اراده شاه به منزله قانون بود. مردم ایران ـ جملگی ـ رعایای شاه محسوب می‌شدند و شاه با آنها به هر وضعی که می‌خواست، رفتار می‌کرد. عنوان «قُلی» (بنده و غلام) ضمیمه نام بسیاری از اشراف و درباریان بود و هنگامی‌که شاه، فرمانی به‌عنوان قانون صادر می‌کرد، وزرا آن را مستقیما به حکام ولایات ابلاغ می‌کردند، درحالی‌که روحِ مردم از این قانون‌گذاری، بی‌خبر بود. - سفرنامه دروویل