سالروز درگذشت مبدع «کارت هوشمند»
استفاده از کارت هوشمند در سطح ملی برای نخستین بار در فرانسه و در سال ۱۹۸۶ انجام گرفت. در این سال، شرکت مخابرات فرانسه برای اولین بار، به جای سکه در تلفن‌های عمومی از کارت هوشمند استفاده کرد که این اقدام سبب رفع بسیاری از مشکلات استفاده از تلفن‌های عمومی، سوء‌استفاده‌ها و خرابکاری‌ها شد. پس از آن، از اوایل دهه ۹۰ میلادی، استفاده از کارت‌های هوشمند در کشور‌های مختلف رواج پیدا کرد و به تدریج کاربرد‌های جدیدی برای آن پیدا شد.
دسته‌بندی کارت‌های هوشمند
کارت‌های هوشمند را بر حسب موارد مختلفی دسته‌بندی می‌کنند؛
در دسته‌بندی براساس نحوه ارتباط با کارت‌خوان، کارت‌های هوشمند به سه گروه تقسیم می‌شوند:
1- کارت هوشمند تماسی
برای استفاده از این قبیل کارت‌ها، باید اتصال فیزیکی بین کارت و دستگاه کارت‌خوان برقرار شود. داده‌های موجود روی کارت به‌صورت سریال به کارت‌خوان ارسال می‌شود و پس از پردازش، اطلاعات جدید از طریق همان پورت به روی کارت منتقل می‌شود. به‌عنوان نمونه، کارت‌های تلفن عمومی جزو این دسته محسوب می‌شوند. مشکل اصلی این قبیل کارت‌ها، خراب شدن کنتاکت‌های فلزی (محل‌های تماس) بر اثر عوامل خارجی نظیر ضربه و شرایط فیزیکی محیط است. در شکل۲ قسمت‌های موجود در کنتاکت‌های فلزی این نوع کارت به تصویر کشیده شده است.
۲- کارت هوشمند غیرتماسی
در این نوع کارت هوشمند، ارتباط بین کارت و کارت‌خوان به‌صورت فیزیکی برقرار نمی‌شود؛ بلکه از طریق میدان‌های الکترومغناطیسی یا امواج RF صورت می‌گیرد. برای برقراری ارتباط، آنتن مخصوصی بین تراشه‌های کارت قرار داده شده است که در فاصله‌های کم، تا حدود 50 سانتیمتر، می‌تواند ارتباط ایجاد کند. کاربرد اصلی این قبیل کارت‌ها در مواردی است که عملیات مورد نظر باید سریع انجام گیرد، به‌عنوان نمونه می‌توان به کارت‌های مترو اشاره کرد. مزیت اصلی این قبیل کارت‌ها علاوه بر سهولت استفاده، عمر طولانی‌تر و ضریب ایمنی بالاتر آن است؛ زیرا در این نوع کارت، تراشه به همراه آنتن در میان لایه‌های تشکیل‌دهنده کارت قرار می‌گیرد.
۳- کارت هوشمند ترکیبی
این نوع کارت ترکیبی از کارت‌های هوشمند تماسی و غیرتماسی است که با هر دو نوع دستگاه‌های کارت‌خوان سازگار است. از این نوع کارت‌ها برای ساخت کارت‌های چندمنظوره استفاده می شود.
- منبع: ویکی‌پدیای فارسی و انگلیسی
ارسال نظر