پیکان - ۱۱ مهر ۹۲

گالری «آن» این هفته میزبان تکه پاره‌های نوستالژیک ماشینی است که بخشی از گذشته همه ما را تشکیل می‌دهد. «پیکان، خودرو ایرانی» عنوان نمایشگاهی با کیوریتوری-مدیریت- «فریدن آو» است که در آن هنرمندانی چون بهنام کامرانی، شاهین آرمین، امین آقایی، نازگل انصاری‌نیا، محمود بخشی، پرهام تقی‌اف، کوروش گلناری، کاوه نجم و. . . به برخوردهای متفاوت با موضوع پرداخته‌اند. گالری «آن» از دو بخش مجزا تشکیل شده است. بخش اصلی و بزرگ‌تر به آثار حجمی اختصاص یافته است که در آنها از قطعات مختلف «پیکان» استفاده شده است و در بخش کوچک‌تر گالری که چند پلاک بالاتر است همزمان با پخش ویدئوی قدیمی تبلیغ پیکان شاهد تابلوهایی از تبلیغات قدیمی و اولیه آن هستیم.

گالری «آن» این هفته میزبان تکه پاره‌های نوستالژیک ماشینی است که بخشی از گذشته همه ما را تشکیل می‌دهد. «پیکان، خودرو ایرانی» عنوان نمایشگاهی با کیوریتوری-مدیریت- «فریدن آو» است که در آن هنرمندانی چون بهنام کامرانی، شاهین آرمین، امین آقایی، نازگل انصاری‌نیا، محمود بخشی، پرهام تقی‌اف، کوروش گلناری، کاوه نجم و... به برخوردهای متفاوت با موضوع پرداخته‌اند. گالری «آن» از دو بخش مجزا تشکیل شده است. بخش اصلی و بزرگ‌تر به آثار حجمی اختصاص یافته است که در آنها از قطعات مختلف «پیکان» استفاده شده است و در بخش کوچک‌تر گالری که چند پلاک بالاتر است همزمان با پخش ویدئوی قدیمی تبلیغ پیکان شاهد تابلوهایی از تبلیغات قدیمی و اولیه آن هستیم. باید اعتراف کرد که در این نمایشگاه تمهیدات زیادی برای تجدید خاطرات و بازگشت به گذشته وجود دارد. اما پرسش اصلی این است که آیا کیوریتور نمایشگاه صرفا در پی همین هدف بوده است؟ یعنی صرفا خلق وضعیتی جذاب و خلاق با موضوع، برای ارائه مجموعه این چنینی کفایت می‌کند؟ همواره در طی چند سال گذشته شاهد آن بوده‌ایم که نمایشگاه‌های متعددی با محوریت یک موضوع شکل گرفته است. این رسمی معمول و رایج است، اما مساله مهم و پرسش برانگیز سطح ارتباط زبانی موضوع و تصاویر است. به بیان ساده‌تر شاید پیش‌تر از هرچیز باید این سوال پرسیده شود که تصاویر و موضوعات چگونه و در چه سطحی از تعامل با یکدیگر قرار می‌گیرند؟ پرسشی که پاسخ به آن نیازمند پژوهشی جامع وکاربردی است.