تاسیس سازمان پناهندگان بین‏المللی

کمک به پناهندگان در سطح بین‏المللی، برای اولین بار در سال ۱۹۲۱م آغاز شد و با آغاز جنگ جهانی دوم، اولین کارگزاری مهم بین‏المللی برای پناهندگان و آوارگان در نهم نوامبر ۱۹۴۳م تاسیس شد. اهداف این موسسه شامل امداد، نگهداری و مددیاری و در نهایت، بازگرداندن اتباع دولت‏های عضو سازمان ملل متحد که در نتیجه جنگ آواره شده بودند، می‏شد. اما تعدادی از این آوارگان یا به علت از دست دادن همه پیوندهایشان با کشور اصلی خویش یا به علت تغییر اوضاع سیاسی کشورشان مایل به بازگشت به وطن نبودند.

این مردم و پناهندگان دوره جنگ و قبل از آن‌که هنوز اسکان داده نشده بودند، هسته اصلی مساله پناهندگان اروپا را در دوره بعد از جنگ جهانی دوم تشکیل می‏دادند که بیش از یک میلیون و ششصد هزار نفر تخمین زده می‏شدند. از این رو، پس از پایان جنگ جهانی دوم، سازمان بین‏المللی پناهندگان موسوم به «آیرو» به‌وجود آمد و اساسنامه آن در ۱۵ دسامبر ۱۹۴۶م به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید. پس از آن کمیسیون تدارکاتی آیرو تاسیس شد و از ژوئیه ۱۹۴۷م، وظایف و فعالیت‏های خود را آغاز کرد. سه سال پس از تصویب اساسنامه آیرو، مجمع عمومی سازمان ملل نام آن را به کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد تغییر داد و این نهاد از اول ژانویه ۱۹۵۱م، کار خود را با تحولی دیگر آغاز کرد.