منتقدان هنر می‌توانند از میان گالری‌گردان بیرون بیایند

جمشید مردایان معتقد است در بسیاری از مواقع منتقدان هنر از دل مخاطبانی بیرون می‌آیند که گالری‌گردی می‌کنند و به دلیل دیدن آثار می‌توانند بعد از چند سال تحلیلی از روند یک هنر را ارائه کنند. جمشید مرادیان، مجسمه‌ساز درباره بازدید از گالری‌ها گفت: «گالری‌گردی این نیست که ما بعدازظهر جمعه وقتی از بهشت زهرا برگشتیم، به دیدن دو نمایشگاه برویم. اگر کار واجبمان را تعطیل نکنیم و به دیدن گالری‌ها نرویم، چیزی یاد نخواهیم گرفت. » او ادامه داد: «گالری‌گردی از سر سیری نیست و هنر یک ضرورت است. مخاطب هوشیار است که باید هنر را پیگیری کند و به دیدن گالری‌ها برود.

جمشید مردایان معتقد است در بسیاری از مواقع منتقدان هنر از دل مخاطبانی بیرون می‌آیند که گالری‌گردی می‌کنند و به دلیل دیدن آثار می‌توانند بعد از چند سال تحلیلی از روند یک هنر را ارائه کنند. جمشید مرادیان، مجسمه‌ساز درباره بازدید از گالری‌ها گفت: «گالری‌گردی این نیست که ما بعدازظهر جمعه وقتی از بهشت زهرا برگشتیم، به دیدن دو نمایشگاه برویم. اگر کار واجبمان را تعطیل نکنیم و به دیدن گالری‌ها نرویم، چیزی یاد نخواهیم گرفت.» او ادامه داد: «گالری‌گردی از سر سیری نیست و هنر یک ضرورت است. مخاطب هوشیار است که باید هنر را پیگیری کند و به دیدن گالری‌ها برود. منتقدان هنر از دل مخاطبانی بیرون می‌آیند که گالری‌گردی می‌کنند.» مرادیان که سابقه شرکت در سمپوزیوم‌های زیادی در خارج از کشور را دارد، اظهار کرد: «کسی که به دیدن گالری‌ها می‌رود می‌تواند بعد از چند سال، تاریخ و گزارشی از روند وضعیتی که هنر ما طی کرده است ارائه کند، مثلا نوع حرکتی که از مجسمه‌‌سازی یا نقاشی کشورمان رخ داده است، می‌تواند مورد تحلیل گالری‌گردان قرار بگیرد.» او افزود: «هنر ما در خیلی از زمینه‌ها به نوعی از هنر نئوکلاسیک و تاریخ گذشته روی آورده است. وقتی منتقدان یا گالری‌گردان به دیدن نمایشگاه‌ها می‌روند، می‌توانند به تحلیل این موضوع بپردازند و مثلا بگویند چرا خیلی‌ها در این زمانه به نگارگری روی آورده‌اند. اینها مسائلی است که باید در تاریخ ثبت شود و هنرمندان جوان بدانند در چه شرایط تاریخی و هنری ایستاده‌اند.» مرادیان اما درباره تشویق مردم به گالری‌گردی این‌طور عنوان کرد: «به وسیله یک مجله یا یک گالری نمی‌توان چنین کاری انجام داد، بلکه به یک حرکت کلان در سطح کشور نیاز دارد. در درجه اول به یک باور نیاز داریم، درحالی‌که چنین باوری در کشور ما نیست. براساس این باور، باید اعتقاد داشته باشیم که مردم به دیدن آثار هنری بروند، چون نزدیکی مرم با آثار هنری باعث تلطیف روحیه آنها می‌شود و خشونت را از رفتارهای جمعی می‌گیرد.» او در این مورد به ذکر مثالی پرداخت: «در بقیه کشورها مردمی که همجوار هنر بوده‌اند رفتار ملایمی پیدا کرده‌اند. به قول شیلر تنها عبور از پل زیبایی‌شناسی است که انسان را لایق جامعه مدنی می‌کند. ما باید این زیبایی‌شناسی را سر بگذرانیم، اما این امر از توان یک رسانه برنمی‌آید.» مرادیان سپس به یک حرکت جمعی برای تشویق مردم به گالری‌گردی اشاره کرد: «همه رسانه‌ها و مسئولان باید چنین باوری داشته باشند تا بتوانند مردم را تشویق کنند. ضمن اینکه هزار ترفند آزموده‌شده در چمدان کشورهای دیگر هست و اگر خواستیم هنر را به میان مردم ببریم، از تجربه‌های آنها استفاده کنیم که یکی از آنها برگزاری کارگاه‌ها و سمپوزیوم‌ها در دل شهر است.»