تصویب طرح انتقال مقر سازمان ملل به آمریکا

سازمان ملل متحد پس از تاسیس در سال ۱۹۴۵م، تا چهار سال یعنی تا ۱۹۴۹م مقر مشخصی نداشت. ابتدا قرار بود همچون جامعه ملل، ژِنو به‌عنوان مقر سازمان ملل باشد و جلسات آن، در آن شهر یا به تناوب در پایتخت‏های هریک از کشورهای عضو تشکیل شود. در همین زمان، در دهم دسامبر ۱۹۴۵م کنگره آمریکا به اتفاق آرا تصمیم گرفت از سازمان ملل متحد دعوت کند که مقر دائمی خود را در آمریکا بنا سازد.

مجمع عمومی سازمان ملل که اولین جلسه رسمی خود را پس از تاسیس این سازمان در فوریه ۱۹۴۶م در لندن برگزار کرده بود، در چهاردهم فوریه موافقت خود را برای انتقال تشکیلات سازمان ملل به آمریکا اعلام کرد. سازمان ملل پس از اعلام موافقت خود با تاسیس مقر این سازمان در آمریکا، تصمیم گرفت زمینی به مساحت ۱۸۰ کیلومتر مربع را از دولت آمریکا خریداری کند. در نهایت اولین سنگ بنای تاسیس ساختمان ۱۱۰ طبقه سازمان ملل همزمان با روز ملل متحد، در ۲۴ اکتبر ۱۹۴۹م، در یک محوطه وسیع، توسط هری ترومن، رئیس‌جمهور وقت آمریکا و در حضور اعضای مجمع عمومی بر زمین زده شد. به تدریج که کار ساختمانی این بنا به پایان رسید، مدارک و اسناد و دفاتر اداری و تشکیلات سازمان ملل از ژنو و لندن و پاریس و... به نیویورک انتقال یافت. پس از سه سال، عملیات احداث ساختمان سازمان ملل به پایان رسید و در اکتبر ۱۹۵۲م اولین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در محل ساختمان نوساز این سازمان در نیویورک تشکیل شد. مصون ماندن آمریکا از خسارات جنگ جهانی دوم، دارا بودن امنیت سیاسی و نیز کمک‏های مالی فراوان آمریکا برای خرید زمین و احداث ساختمان سازمان ملل از دلایل اصلی موافقت سازمان ملل برای انتقال ساختمان مرکزی خود به نیویورک بود.

کمک‏های مالی و تسهیلات اقتصادی آمریکا برای ساخت مقر سازمان ملل به حدی بود که به تعبیری باید گفت آمریکا تشکیلات ساختمانی سازمان ملل را مجانی در اختیار این سازمان قرار داد. ضمن اینکه اساسا طرح تاسیس سازمان ملل متحد در ابتدا از سوی فرانکلین دلانو روزولت، سی و دومین رئیس‌جمهورارائه شده بود. در کنار این موارد باید یک نکته را نیز اضافه کرد و آن اینکه اصولا تلاش آمریکا برای انتقال سازمان ملل به آن کشور، چه به‌صورت هدیه وام بدون بهره و چه به بهانه ثبات و امنیت و چه به‌صورت تبلیغ در مورد وضع مطلوب اقتصادی و... در حقیقت تلاش به منظور ایجاد سلطه آمریکا بر این سازمان بوده است. چنانکه تلاش‏های بعدی ایالات متحده نیز مانند تقبل بیشترین حق‌السهم در سازمان، اعمال نفوذ در آرای نمایندگان سازمان، فشار سیاسی بر شورای امنیت و مجمع عمومی و... در دستیابی به منافع بیشتر دولت آمریکا، همه در جهت همین سیاست بوده است.