو گروه روسای جمهور دموکرات و جمهوری‌خواه آمریکا آن را دنبال کرده‌اند - دوری کند. او بازبینی بر «توافق‌نامه تجارت آزاد آمریکای شمالی» (NAFTA) را شروع کرده، دخالت آمریکا را در پیمان تجاری «مشارکت ترانس-پاسیفیک» (TPP) با متحدان کلیدی آمریکا در آسیا و اقیانوسیه متوقف کرده و از پیمان تغییرات آب و هوایی پاریس که مورد توافق بیش از ۱۷۰ کشور جهان بوده، بیرون آمده است. دو مورد آخر، سیاست‌هایی بودند که در دوره اوباما به امضا رسیده بودند و ترامپ علاوه بر آنها دیگر اقدامات کلیدی از دولت قبل، از جمله اقدام آزادسازی کوبا را متوقف کرده است. اما لغو یکسری سیاست‌ها یک چیز است و ایجاد سیاست‌های جدید چیز دیگر. دولت جدید تاکنون نتوانسته دکترین تازه‌ای مخصوص ترامپ یا استراتژی مهمی برای سیاست خارجی با توجه به دیدگاه «اول آمریکا» اعمال کند.

به جای شفافیت، تاکنون عدم انسجام سیاسی و عقب‌گرد در مورد مسائلی همچون فعالیت‌های نظامی در سوریه وجود داشته که خروج از اظهارات انزواطلبانه ترامپ در تبلیغات انتخاباتی او است.. نظرسنجی جهانی موسس Pew نشان می‌دهد حدود سه چهارم افرادی که از آنها نظرسنجی شده، دیگر هیچ اعتمادی نسبت به سیاست‌های بین‌المللی آمریکا ندارند. همچنین ترامپ از حمایت کمتری نسبت به جورج بوش حتی پس از دردسرهایی که پس از حمله به عراق در سیاست خارجی با آن مواجه شده بود، برخوردار است. دیگر تنگناهای دیدگاه ترامپ برای «بزرگ کردن دوباره آمریکا» - که تاکنون به نتیجه خاصی نرسیده - مربوط به توافق هسته‌ای ایران و وعده بازتعریف روابط با روسیه است. در همه این موارد، طرح‌های ترامپ واقعیت پیچیده بودن روابط بین‌الملل و نیز اصل تفکیک قوا در آمریکا را ثابت می‌کند. روزنه شانس سیاسی ترامپ برای زدن یک مهر ماندگار روی سیاست خارجی آمریکا در حال تنگ‌تر شدن است. موردی بودن سبک حکومت‌داری او که دائما بی‌تجربگی و عدم دانش در مورد مسائل بین‌الملل را به رخ می‌کشد، سرگشتگی و عدم انسجام بیشتری را به دنبال دارد. بدتر از آن، احتمال بروز اشتباه‌های جدی از طرف او، به ویژه در زمان بحران است. با توجه به اینکه ترامپ رفتارش را تغییر نمی‌دهد و ممکن است حتی بیشتر به عادت‌های خود بچسبد، حداقل چیزی که لازم است، یک استراتژی سیاست خارجی منسجم و شفاف است که راهنمایی برای هدایت آمریکا در ابهامات امور بین‌الملل در سال ۲۰۱۷ و پس از آن باشد.

منبع: Independent