تنباکو راه صادرات را باز کرد

علاوه براین، جنگل‌های دست نخورده وسیع به مساحت ۲۱۰۰ کیلومتر که تا مرز دریایی در شرق می‌رسید، منبع غنی شکار و هیزم بود و در عین حال منبع بالا رفتن میزان مواد اولیه برای ساختن خانه، اسباب و اثاث خانه، کشتی و اقلام پرسود صادراتی بود. اگر چه قاره جدید به صورت قابل توجهی سرشار از مواد طبیعی بود، ولی تجارت با اروپا برای به دست آوردن وسایلی که خود مهاجرین قادر به تولیدش نبودند حیاتی به شمار می‌رفت و وجود سواحل در این زمینه غیر قابل انکار است. بزرگترین امکانات ورود به بندرها در تمام طول این سواحل امکان تجارت را فراهم کرد و فقط دو نقطه، کارولینای شمالی و جنوب نیوجرزی دسترسی به بندری برای کشتی‌هایی که عازم اقیانوس بودند نداشت.

رودخانه‌های بزرگ نظیر کنه بک، هادسون، دلاور، ساس کوهانا، پوتوماک و تعداد بی‌شمار رودخانه‌های دیگری، باعث اتصال زمین‌های بین سواحل و کوه‌های آپالاچی نزدیک به دریا شدند. ولی فقط یک رودخانه به نام سنت لورانس که در کنترل فرانسوی‌های مقیم کانادا بود، راه عبور به «دریاچه‌های بزرگ» و قلب قاره را داشت.

وجود جنگل‌های انبوه، روبه‌رو شدن با مقاومت قبایل سرخپوست، دشواری عبور از کوه‌های آپالاچی به مهاجرین اجازه نمی‌داد که از این سواحل فراتر بروند. شاید فقط کسانی که ندانسته گیر افتاده بودند یا معامله گران ماجراجو پایشان به این مناطق وحشی رسید.

در طول صد سال اول ساکنان این مستعمرات محل سکونتشان را نزدیک به هم و در طول و نزدیکی سواحل بنا گذاشتند.

نظریات سیاسی تاثیر بسیار زیادی در حرکت مردم برای مهاجرت به آمریکا بود. در سال‌های ۱۶۳۰ حکومت مستبدانه چارلز اول در انگلستان انگیزه‌ای برای مهاجرت بود. در پی موفقیت‌های مخالفان چارلز به رهبری اولیور کرام ول در سال‌های ۱۶۴۰، تعداد زیادی از گروهان «مردان پادشاه» ترجیح دادند سرنوشتشان را در ویرجینیا تعیین کنند.

در نواحی اروپای آلمان زبان، ظلم‌های سیاسی از طرف گروه‌های کوچک شاهزادگان به خصوص در رابطه با دین و تخریب در نتیجه جنگ‌های طولانی، کمک زیادی به ازدیاد مهاجرت در قرن‌های هفدهم و هجدهم شد.

مهاجرت، یک برنامه‌ریزی حساب شده و در عین حال هزینه‌ای سنگین و قبول خطردر برداشت. مهاجران باید ۵۰۰۰ کیلومتر را طی این سفر دریایی پشت سر می‌گذاشتند، در حالی که تمام وسایل نظیر وسایل آشپزی، پوشاک، انواع

بذر، آلات و ابزارکشاورزی و وسایل مورد نیاز بنایی و حیواناتی نظیر گاو و گوسفند، اسلحه و مهمات را باید با خودشان حمل می‌کردند.

بر عکس راه و روش استعمارگران کشورهای دیگر در زمان‌های دیگر، مهاجرین انگلیسی هیچ نوع پشتیبانی از طرف دولت نداشتند، بلکه مهاجرت به وسیله گروه‌های خصوصی و انفرادی که انگیزه اصلی آنها بدست آوردن سود از این طریق بود، انجام می‌شد.

جیمز تاون

جیمز تاون، اولین مستعمره انگلیس در آمریکای شمالی بود. اساس تشکیل این مستعمره، فرمانی امتیازی بود که از طرف جیمز اول پادشاه انگلیس به یک کمپانی به نام ویرجینیا (یا‌لندن) که متشکل از یک گروه صد نفره که در سال ۱۶۰۷ عازم چساپیک بی بودند و برای جلوگیری از درگیری با اسپانیایی‌ها، محلی را در ۶۰ کیلومتری رودخانه جیمز، دور از دهانه انتخاب کردند.

این گروه که بیشتر از آدم‌های شهری و ماجراجویانی که بیشتر به دنبال یافتن طلا بودند تا کشاورزی و ضمنا فاقد خصوصیات مقاومت ناپذیری که لازمه شرایط سخت شروع زندگی در این مناطق کاملا ناشناخته است، بودند. شخصی به نام کاپیتان جان اسمیت از بینشان قد علم کرد و به‌رغم درگیری‌ها، گرسنگی، حمله‌های سرخپوستان، قدرت او در برقراری نظم و ترتیب و اداره گروه، باعث شد که این مستعمره کوچک به مدت یک سال دوام بیاورد.

در سال ۱۶۰۹، اسمیت به انگلستان برگشت و در غیبت او مستعمره به طرف یک هرج و مرج کشیده شد. در طول زمستان بین سال‌های ۱۶۰۹-۱۶۱۰ اکثر این افراد مبتلا به بیماری شدند و تا ماه مه ‌سال ۱۶۱۰ فقط ۶۰ نفر از کل ۳۰۰نفر باقی ماندند. در همان سال، شهرهنریکو نام فعلی ریچماند، مقداری دورتر در بالای رودخانه جیمز بنا شد.

به هر حال مدت زیادی طول نکشید که شروع به پیشرفت کرد و در اقتصاد ویرجینیا انقلابی انجام شد. در سال ۱۶۱۲ شخصی به نام جان رالف شروع به صادرات نوعی تنباکو که مخلوطی از دانه‌های تنباکوی صادراتی جزایرغربی کارائیب و نوع محلی بود کرد، این محموله جدید مورد توجه اروپاییان قرار گرفت. اولین محموله از این تنباکو در سال ۱۶۱۴ به لندن رسید. طی ده سال این محصول مهم‌ترین منبع درآمد ویرجینیا شد.

به هر حال رونق اقتصادی به سرعت اتفاق نیفتاد و تعداد تلفات در نتیجه بیماری و حمله سرخپوستان بیش از اندازه بالا بود. بین سال‌های ۱۶۰۷ و ۱۶۲۴ تقریبا ۱۴,۰۰۰ نفر به این مستعمرات مهاجرت کردند، با این همه فقط از این تعداد ۱۱۳۲ نفر تا سال ۱۶۲۴ زنده ماندند. به دنبال پیشنهاد یک کمیته سلطنتی پادشاه کمپانی ویرجینیا را منحل و آن را به یک مستعمره سلطنتی تبدیل کرد.