گروه گردشگری: دبیرکل سابق اتحادیه جغرافیدانان جهان و استاد دانشگاه بن آلمان گفت: «آلمان به‌عنوان یک کشور توسعه‌یافته که در سال ۲۰۱۴ گردشگرانش ۷۰ میلیارد یورو در سفرهای خود خرج کرده‌اند، می‌تواند بازار هدف مناسبی برای گردشگری بین‌المللی ایران باشد.»

به گزارش «دنیای سفر»، اکارت اهلرز ایران‌شناس برجسته در نشست «رابطه طبیعت و جامعه» که در دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد، اظهار کرد: «در سال ۲۰۱۲ تنها ۲/ ۱۱ میلیون آلمانی به کشورهای در حال توسعه همچون هند، مصر، کنیا، ویتنام، مکزیک و تایلند سفر کرده و حدود ۵/ ۱۳ میلیارد یورو خرج کردند که چیزی حدود ۷۴۰ هزار شغل محلی را تغذیه و حمایت کرده است.»

وی افزود: «در سال ۲۰۱۴ نیز ۹/ ۴۸ میلیون آلمانی سفر کرده‌ و ۷۰ میلیارد یورو خرج کردند، بنابراین بازار عظیم و رو به رشدی می‌تواند پیش‌روی ایران و سایر کشورهای در حال توسعه باشد.»

استاد دانشگاه بن، گردشگری ایران را در دو شکل ملی و بین‌المللی معرفی کرد و گفت که گردشگری بین‌المللی ساختاری متفاوت از گردشگری ملی دارد. به گفته او، گردشگری فرهنگی با تمرکز بر تاریخ باشکوه ایران شکل رایج گردشگری بین‌المللی ایران است؛ بر خلاف گردشگری ملی، گردشگران خارجی در مدت اقامت طولانی‌تر خود در ایران از یک مقصد به مقصد دیگر رفت و آمد می‌کنند؛ البته بسیاری مناطق دیگر وجود دارند که شایسته حفاظت بهتر و گنجانده شدن در مسیرهای سنتی هستند.

اکارت اهلرز تصریح کرد: «برجسته کردن سنت‌های فولکلور در کنار عناصر تاریخی و فرهنگی می‌تواند ایده خوبی برای کشوری چون ایران باشد.» این ایران‌شناس ادامه داد: «درست است که گردشگران اروپایی به فرهنگ ایران علاقه‌مند هستند اما در کنار آن، پرداختن به سبک زندگی سنتی، عشایری، روستایی ایرانیان و همچنین ژئوپارک ایران می‌تواند از اهمیت بیشتری برخوردار باشد.»

او یادآور شد: «گردشگری ملی به‌عنوان شکلی از گردشگری انبوه با تمرکز بر مسیرهای خاص به‌خصوص در نوار ساحلی خزر، بافت روستایی و کشاورزی منطقه، معماری سنتی، دسترسی باز و آزاد به حاشیه ساحلی را از بین برده و ترافیک زیاد، شهرسازی‌های بی‌رویه، تخریب زمین‌های کشاورزی و وجود خانه‌های ویلایی و شخصی، چشم‌انداز منحصر به‌فرد و دست‌نخورده فرهنگی- طبیعی آن را مخدوش کرده است. به این ترتیب گردشگری ملی ایران پیش از هر چیز نیازمند یک برنامه‌ریزی شهری و منطقه‌ای در حوزه گردشگری پایدار است.»

تاثیر ژئولوژیک بشر در تغییر چهره زمین

این استاد همچنین به نقش ژئولوژیک بشر در تغییر چهره زمین اشاره کرد که منجر به شکل‌گیری عصر جدیدی به نام Anthropogenic یا عصر تسلط انسان بر طبیعت شده است و ادامه داد: «این عصر از دوران صنعتی‌شدن بشر آغاز شده و تا به حال ادامه داشته است. اهمیت این عصر و این اصطلاح در عرصه علمی جهان تا جایی است که بازشناسی این عصر و ایجاد این اصطلاح در سال ۱۹۹۵ توسط پل کروتزن، دریافت جایزه نوبل در شیمی اتمسفر برای وی را در پی داشت.»

اهلرز افزود: «تا ۳۰ سال پیش، این باور عمومی وجود داشت که این پدیده‌های طبیعی هستند که بر زندگی انسان‌ها تاثیر می‌گذارند و این انسان است که از تغییرات طبیعت رنج می‌برد. باور عمومی تسلط طبیعت بر بشریت بود اما امروزه این باور رد شده است. امروزه در کنار اتمسفر، بیوسفر، هیدروسفر و جیوسفر به‌عنوان عوامل طبیعی تاثیرگذار بر تغییرات زیست محیطی، Anthroposphere به‌عنوان عامل بعدی بر نقش انسان بر این تغییرات تاکید می‌کند.»

دبیرکل اسبق اتحادیه جغرافیدانان جهان با بیان اینکه در ۱۴۰ سال گذشته کره زمین شاهد افزایش مستمر دما، آب شدن یخچال‌ها در مناطق کوهستانی و افزایش سطح آبها در اقیانوس‌ها بوده است، اظهار کرد: «افزایش جمعیت موازی با افزایش دی‌اکسید کربن، تغییر کاربری زمین‌ها و کاهش تنوع زیستی پیش رفته است. کاهش بارندگی و تخریب جنگل‌های استوایی و خروجی‌ها و آلودگی‌های ناشی از فعالیت‌های انسانی، تمام جغرافیدانان، زمین‌شناسان، جامعه‌شناسان و حتی اقتصاددانان را بر اهمیت تاثیر انسان بر طبیعت متقاعد کرده است، با این حال انسان‌ها از عواقب ناشی از این تعرض و تغییر در طبیعت مصون نخواهند ماند.»

استاد دانشگاه بن در پایان خاطرنشان کرد: «امروزه بیش از هر زمان دیگر شاهد بلایای طبیعی با فاصله‌های زمانی کمتری در سطح کره زمین هستیم که نتیجه بهره‌برداری‌های خودخواهانه بشر است. بر اساس تحقیقات علمی صورت گرفته، اگر بخواهیم میزان دی‌اکسید کربن موجود در کره زمین، دمای سطح زمین و سطح آب دریاها و اقیانوس‌ها را به وضعیت عادی برگردانیم به ترتیب ۳۰۰ سال، قرن‌ها و هزاران سال طول خواهد کشید. رفتار و الگوهای مصرف انسان سیستم زمین را تحت‌الشعاع قرار داده و تغییرات اساسی در آب و هوا و کره زمین ایجاد کرده است. این اصل واقعیتی است که تک‌تک افراد بشر را مسوول رخدادهای ناشی از این تحولات قرار می‌دهد.»