در ۲۷ تیرماه سال ۱۳۶۷ ایران قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل را پذیرفت و دو روز بعد این قطعنامه رسما اعلام شد. قطعنامه ۵۹۸، هشتمین قطعنامه‌ای بود که شورای امنیت سازمان ملل از ابتدای تجاوز علنی رژیم بعثی عراق به جمهوری اسلامی ایران صادر کرده بود. همه قطعنامه‌های قبلی به علت جهت‌گیری ناعادلانه آنها، از سوی ایران رد شده بود اما در ابتدای صدور قطعنامه ۵۹۸ به علت نکات مثبتی که در این قطعنامه گنجانده شده بود، از سوی جمهوری اسلامی اعلام شد که ایران جای بحث و مذاکره در این قطعنامه را می‌بیند و آن را نه رد می‌کند و نه قبول ولی سرانجام در تاریخ ۲۷ تیر ۱۳۶۷ این قطعنامه مورد قبول ایران قرار گرفت.

در متن قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت آمده بود: با تایید مجدد قطعنامه (۱۹۸۶ میلادی) ۵۸۲ خود، با ابراز نگرانی عمیق از اینکه به‌رغم درخواست‌هایش برای آتش‌بس، منازعه بین ایران و عراق به‌شدت سابق با تلفات شدید انسانی و تخریب مادی ادامه دارد و با ابراز تاسف از آغاز و ادامه منازعه و بمباران مراکز صرفا مسکونی غیرنظامی، حملات به کشتیرانی بی‌طرف یا هواپیماهای کشوری، نقض قوانین بین‌المللی انسان‌دوستانه و دیگر قوانین ناظر بر درگیری مسلحانه، به‌ویژه کاربرد سلاح‌های شیمیایی برخلاف الزامات پروتکل ۱۹۲۵ ژنو، با ابراز نگرانی عمیق نسبت به احتمال تشدید و گسترش بیشتر منازعه، مصمم گردید به تمامی اقدامات نظامی بین ایران و عراق خاتمه بخشد. در این قطعنامه «یک راه‌حل جامع، عادلانه، شرافتمندانه و پایدار بین ایران و عراق» پیشنهاد شده بود.